Η ΥΠΟΣΧΕΣΗ 
ΠΑΤΡΙΣ ΜΟΥ Η ΛΑΛΙΣΤΑΤΗ ΠΕΡΟΥΚΑ  
ΑΓΑΠΗΜΕΝΕ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕ   
ΤΟΝ ΣΚΕΛΕΤΟ ΜΟΥ ΗΘΕΛΑ ΣΥΜΠΑΓΗ
ΕΓΩ ΔΕΝ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΓΙΝΩ ΠΟΙΗΜΑ ΕΡΩΤΙΚΟ  
ΟΙ ΛΑΝΘΑΣΜΕΝΕΣ ΟΔΗΓΙΕΣ ΣΤΟ
ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ ΤΗΣ ΜΗΧΑΝΗΣ ΤΟΥ ΚΙΜΑ 
ΠΛΗΘΥΣΜΟΣ    
ΤΙ ΑΚΟΥΓΕ ΚΑΙ ΤΙ ΕΒΛΕΠΕ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ
ΑΜΙΑΝΤΟΣ ΔΕΣΜΩΤΗΣ  
Ο ΣΟΛΟΜΟΣ    
ΜΕ ΕΙΠΕΣ ΠΟΙΗΜΑ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΛΗΨΗΣ ΜΕ ΕΙΠΕΣ 
Σ-Υ-Ν-Ο-Χ-Η      
ΕΓΩ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΓΙΝΩ ΠΟΙΗΜΑ ΚΑΤΑΝΟΗΤΟ   
... ΚΑΙ Η ΠΑΡΟΜΟΙΩΣΗ;    
ΠΟΙΗΜΑ ΨΗΦΙΑΚΟ ΙΣΩΣ ΑΝ ΓΕΝΩ    
Η ΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΑΠΕΙΡΟΥ   
ΚΑΡΑΒΙ ΤΡΕΛΟ     
ΕΓΩ ΠΕΖΟ ΘΑ ΓΙΝΩ   
Η ΚΒΑΝΤΙΚΗ ΔΙΕΜΠΛΟΚΗ   
ΚΩΔΙΚΟΣ: @έμπνευσις    
ΤΟ ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΟ ΤΟΥ ΑΝΕΞΗΓΗΤΟΥ    
ΤΑ ΑΘΥΡΟΣΤΟΜΑ ΟΝΤΑ   
ΜΕ ΝΤΥΝΕΙΣ ΤΟΝ ΦΛΟΙΟ ΤΗΣ ΓΗΣ
ΝΑ ΕΞΕΓΕΡΘΟΥΜΕ  

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ      

Η ΥΠΟΣΧΕΣΗ
Πάλλεσαι
Πάλλομαι

Ονειροπολείς
Εντάξει, ονειροπολώ

Δαγκώνεις ένα κομμάτι καλώδιο
Δαγκώνω ένα κομμάτι καλώδιο

Το μασάς
Όχι

Το μασάς
Το μασώ

Καταπίνεις
Καταπίνω

Περιμένεις.

( )

Πονάω
Πονάς

Με σκότωσες
Σε σκότωσα

Φταις
Φταίω

Θα ξυπνήσεις
Θα ξυπνήσω

Θα είμαι ζωντανός
Θα είσαι ζωντανός

Θα έχω και σώμα

( )

Θα με γράψεις
        Θα σε γράψω.

 

''Ουά'' το πρώτο επιφώνημα που συνοδεύει το κλάμα ενός μωρού που μόλις έχει γεννηθεί...

''Ουά'' καί ο βασικός τίτλος της ποιητικής συλλογής που σας παρουσιάζω σήμερα καί κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Γκοβόστη. Μοιάζει σαν μία κραυγή πόνου... Σαν μία κραυγή που σκίζει την σιωπή καί απαιτεί την προσοχή μας.

Στον ρόλο των ποιητών/αφηγητών τα ίδια τα ποιήματα... Κι αν δεν με πιστεύτε,διαβάστε τον υπότιτλο που λέει ''Εκμυστηρεύσεις ποιημάτων''...

Άραγε,αν τα ποιήματα είχαν φωνή,τί θα έλεγαν τόσο στους δημιουργούς τους,όσο καί στο αναγνωστικό κοινό;

Στην παρούσα ποιητική συλλογή,η ποίηση γίνεται ένα πρόσωπο που έχεi φωνή καί απευθύνεται προς τον/την εκάστοτε δημιουργό.

Η ποίηση σπάει τη σιωπή καί ο λόγος της παύει να είναι φιμωμένος... Στέκει ανυπεράσπιστη μπροστά στον καθένα καί καθεμία από εμάς καί αναζητά την λύτρωση ( ; )...

Τα συναισθήματα πολλά κι αδάμαστα μας παρασύρουν σε ένα κρεσέντο ακατάπαυστης έντασης που δεν δυνάμεθα να ξεφύγουμε από αυτό...

''Πάλλεσαι

Πάλλομαι

Ονειροπολείς

Εντάξει, ονειροπολώ

Δαγκώνεις ένα κομμάτι καλώδιο

Δαγκώνω ένα κομμάτι καλώδιο

Το μασάς

Όχι

Το μασάς

Το μασώ

Καταπίνεις

Καταπίνω

Περιμένεις.

[...]

Πονάω

Πονάς

Με σκότωσες

Σε σκότωσα

Φταις

Φταίω

Θα ξυπνήσεις

Θα ξυπνήσω

Θα είμαι ζωντανός

Θα είσαι ζωντανός

Θα έχω και σώμα

[...]

Θα με γράψεις

Θα σε γράψω."

[Από την έκδοση]

Τα ποιήματα ξεφεύγουν από τον παραδοσιακό τρόπο γραφής. Γραμμένα σε ελεύθερο στίχο,σχεδόν,σαν πεζογραφήματα έρχονται να χαραχθούν βαθειά στη σκέψη καί στην ψυχή μας. Υπάρχουν,βέβαια,κι αυτά που η ιδιαιτερότητα της μορφής τους τα καθιστά ακόμη πιο δυναμικά καί στοχευμένα. Ειδικά,το ποίημα που φέρει τον τίτλο ''Ο Σολομός'' το οποίο διαβάζεται κι αμφίδρομα (εγώ το διάβασα καί με τους δύο τρόπους) δίνει μία νότα αναζωογόνησης. Μας κατακλύζουν οι γλαφυρές εικόνες που υπάρχουν μέσα στα ποιήματα καί όλα ζωντανεύουν μπροστά στα μάτια μας. Γινόμαστε ένα αόρατο,αναπόσπαστο κομμάτι αυτών.

Διαβάζοντας ένας αναγνώστης/μία αναγνώστρια τα ποιήματα,θα αναρωτηθεί αν τελικά η ποίηση χρήζει τόσης υπερανάλυσης,ή,θα πρέπει να την αποδεχόμαστε ακριβώς όπως είναι. Για να μιλήσω πιο συγκεκριμένα για μένα,θεωρώ πως δεν πρέπει να φερόμαστε στην ποίηση με τόσο ''απότομο'' τρόπο,αλλά να την αγγίζουμε όπως το πιο ευαίσθητο λουλούδι. Ας την αγκαλιάσουμε κι εκείνη,με τη σειρά της,θα μας προσφέρει απλόχερα τα δώρα της.

Κατά την διάρκεια της ανάγνωσης,ξεχώρισα κάποια ποιήματα παραπάνω. Ίσως να ταίριαζαν τη δεδομένη στιγμή με την ψυχολογία μου. Στο σύνολό της,όμως,είναι μία πολύ ενδιαφέρουσα καί εναλλακτική ποιητική συλλογή που θεωρώ πως μπορεί να σας κάνει να δείτε την ποίηση με άλλο μάτι. Να δείτε την ουσία αυτής. Απαλλαγμένη από τα αυστηρά κουστούμια με τα οποία την ντύνουν,θα έρθει να σταθεί δίπλα μας. Έτσι,θα γίνει πιο αγαπητή καί κατανοητή από όλους κι όλες. Όχι,η ποίηση δεν είναι μόνο για μία περιορισμένη μερίδα του αναγνωστικού κοινού,αλλά ανήκει σε όλους κι όλες εμάς που θα επιλέξουμε να την γνωρίσουμε. Τί λέτε; Είστε έτοιμοι/ες να κάνετε το πρώτο βήμα;

Κυριακή Γανίτη