Διαθέσιμο σε ψηφιακή μορφή εδώ

«Μάνα, πού είσαι; Πες μου τι να εμπιστευτώ. Γέμισες αυλάκια, μάνα, ρόζιασαν τα χέρια σου, κρέμασαν τα αφτιά σου. Το σώμα φθείρεται κι εμείς κοιτάζουμε άπραγοι το πέρασμα του χρόνου. Αν γίνω άγγελος, μητέρα, αν αγοράσω ομορφιά, νεότητα, υγεία, τότε το πνεύμα, η ψυχή θα παραμείνουν αναλλοίωτα; Θα με αναγνωρίζεις;»


Ο Φίλιππος είναι ακροβάτης σε τσίρκο που δεν κάνει χρήση ζώων αλλά ανθρώπων με σωματικές ιδιαιτερότητες. Σκοντάφτει, πλέον, πολύ συχνά.

Η Σάντυ υπηρετεί μια πολυεθνική που εμπορεύεται τη νιότη, την υγεία, την ομορφιά. Το αίμα του ομφάλιου λώρου γίνεται το νέο μήλον της έριδος. Δίνει υποσχέσεις επιμήκυνσης του χρόνου.

Ο Μάνος παράτησε τα πάντα και επέστρεψε στη φύση. Ή μήπως κρύβεται εκεί;

Όταν η Σάντυ θα προσπαθήσει να βοηθήσει τον Φίλιππο, θα βρεθεί αντιμέτωπη με μυστικά που στοιχίζουν εκατομμύρια σε χρήμα και ζωές. Θα πρέπει τότε να επιλέξει ανάμεσα στην ηθική και στην εξέλιξη, στον έρωτα και στη φιλία, στο φόβο και στην ανάγκη για ελπίδα.

Μια ιστορία για τη σχέση των ανθρώπων με το σώμα, για την ψευδαίσθηση του ελέγχου και για τις ώρες που η σάρκα υπενθυμίζει ότι είμαστε θνητοί. Ή ίσως ακόμη ζωντανοί...

http://docs.google.com/viewer
- url=http://newetypos.demo.databank.com.gr/content/entheta_pdf/25ART.pdf


http://pandoxeio.com/2012/10/18/ganasou/





http://lesxianagnosisbiblioudegas.blogspot.com/2011/09/blog-post.html



http://edromos.gr/index.php
- option=com_k2&view=item&id=5602:το-ταξίδι-των-μεταμορφώσεων&Itemid=52



http://avgi-anagnoseis.blogspot.com/2011/06/blog-post_9112.html

http://www.protagon.gr/
- i=protagon.el.vivlia&id=7504

Τζούλια Γκανάσου, Ομφάλιος λώρος, εκδόσεις Γκοβόστη.

Το σώμα, ως βάση εφόδου, εφόδιο κατάκτησης του κόσμου, το σώμα-έδρα της μαντικής και των ηδονών, το σώμα-παγίδα του αναχωρητή, το γερασμένο σώμα, το σώμα-τραύμα που σε κάνει εσωστρεφή αλλά όχι πάντα σοφότερο. Το σώμα ως προϊόν, σκεύος της τεχνολογικής προόδου, το ωραία διαφημισμένο σώμα. Αυτές είναι μερικές απ’ τις εκδοχές που υιοθετεί και τις συσχετίζει μεταξύ τους, στη δική της ιστορία για το σώμα, η Τζούλια Γκανάσου.
Τρεις άνθρωποι: Ο Φίλιππος είναι ακροβάτης σε τσίρκο που δεν κάνει χρήση ζώων αλλά ανθρώπων με σωματικές ιδιαιτερότητες. Σκοντάφτει, πλέον, πολύ συχνά.
Η Σάντυ υπηρετεί μια πολυεθνική που εμπορεύεται τη νιότη, την υγεία, την ομορφιά. Το αίμα του ομφάλιου λώρου γίνεται το νέο μήλον της έριδος. Δίνει υποσχέσεις επιμήκυνσης του χρόνου.
Ο Μάνος που παράτησε τα πάντα και επέστρεψε στη φύση. Ή μήπως κρύβεται εκεί;
Τρεις άνθρωποι σε μια ιστορία που θα μπορούσε να ήταν ένα ιντριγκαδόρικο θρίλερ βιοτεχνολογίας, αν η συγγραφέας δεν διάλεγε το δρόμο της εσωτερικότητας και των υποδόριων συγκρούσεων ως «αντίβαρο» στα προφανή και τα εύκολα τα οποία γίνονται, τελικά, δολώματα μιας αφήγησης με σφιχτό, γρήγορο ρυθμό, σχεδόν κινηματογραφικό και με ποιητικές αναβαθμίδες.
Το μυθιστόρημα χωρίζεται σε τέσσερα κεφάλαια, με τους διόλου τυχαίους τίτλους: Η αφύπνιση, Η συνειδητοποίηση, Η εξάρτηση, Η μεταμόρφωση. Η ανάπτυξη της πλοκής ακολουθεί μια πορεία ή μάλλον είναι ένα παιγνίδι, το ίδιο πάντα, το κυνήγι και η απώλεια, η επιθυμία και η απόρριψη, ο έρωτας και το πάλεμα, η φθορά, η απόγνωση και η θνητότητα. Φτάνοντας στο τέλος αυτής της πορείας -εννοείται μέσω του αντίπαλου σώματος- γίνεσαι κάμπια ή άγγελος. Κάτι που δεν είσαι και δεν υπήρξες ποτέ, κάτι που θα ευχόσουν να είσαι, κάτι που πάντα ήσουν αλλά πόσο στα αλήθεια το έζησες και το έμαθες. Οπωσδήποτε στα υψίπεδα μιας αθωωτικής αυτογνωσίας, συχνά πικρής:
«...Μάνα πού είσαι; Πες μου τι να εμπιστευτώ. Γέμισες αυλάκια μάνα, ρόζιασαν τα χέρια σου, κρέμασαν τα αφτιά σου. Το σώμα φθείρεται κι εμείς κοιτάζουμε άπραγοι το πέρασμα του χρόνου. Αν γίνω άγγελος, μητέρα, αν αγοράσω ομορφιά, υγεία, τότε το πνεύμα, η ψυχή θα παραμείνουν αναλλοίωτα; Θα με αναγνωρίζεις;»
Κι αν με αναγνωρίζεις ακόμη και τότε, αυτό σημαίνει πως θα μπορώ κι εγώ να αναγνωρίζω τον εαυτό μου, οπότε η μεταμόρφωση είναι πλήρης και καλά αγορασμένη.
Η Τζούλια Γκανάσου δεν συνθέτει μια ιδεολογία, δηλαδή δεν επινοεί μια ψευδή γνώση. Φτάνει, όμως, το ίδιο όπως ο θεός της μαντικής Απόλλων και κάτοχος όλων των γιατρικών, στο τέλος του ταξιδιού των Μεταμορφώσεων, γίνεται η κοιμισμένη Δάφνη:

«...Ώστε ο Θεός δεν έπαψε και τώρα να με θέλει... κι αν σκύψει κάτω απ’ το φλοιό, θα ακούσει την καρδιά μου, θα νιώσει τα ζεστά οστά, τα μάτια βουρκωμένα, θα δει μια σφαίρα της ζωής να σφύζει στο παλάτι, ενέργεια που με διάλεξε, θα μεγαλώσει εντός μου, θα με διαβεί πριν γεννηθεί και θα κρυφοχορέψει.
Συμπαντικά πειραματόζωα.
Τι είμαστε;
Ενεργειακές στιγμές που αλλάζουν κέλυφος.
Σώματα που πέφτουν ή γεννιούνται αμαχητί.»

Συμπαντικά πειραματόζωα.
Τι είμαστε;
Πρώτα η απάντηση και μετά η ερώτηση.

Λάμπρος Πολύζος


Ελένη Τζαζιμάκη - Περιοδικό «Δέκατα» Τεύχος Μαΐου 2012

«Όμφάλιος Λώρος», Μυθιστόρημα, Τζούλια Γκανάσου, εκδ. ΓΚΟΒΟΣΤΗ, 2011
σελ:204, ISBN:978-960-446-144-8


Η εμμονή της αφθαρσίας


«Ο Φίλιππος είναι ακροβάτης σε τσίρκο που δεν κάνει χρήση ζώων αλλά ανθρώπων με σωματικές ιδιαιτερότητες. Σκοντάφτει, πλέον, πολύ συχνά.
Η Σάντυ υπηρετεί μια πολυεθνική που εμπορεύεται τη νιότη, την υγεία, την ομορφιά. Το αίμα του ομφάλιου λώρου γίνεται το νέο μήλον της έριδος. Δίνει υποσχέσεις επιμήκυνσης του χρόνου. Ο Μάνος παράτησε τα πάντα και επέστρεψε στη φύση. Ή μήπως κρύβεται εκεί;(...) Μια ιστορία για τη σχέση των ανθρώπων με το σώμα, για την ψευδαίσθηση του ελέγχου και για τις ώρες που η σάρκα υπενθυμίζει ότι είμαστε θνητοί. Ή ίσως ακόμη ζωντανοί...».

Με τα λόγια αυτά, συστήνεται στον αναγνώστη το τελευταίο βιβλίο της Τζούλιας Γκανάσου, το οποίο παρεμβαίνει εγκαίρως, μιλώντας με όρους Ενεστώτα, σε ένα σοβαρό ηθικοκοινωνικό ζήτημα που αποτελεί σήμα κατατεθέν της εποχής μας: η εμμονή της αφθαρσίας.

Ιστορίες ανθρώπων που πλάστηκαν μέσα στην εποχή της εικόνας και της ακόρεστης επιθυμίας -που εξελίσσεται σε νοσηρή ανάγκη- για μια ζωή, ένα σώμα, μια ταυτότητα χωρίς φθορά και αλλοίωση.

Καί οι τρεις πρωταγωνιστές συμμορφώνονται, ο καθένας από το πόστο του, προς το ίδιο «αυτό-όραμα»: η εμμονή της ομορφιάς, η απαίτηση για το άτρωτο, το τέλος της φθοράς, η αξόδευτη νεότητα. Μέσα από την κοινή τους μύηση, με δεδομένη βέβαια τη διαφορετική αφετηρία του καθενός, διαγράφεται, προτού αποκαλυφθεί με το αρνητικό της πρόσημο, η εκτροχιασμένη διαδρομή της ανθρώπινης σκέψης για την πρώτη μας «ύλη».

Σήμερα, αλλά και σε κάθε εποχή αν τηρήσει κανείς τις αναλογίες, η σχέση με το ανθρώπινο σώμα, τα όρια και τις υπερβάσεις του, την όψη και την ευρυθμία του, δομείται πάνω σε ένα σύστημα κοινωνικής ενταξιμότητας, στο πλαίσιο του οποίου λειτουργεί, ξανά και ξανά, το απελπισμένο αίτημα της ατρωσίας.

Αλλά, αθάνατος, πώς; Όταν η ανθρώπινη φύση έχει «συμφωνήσει» απ’ αρχής της με το αναπόφευκτο, αναζητά, έστω, μια κατά τα φαινόμενα ατελεύτητη οντότητα: ένα σώμα που να μοιάζει νέο, υγιές, ικανό και ελκυστικό ώστε να λειτουργήσει ως όργανο και έμπιστο εργαλείο, για τη σύνδεσή μας με τους άλλους και, βασικά, με εμάς τους ίδιους.


Συνδυάζοντας τις αρετές, τόσο της καλής «τεχνίτριας» όσο και της ικανά σκεπτόμενης συγγραφέως, η Γκανάσου αποκαλύπτεται συγγραφικά μέσω του τρόπο της να αποσυμφορίζει τη μεγάλη ήττα της αποκλίνουσας σκέψης, που όμως ως τότε προφύλασσε τους ήρωες διατηρώντας την ομοιόσταση με την, ούτως ή άλλως, νοσηρή κοινωνία, με τον ερχομό της απότομης προσγείωσης στην καθαρή συνείδηση, της οποίας η κατάκτηση, όμως ,αποτελεί και το μεγάλο στοίχημα: το σώμα ως μέσο επίγνωσης, το σώμα ως πρόσχημα.

Ίσως, η κολαρισμένη εικόνα, εγγυάται την ασφάλεια του αυταπόδεικτου, ή καλύτερα, αυτού που δε χωράει συζήτηση. Γιατί μια τέλεια εικόνα αποκλείει τη φθορά, κι όπου δεν υπάρχει (δε φαίνεται) φθορά, εκλείπουν ο πόνος, ο φόβος, και φυσικά, η ταπεινωτική επίγνωση του ανθρώπινου ανήμπορου. Και μέσα από όλην αυτήν την πλάνη, οι άνθρωποι επαληθεύονται ως «συμπαντικά πειραματόζωα, σώματα που πέφτουν ή γεννιούνται αμαχητί», όπως καταλήγει και η συγγραφέας στις τελευταίες φράσεις του βιβλίου.

Αν όμως, τα λόγια αυτά δεν αποτελούν στην πραγματικότητα τον επίλογο αλλά το σκούντηγμα στον ώμο για μια αυστηρή προειδοποίηση, τότε ποιος μπορεί να αποκλείσει πως θα είμαστε εμείς τελικά οι νικητές, στο παιχνίδι της ψυχής και του σώματος, που θα ανανεώνει τις παρτίδες του, όσο υπάρχουν άνθρωποι;