Ο κύκλος της ζωής, η υπαρξιακή αγωνία μέσα από τη ματιά ενός εξάχρονου κοριτσιού όταν αντικρίζει ένα νεκρό περιστέρι στα «Μολύβια της ψυχής», ο έρωτας ο μεγάλος, ο μοναδικός και τα διλήμματα στην «Επιστροφή», η συγγνώμη και η συγχώρεση, η φθορά και το αδιέξοδο των σχέσεων στη «Συγγνώμη», η απώλεια που ξεκλειδώνει το αμπάρι των αντοχών αποκαλύπτοντας τις πραγματικές διαστάσεις των δεινών που μας βρίσκουν στο «Μάθημα» και ο πόλεμος στην «Ταινία» αποτελούν τους πρωταγωνιστές στα πέντε μονόπρακτα.

Η τρομοκρατία στην όποια μορφή της, οι πόλεμοι που γεννάει, οι απόψεις και η διαφορετική οπτική γωνία θέασης των πραγμάτων και βέβαια η αληθινή φιλία που δημιουργεί το κατάλληλο κλίμα και το εύφορο έδαφος για το ξεδίπλωμά τους, καθώς επίσης και ένα οριακό γεγονός που ανατρέπει τα δεδομένα πρωταγωνιστούν στο θεατρικό έργο σε πέντε πράξεις «Ένας καφές».

ΤΑ ΜΟΛΥΒΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ  
Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ     
Η ΣΥΓΓΝΩΜΗ    
ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ    
Η ΤΑΙΝΙΑ    
ΕΝΑΣ ΚΑΦΕΣ   

Δηλαδή, για τι πράγμα μιλάς, Τζωρτζ; Τι εννοείς, στ’ αλήθεια; Μιλάς για επανάσταση… πώς αλλιώς θα μπορούσε να προκύψει το καινούργιο; Ούτε να το διανοηθώ δεν θέλω… Βασικό στοιχείο ενός οικονομικού συστήματος θεωρώ ότι είναι το άτομο… ο οικονομικός άνθρωπος, που επιδιώκει το ατομικό του συμφέρον… το μέγιστο κέρδος… Κάθε παρέμβαση του κράτους με σκοπό τη ρύθμιση από τα πάνω της παραγωγής… τον έλεγχο των ατομικών επιδιώξεων καταστρατηγεί τη λειτουργία της ελεύθερης οικονομίας… την επιβαρύνει με μία δυσκίνητη γραφειοκρατία… Σταδιακά, αποκτά τη δική της νομοτέλεια… συμφέροντα που αντιστρατεύονται την αύξηση της παραγωγής και τη γενική ευημερία… Η αυτορυθμιζόμενη αγορά… οι ατομικές επιδιώξεις του κέρδους συντελούν, κατά τον Σμιθ, και τους επιγόνους του στην ικανοποιητική παραγωγή… στη σύμπτωση των ατομικών και των κοινωνικών επιδιώξεων… Εξ άλλου, αυτό το άλλο σύστημα που υπονοείς, Τζωρτζ, το έζησε η ανθρωπότητα στον εικοστό αιώνα και να που οδηγηθήκαμε… Θαρρείς ότι εκεί δεν υπήρχανε προβλήματα; Αν συνέβαινε αυτό, δεν θα κατέρρεε σαν χάρτινος πύργος… Εγώ νομίζω ότι αυτό το κοινωνικοπολιτιστικό σύστημα που το ξέρουμε… αυτό που το έχουμε ζήσει πρέπει να στηρίξουμε και να βελτιώσουμε… Μην ξεχνάτε, το έχει αποδείξει… Μπορεί να ξεπερνάει τα αδιέξοδα… τις οικονομικές κρίσεις… Αυτό έχει γίνει πολλές φορές μέχρι σήμερα… Το ίδιο θα γίνει και τώρα.
Ζαν:    Σου θυμίζω και πάλι, Γιόχαν, ότι το τίμημα υπήρξε πάντοτε πολύ βαρύ… Οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι του προηγούμενου αιώνα αφήσανε πίσω τους εκατομμύρια ανθρώπινα θύματα… Το κόστος δεν περιορίστηκε μόνον εκεί… Ίσως στο περιβάλλον να έχουνε προξενήσει ανεπανόρθωτες βλάβες… Μην ξεχνάς, η αλματώδης πρόοδος της επιστήμης… η τεχνολογική εξέλιξη προσφέρουνε εξαιρετικές δυνατότητες σε μία τέτοια κατεύθυνση… Και τα δύο είναι προϊόντα του ανθρώπινου μόχθου… Είναι επιτακτικό… είναι δίκαιο να καλύψουν τις ανθρώπινες ανάγκες… Αρκεί, βέβαια, ο σύγχρονος άνθρωπος να ξεβολευτεί… Να πιστέψει στη δικιά του δύναμη ν’ αλλάξει τα πράγματα, απαντώντας σε ένα καίριο ερώτημα… Σε ποια κοινωνία θέλει να ζει… Σήμερα, η ανθρωπότητα έχει την εμπειρία για κάτι διαφορετικό… Αυτή η πρώτη απόπειρα για το καινούργιο έχει συσσωρεύσει πλούσια πείρα, χρήσιμη από δω και πέρα… Το αίτημα για μία καινούργια κοινωνία προβάλλει πλέον… προβάλλει αμείλικτο… Τα χαρακτηριστικά αυτής της νέας κοινωνίας αποτελούν το μεγάλο ζητούμενο της εποχής μας…
Γιόχαν:    Τι είναι αυτά που λες, Ζαν; Ο εξαναγκασμός των ανθρώπων να μοιραστούνε τους καρπούς των κόπων τους με τους άλλους δεν είναι μόνον άδικος… Είναι καταστρεπτικός για την οικονομία… για την πολιτική οργάνωση της κοινωνίας… Η αναγκαστική οικονομική ισότητα καταστρατηγεί τα ίσα πολιτικά δικαιώματα… Υπονομεύει την ελευθερία του καθενός να επιτύχει… να ευημερήσει ή να αποτύχει… να δυστυχήσει ανάλογα με τις δικές του ικανότητες… Η παρέμβαση του κράτους το μόνο που πετυχαίνει είναι η ενίσχυση των ανίκανων… Έτσι όπως εγώ καταλαβαίνω την οικονομική ισότητα και τη δικαιοσύνη, ο καθένας μας πρέπει να απολαμβάνει τους καρπούς των κόπων του…
 

Εφημερίδα Αμαρυσία