ΓΕΓΟΝΟΤΑ
& ΣΧΟΛΙΑ
ΣΩΤΗΡΗΣ ΣΑΡΑΚΗΣ
ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΑ ΤΑΧΕΙΑΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ
Η σκηνή σε κεντρικό δρόμο της Αθήνας: Ηλικιωμένος κύριος, παρ’ ολίγον θύμα βιαστικού ποδηλάτη (στο πεζοδρόμιο, φυσικά), απευθύνεται στο τριμελές κλιμάκιο ενστόλων, που θέλοντας και μη παρακολούθησε τα διατρέξαντα: «Γιατί τους αφήνετε;». Η απάντηση του αστυνομικού, αφοπλιστική: «Ε, να, βλέπετε… δεν έχει και ποδηλατόδρομο, πού να πάνε…». Ο άνθρωπος, προφανώς, δεν περίμενε πειστική απάντηση στο διάβημά του, αλλά φαίνεται πως το «επιχείρημα» παραήταν... προχωρημένο, γι’ αυτό και έδωσε μια μικρή συνέχεια πριν ξαναπάρει τον μετ’ εμποδίων δρόμο του: «Κοιτάξτε, ούτε ελικοδρόμιο βλέπω εδώ γύρω. Να ’χω τον νου μου, μην προσγειωθεί και κανένα ελικόπτερο στο κεφάλι μου;». (Παρεμπιπτόντως, γύρω στους τρεις μήνες αργότερα, ο συγκεκριμένος «κίνδυνος» απεδείχθη, με τρόπο δραματικό, λιγότερο εξωπραγματικός από όσο φάνταζε. Εμβρόντητοι πληροφορηθήκαμε ότι ναι, περίπου εθιμικώ τω τρόπω, ορισμένα από τα ανά την Επικράτεια ξέφωτα έχουν καθιερωθεί ως ελικοδρόμια.)
Δεν πιστεύω να αμφιβάλλει κανείς για το ότι ο –εν αμηχανία ευρεθείς– αστυνομικός (της ΕΛ.ΑΣ. ή της Δημοτικής, δεν παίρνω όρκο, αλλά λίγη σημασία έχει) ακολουθούσε ρητές ή σιωπηρές οδηγίες των ανωτέρων του. Διότι, αν η εντολή ήταν «εφαρμόστε τις διατάξεις», δεν θα έψαχνε για… ποδηλατόδρομο προκειμένου να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του. Κοντολογίς, αν ο τότε αρμόδιος υπουργός ή δήμαρχος ήθελε, ο χαρούμενος ποδηλάτης δεν θα είχε ανεβεί στο πεζοδρόμιο. Τόσο απλό. Μπορεί στο παρελθόν να είχε κατά καιρούς υπερτιμηθεί η περίφημα «πολιτική βούληση», όμως τούτη εδώ είναι περίπτωση όπου ναι, αν υπήρχε, το πρόβλημα θα είχε λυθεί, ή, καλύτερα, δεν θα είχε καν δημιουργηθεί. Ναι, η πολιτική βούληση είναι που λείπει, διαχρονικά, για να μπορεί ο πεζός να περπατάει ασφαλής στα πεζοδρόμια – και στους περίφημους πεζόδρομους. (Αυτοί οι τελευταίοι, κατά καιρούς και κατά τόπους, αυξάνονται και πληθύνονται δημιουργώντας την εύλογη απορία: Γιατί τους βαφτίζουν και τους στολίζουν, αφού δεν έχουν σκοπό να τους προστατέψουν· ο «ωραιότερος πεζόδρομος του κόσμου» ΔΕΝ εξαιρείται).
Ο υπουργός ή ο δήμαρχος λοιπόν. Πρόσωπα που, ως ανήκοντα στην τάξη των πολιτευομένων, δεν διαβάζουν –πλην ελαχίστων εξαιρέσεων– λογοτεχνικά περιοδικά. (Παλαιότερα, ναι, τα πράγματα ήταν αρκετά διαφορετικά, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.) Οπότε και ανακύπτει το ερώτημα, τι κάθομαι και χαραμίζω τις σελίδες των Θεμάτων με τον καημό μου για τα πεζοδρόμια. Απάντηση δεν έχω, πλην –ίσως– ετούτης της ολίγον… υπερ-ρεαλιστικής: Δε βαριέσαι, και στις εφημερίδες (που υποτίθεται ότι τις διαβάζουν οι πολιτικοί) έχουν γραφτεί τόσα και τόσα γι’ αυτή την απαράδεκτη κατάσταση, όμως κανενός υπουργού ή δήμαρχου δεν φαίνεται να ίδρωσε το αυτί. Ας γράψουμε λοιπόν κι εδώ – έτσι κι αλλιώς, ματαιότης ματαιοτήτων… ¶λλως, Τόσοι και τόσοι [αρμοδιότεροί] μας άλλοι / αφού τ[α] γράφουν, θα τ[α] γράψουμε κι εμείς – και, πού ξέρεις, καμιά φορά γίνονται και θαύματα!
Εκείνο που εμποδίζει τον υπουργό ή τον δήμαρχο να αξιώσει από τα αρμόδια όργανα των οποίων προΐσταται να κάνουν τη δουλειά τους είναι προφανώς το περίφημο «πολιτικό κόστος». Πολύ απλά, η δυσαρέσκεια του αυθαίρετου ποδηλάτη ισοδυναμεί με απώλεια ψήφου. Το ίδιο, φυσικά, ισχύει και για τον οδηγό που περνάει με κόκκινο, που στρίβει αριστερά εκεί όπου υποτίθεται πως αυτό δεν επιτρέπεται, που παρκάρει στη στροφή εμποδίζοντας το λεωφορείο, κ.λπ., κ.λπ. Η τακτική («κάνουμε τα στραβά μάτια») ως γνωστόν, γνωστότατον, δεν περιορίζεται σε ό,τι έχει να κάμει με τα τροχοφόρα – δεν χρειάζεται να επεκταθούμε. Και δεν χρειάζεται, επίσης, να επισημάνουμε στους πολιτικούς μας τι σημαίνουν όλα τούτα για τον πολίτη αυτής της χώρας. Τι σημαίνει να σε ωθεί το ίδιο το κράτος να γίνεις αντικοινωνικός, να αυθαιρετείς, να κάνεις κάθε φορά αυτό που σε βολεύει χωρίς να σε απασχολεί το τι συνεπάγεται για τον διπλανό σου. Να μαθαίνεις από παιδί ότι οι νόμοι ψηφίζονται για τα μάτια του κόσμου και για τα κορόιδα. Κοντολογίς, να μην σου θυμίζει ποτέ, κανένας –πλην, ενδεχομένως, του υποψήφιου θύματός σου– ότι η συμβίωση βασίζεται σε κανόνες. Είναι ποτέ δυνατόν να μην καταλαβαίνουν οι πολιτικοί μας –άνθρωποι που επιδιώκουν ηγετικές, επομένως υπεύθυνες, θέσεις στην κοινωνία– πόσο ολισθηρός είναι αυτός ο δρόμος; Ασφαλώς και το καταλαβαίνουν. Απλώς, υπερισχύει η επιθυμία τους για νίκη στις επόμενες εκλογές. Ας περιοριστούμε λοιπόν σε δύο –ή, καλύτερα, σε... ένα και μισό– επιχειρήματα με επίκεντρο ακριβώς τις –εκάστοτε– επόμενες εκλογές.
Το μισό επιχείρημα συνοψίζεται στη φράση «ψηφίζουν και οι πεζοί». Και το χαρακτηρίζω μισό διότι, δυστυχώς, ουδείς υποψήφιος δήμαρχος ή βουλευτής/ υπουργός ακούστηκε μέχρι σήμερα να απευθύνεται σ’ αυτούς· πολύ περισσότερο ουδείς δήμαρχος ή υπουργός τούς νοιάστηκε εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Ας μην αποκλείουμε, ωστόσο, το ενδεχόμενο να βρεθεί κάποια στιγμή και τέτοιος υποψήφιος. Όλα μπορεί να συμβούν σ’ αυτόν τον κόσμο, επομένως καθόλου δεν αποκλείεται, έστω και όταν ο κόμπος παραπιέσει το χτένι (όπου έχει φτάσει προ πολλού), να ’ρθει και η σειρά της λογικής. Προσωπικά θέλω να ελπίζω ότι αν φανεί τέτοιος υποψήφιος θα κάμει πολλούς από τους νυν αδιαφορούντες να μετανιώσουν πικρά για την ολιγωρία τους.
Το ολόκληρο επιχείρημα είναι ακριβώς η κατάσταση που ζούμε εδώ και χρόνια – και που παραζήσαμε τα τελευταία καμιά δεκαριά: Ας καταλάβει –αν δεν το έχει καταλάβει– ο κάθε στοιχειωδώς υπεύθυνος υπουργός ή δήμαρχος πως στα εύκολα πάντα θα υπάρχει και ο «καλύτερος» από αυτόν. Θα υπάρχει ο ανθυποψήφιός του που θα κλείσει πιο πονηρά και πιο παρατεταμένα το μάτι στον ψηφοφόρο. Εκείνος που, ρητώς ή σιωπηρώς, θα τάξει περισσότερη ανοχή, μεγαλύτερη χαλαρότητα. Εκείνος που θα τρέξει πιο γρήγορα στον κατήφορο. Θα βρεθεί ο γαλαντόμος υπουργός που θα διαγράψει περισσότερα πρόστιμα, ο πονόψυχος συνάδελφός του που θα συστήσει, με τον τρόπο του, στους τροχονόμους επίδειξη μεγαλύτερης ανοχής. Και επειδή ο δρόμος προς τον λαϊκισμό είναι στρωμένος με λιγότερη ή περισσότερη ανοχή στη μικρότερη ή μεγαλύτερη αυθαιρεσία, θα βρεθεί κάποια στιγμή και ο υπουργός που θα επιχειρήσει την αποσυμφόρηση των φυλακών με τον πλέον αποτελεσματικό τρόπο: ανοίγοντας διάπλατα τις πόρτες τους. Όλους αυτούς λοιπόν πώς μπορεί να τους αντιμετωπίσει ο πολιτικός που κάπως σέβεται τον ρόλο του; Βέβαιο είναι πως δεν μπορεί να τους αντιμετωπίσει με τα δικά τους όπλα, γι’ αυτό θα ’ταν νομίζω καλύτερο γι’ αυτόν να μην μπει στο δικό τους παιχνίδι, να μην παίξει στο δικό τους γήπεδο αφού εκεί είναι χαμένος από χέρι. Η γνώμη μου είναι πως αν αντισταθεί με συνέπεια στον κατήφορο, αργά ή γρήγορα η πλειοψηφία των πολιτών θα τον ανταμείψει.
Τέλος, συνέπεσε τα παραπάνω να γραφτούν σχεδόν ταυτόχρονα με την «έναρξη εφαρμογής» του καινούργιου αντικαπνιστικού νόμου. Απ’ όσο λοιπόν διαβάζω και ακούω, οι ενδείξεις είναι ενθαρρυντικές. Προσωπικά, δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία πως αν η κυβέρνηση επιμείνει (η συνέπεια, που λέγαμε), ο νόμος θα εφαρμοστεί και, το σημαντικότερο, θα συνεχίσει να εφαρμόζεται (όπως ακριβώς εφαρμοζόταν ανέκαθεν, στα αστικά λεωφορεία και στους χειμερινούς κινηματογράφους, κάποια, κάποιας μορφής, «προγονική» του διάταξη, χωρίς μάλιστα κανείς να ενδιαφέρεται για την όποια τυπική της υπόσταση). Δεν έχω επομένως παρά να βεβαιώσω τους αρμοδίους πως, όχι μόνο ο καπνός, αλλά και τα παντός είδους τροχοφόρα που κινούνται ή παρκάρουν πάνω σε πεζοδρόμια και πεζόδρομους είναι επίσης επικίνδυνα, πολύ επικίνδυνα.
0
Αγορά
