Πριν από δέκα χρόνια, τον Μάρτιο του 2011, εκδιδόταν το πρώτο τεύχος των Ποιητικών και το εκδοτικό σημείωμά του εξηγούσε το γιατί της έκδοσης ενός ακόμη περιοδικού, και δη ποιητικού, μέσα στην κρίση:

Άλλο ένα περιοδικό για την ποίηση, μέσα στην κρίση, μέσα σε μια εποχή μεταιχμιακή, που βλέπει να γκρεμίζονται βεβαιότητες δεκαετιών, ν’ αλλάζει το πρόσωπο του κόσμου. Ακριβώς λόγω της κρίσης ένα νέο ποιητικό περιοδικό. Γιατί η ποίηση έχει αποδείξει ότι είναι από τα πλέον σταθερά συστήματα στο λογοτεχνικό πεδίο: αν οι αναγνώστες της είναι πάντα λίγοι, είναι επίσης και αμετακίνητοι, αμετανόητοι, και πάντα γράφεται και διαβάζεται καλή ποίηση. Ενίοτε, όταν οι εποχές το επιτρέπουν ή και το επιβάλλουν, οι αναγνώστες αυτοί πληθαίνουνε, και πάλι λιγοστεύουν. Η ποίηση όμως ποτέ. Ειδικά η ελληνική, όπως φαίνεται από την πολυμορφία και τη δυναμική της.

Ένα περιοδικό για την ποίηση σήμερα λοιπόν: μια καταγραφή του τοπίου, μια απόπειρα σύνοψης των ποιητικών τρόπων, μια προσπάθεια ορισμού της ποίησης, μια αποτύπωση του προσώπου του ποιητή, μια εξεικόνιση του κόσμου και του ανθρώπου σήμερα. Με τρόπο πολύπλοκο. Καθώς η ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή, όπως έλεγε ο Γιώργης Παυλόπουλος, αλλά και μια πόρτα που δεν άνοιξε ποτέ για όσους μπόρεσαν να ιδούν στο βάθος. Ένα περιοδικό για την ποίηση την ελληνική και την ξένη, για όσα γράφονται και λέγονται για την ποίηση, για τη συνάντηση των λόγων, των ποιητών, των αναγνωστών, των τεχνών. Μαζί με όλα τα άλλα περιοδικά της ποίησης, της λογοτεχνίας και έξω από αυτά. Γιατί, πάντα στα «βάθη του αρχέγονου νερού ένας κόσμος περιμένει να του δώσεις όνομα», όπως λέει ο Χριστόφορος Λιοντάκης. Κι η ποίηση είναι το καταφύγιο που φθονούμε.

Ο ένας πρωτεργάτης του, ο Γιάννης Βαρβέρης, έφυγε νωρίς, δεν πρόλαβε να δει παρά το πρώτο τεύχος. Σήμερα κλείνει τα δέκα του χρόνια, σε μια κρίση διαφορετική από εκείνη μέσα στην οποία ξεκίνησε, αυτή της πανδημίας. Πώς να γιορτάσει το περιοδικό την επέτειο αυτή μέσα σε έναν κόσμο εγκλεισμού, πένθους και θλίψης; Πώς να ξεπεράσει την απομόνωση, την κοινωνική αποστασιοποίηση, την κόπωση από τις εκδηλώσεις μέσω τηλεδιάσκεψης; Πώς να τοποθετηθεί μέσα σε έναν κόσμο που αλλάζει και πάλι με ραγδαίους ρυθμούς, αλλά για άλλους λόγους και με άλλους τρόπους; Σ’ όλες αυτές τις ερωτήσεις, η απάντησή μας παραμένει η ίδια: με την ποίηση και μάλιστα με την ποίηση στην τυπωμένη σελίδα, κι ας παραμένει κλειστός ο φυσικός χώρος των περιοδικών, τα βιβλιοπωλεία.

Κάλλιστα μπορεί κανείς να πει ότι δέκα χρόνια δεν είναι δα και τόσα πολλά – και θα έχει δίκιο. Δεν είναι όμως και λίγα για ένα περιοδικό ποίησης, αν σκεφτεί κανείς τη θέση που αυτή καταλαμβάνει στο λογοτεχνικό πεδίο, πολύ περισσότερο δε στη δημόσια σφαίρα. Δεν είναι λίγα αν αναλογιστεί το παρελθόν των έντυπων λογοτεχνικών περιοδικών και το παρόν τους. Δεν είναι τέλος λίγα αν σκεφτεί πόσο πυκνός σε αλλαγές ήταν ο χρόνος σ’ αυτή τη δεκαετία –και συνεχίζει ως σήμερα να είναι. Αλλαγές πολιτικές, κοινωνικές, πολιτισμικές και, φυσικά, αλλαγές στην τάξη του λόγου και στον λόγο καθαυτόν, στην τέχνη και στη λογοτεχνία, στον ποιητικό λόγο.

Σ’ αυτά τα δέκα χρόνια, το περιοδικό έμεινε πιστό σε όσα εξήγγελλε στο πρώτο του τεύχος. Παρακολούθησε την ελληνική ποίηση εν τη γενέσει της, μέσα από τη συγχρονική κριτική. Έστρεψε το βλέμμα στο παρελθόν, ως καταγωγική μήτρα του παρόντος και του μέλλοντος. Έριξε λοξές ματιές στην ξένη ποίηση. Προσπάθησε να ανιχνεύσει το καινούργιο, που πάντα γεννιέται αλλά με τους δικούς του ρυθμούς. Πυρήνας του ήταν η ποιητική δημιουργία και η κριτική της. Στους ποιητές, στους κριτικούς, στους δημιουργούς προσέτρεξε λοιπόν και για το επετειακό του τεύχος, μετατρέποντας την ανέφικτη γιορτή των δέκα χρόνων του σε γιορτή του ποιητικού λόγου. Κάποιοι από όσες και όσους γράφουν στο τεύχος αυτό δεν συνεργάστηκαν με το περιοδικό στο παρελθόν και ελπίζουμε να συνεργαστούν στο μέλλον. Πολλές και πολλοί έχουν δώσει το παρών στις σελίδες του και θέλουμε να πιστεύουμε ότι θα το ξαναδώσουν. Σίγουρα υπάρχουν κι άλλοι που θα γράψουν στη συνέχεια. Υπάρχουν ίσως και κάποιοι που θα ήθελαν να γράψουν στο επετειακό μας τεύχος αλλά δεν μπόρεσαν ή δεν έφτασε ως αυτούς το μήνυμά μας. Για τους μεν, θα υπάρξουν άλλες ευκαιρίες. Από τους δε, ζητούμε να μας συγχωρήσουν: το περιοδικό δεν έκανε ποτέ αποκλεισμούς, πολλώ δε μάλλον στο επετειακό του τεύχος· τους περιμένουμε στα επόμενά μας τεύχη.

Όπως και να έχει, το πανόραμα των φωνών που αποτυπώνεται στο τεύχος αυτό, ως στιγμιότυπο μιας στιγμής του χρόνου, είναι η εικόνα που αξίζει να μείνει. Ετούτο το πανόραμα συμπληρώνει εκείνο που συγκροτούν τα προηγούμενα τεύχη και εκείνο που θα σχεδιάσουν τα επόμενα.

Ευχαριστούμε από καρδιάς όσες και όσους ανταποκρίθηκαν, για να σχεδιαστεί αυτή η εικόνα. Ευχαριστούμε εξίσου όσους, όπως ο Γιώργος Βέης, έκαναν τα πάντα για να διαδώσουν το κάλεσμα. Ευχαριστούμε τους αναγνώστες μας για την πιστή τους συντροφιά στη δύσκολη αυτή δεκαετία. Και συνεχίζουμε. Δίνουμε το παρών στα εύκολα και στα δύσκολα της ποίησης σήμερα για να είμαστε αύριο εκεί, όταν θα αναδυθεί η ποίηση της νέας εποχής.

-ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ:

Κώστας Γ. Παπαγεωργίου, Τιτίκα Δημητρούλια, Γιώργος Μαρκόπουλος

ΤΑΚΤΙΚΟΙ ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ:

ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΕΗΣ

ΘΩΜΑΣ ΙΩΑΝΝΟΥ

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΟΣΜΟΠΟΥΛΟΣ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΙΛΛΗΣ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΛΑΝΑΣ

ΑΛΚΗΣΤΙΣ ΣΟΥΛΟΓΙΑΝΝΗ

ΧΡΥΣΑ ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΥ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΤΡΟΥΜΠΑΣ

ΘΩΜΑΣ ΤΣΑΛΑΠΑΤΗΣ

ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΧΑΤΖΗΒΑΣΙΛΕΙΟΥ

ΣΕΛΙΔΕΣ: 32 , ISSN: 1792-8877, ΣXHMA: 24,5×34,5 cm

Τιμή:  €5,00, Ετήσια συνδρομή:  €20,00

ΚΡΙΤΙΚΕΣ

Αποτιμήσεις όσον αφορά στη θέση συγκεκριμένων συλλογών, αλλά και του συνολικού ποιητικού έργου Ελλήνων και ξένων στην ιστορία και την τρέχουσα πραγματικότητα.

ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Η ποιητική παραγωγή, ελληνική και ξένη, μέσα από τα ποιήματα καθαυτά, σε ένα πλαίσιο που επιδιώκει να προβάλει τόσο τη συνέχεια όσο και τη ρήξη.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Ο δημιουργός στη σχέση του με τον κόσμο και τις λέξεις.

ΣΕΛΙΔΕΣ ΠΑΛΑΙΑΣ ΚΡΙΤΙΚΗΣ

ΠΟΙΗΤΙΚΕΣ ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ

Σύντομες παρουσιάσεις ποιητικών βιβλίων, σε μια προσπάθεια ανοίγματος του περιοδικού σε όσο το δυνατόν περισσότερες πτυχές της ποιητικής παραγωγής.

ΔΕΙΓΜΑ ΓΡΑΦΗΣ

Ανθολόγηση ποιημάτων από δημοσιευμένες συλλογές.

EDITORIAL

ΕΠΙ ΤΟΥ ΠΙΕΣΤΗΡΙΟΥ

O ΚΩΣΤΑΣ

Ο Κώστας Παπαγεωργίου ήταν για εμάς, την οικογένεια των Εκδόσεων Γκοβόστη, κάτι παραπάνω από συνεργάτης. Ήταν ο δικός μας άνθρωπος και ο δάσκαλός μας. Το ήθος του και η καλοσύνη του θα μας συνοδεύουν και θα μας οδηγούν πάντα.

Τιμώντας την επιθυμία του και τη μνήμη του, θα συνεχίσουμε να στηρίζουμε την υπόθεση της ποίησης με την έκδοση του περιοδικού που ξεκινήσαμε μαζί πριν από 10 χρόνια και 40 τεύχη, με τους συνεργάτες που είχε επιλέξει και με τους οποίους πορευόταν όλα αυτά τα χρόνια, ελπίζοντας ότι, όσο δύσκολο κι αν είναι, θα σταθούμε αντάξιοι των προσδοκιών του. Για εμάς, θα είναι πάντα μαζί μας να μας οδηγεί, θυμίζοντάς μας τι πραγματικά σημαίνει πνευματικός άνθρωπος.

Δυστυχώς, με δεδομένη την κατάσταση της υγείας του, δεν μπορέσαμε να συνεργαστούμε όπως συνήθως με τον Κώστα για το εορταστικό αυτό τεύχος, έτσι κάποιες συνεργασίες δεν έφτασαν εγκαίρως στα χέρια μας. Φυσικά και θα δημοσιευθούν στο επόμενο τεύχος το οποίο και θα είναι εξολοκλήρου αφιερωμένο σε κείνον. Για την ώρα κυριολεκτικά «επί του πιεστηρίου» και ως πρώτο φόρο τιμής, συμπεριλάβαμε λίγα κείμενα για το έργο του, όσα επέτρεπε ο «τυπογραφικός» χώρος.

Κωνσταντίνος Ι. Γκοβόστης

Τα δέκα χρόνια του περιοδικού χωρίς τον Κώστα

Ο Κώστας Παπαγεωργίου ετοίμαζε με πολλή χαρά, όσο κι αν οι δυνάμεις του λιγόστευαν ημέρα με την ημέρα, το αφιέρωμα στα δέκα χρόνια του περιοδικού. Από τον σχεδιασμό του ακόμη το χαιρόταν, όπως και πριν από δέκα χρόνια την προετοιμασία του περιοδικού. Λαχταρούσε να το δει τυπωμένο, λέγοντας και ξαναλέγοντας ωστόσο ότι θα είναι το τελευταίο του. Δεν τον πιστεύαμε. Κι είχαμε δίκιο. Αλλά από μια εντελώς αναπάντεχη σκοπιά, αφού δεν πρόλαβε καν να δει το τυπωμένο τεύχος. Έφυγε από κοντά μας πολύ ξαφνικά. Κι εμείς σταματήσαμε την έκδοση, για να τον αποχαιρετίσουμε με τα λίγα κείμενα που ακολουθούν.

Η ιδιαίτερη συνθήκη της προετοιμασίας του αφιερώματος, λόγω της επιβαρυμένης υγείας του Κώστα, εξηγεί τις όποιες παραλείψεις του τεύχους. Ξέρουμε ότι όλοι όσοι τον αγαπούσατε μας τις συγχωρείτε. Όσα ποιήματα και κείμενα δεν συμπεριελήφθησαν εδώ θα δημοσιευτούν στο επόμενο, διπλό τεύχος, που θα είναι ολόκληρο αφιερωμένο στον άνθρωπο, τον δημιουργό, τον κριτικό, τον διανοούμενο Κώστα Παπαγεωργίου. Είμαστε σίγουροι ότι χαίρεται εκεί ψηλά με την αγάπη σας, με την αγάπη μας. Χάρη σ’ αυτήν θα είναι πάντα κοντά μας.

Η Διεύθυνση