«Όταν τελειώσεις, θα παραδώσεις τον χάρτη, αντίγραφο δεν κρατάς» άκουσα απέξω κι η ηχώ της γνωστής φωνής σταμάτησε τον χρόνο. Δεν ήξερα αν ήμουν παγιδευμένος για πάντα εκεί μέσα ή [αν θ]α ακολουθούσα τον ήχο για να βγω. Πήρα σημειώσεις και σημάδεψα σημεία κι όσα μπόρεσα αποστήθισα στο ταξίδι αυτό αφού χάρτη δε[ν θα] κρατούσα.

ΤΟ ΑΧΑΝΕΣ
ΕΞΑΡΘΡΩΣΗ
ΑΝΘΡΑΚΟΝΗΜΑΤΑ
ΣΩΜΑ ΣΚΟΤΕΙΝΟ
ΕΚΕΙ ΣΤΟ ΜΕΣΟΥΡΑΝΗΜΑ
ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΓΡΑΣΙΔΙ  
ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΙΣΧΥΡΟΥ ΙΑΤΡΟΥ  
ΜΙΑ ΑΠΛΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ   
Η ΡΗΤΡΑ  
ΤΟ ΣΥΜΠΤΩΜΑ  
ΕΚΕΙ ΣΤΟ [ΘΑΝ]   
ΧΕΙΜΩΝΑΣ  
Η ΜΟΝΑΧΙΚΗ ΜΕΛΙΣΣΑ  
Η ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΣΗ ΤΟΥ ΠΕΡΑΣΜΑΤΟΣ  
ΟΙΩΝΟΣ
ΤΟ ΒΑΖΟ   
ΣΠΑΡΓΑΝΑ  
ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΕΛΕΥΘΕΡΗ   
ΑΠΟΔΟΜΗΣΗ   
ΟΙ ΕΤΟΙΜΟΘΑΝΑΤΟΙ 
ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΣΙΓΗΣΑΝ ΤΟΝ ΑΝΕΜΟ  
ΚΛΩΝΟΣ ΕΙΜΑΡΜΕΝΗΣ ΩΣ ΕΛΑΧΙΣΤΗ
ΕΝΔΕΙΞΗ ΣΥΜΦΙΛΙΩΣΗΣ ΜΕ ΤΟ ΦΕΥΓΑΛΕΟ  
Η ΤΙΜΩΡΙΑ   
Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΑΝΑΡΤΗΣΗ
Ο ΒΙΓΚΑΝΙΣΜΟΣ  
ΤΑ ΝΕΟΥ ΤΥΠΟΥ ΕΚΜΑΓΕΙΑ

Η ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ  
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ  
ΤΟ ΤΕΛΕΙΟ ΤΑΦ 

ΑΝΘΡΑΚΟΝΗΜΑΤΑ
Ο [άνθ]ρακας κατάφερε να κάνει το δικό του
ξεπέρασε κι αφάνισε πια το συνηθισμένο
ίνες μικρές, αόρατες σε συμπαγείς ενώσεις
διαφεντεύουν το σύστημα
μονοπωλούν το πλέγμα
όσο κι [αν θ]έλεις να κρυφτείς
κάποτε θα τ’ αγγίξεις
το ξένο τούτο υλικό
σκληρότερο απ’ ατσάλι
και ελαφρύ σαν δέλεαρ
του μόχθου ο εφιάλτης.

[Άνθ]ρακα μη με παρατάς
μη γίνεσαι άλλο ξένος
στρέφονται πια στα χημικά
κι αφήνουν τη χημεία
αν με αφήσεις πλαδαρό
πώς θα ορθοποδήσω.

Eίναι κι η αεροναυπηγική
όλο μου τραγουδάει
να πάω ιπτάμενος, να ευφρ[ανθ]ώ
γιορτή μήπως και ζήσω
το όνομά μου ίσως θυμηθώ
το εισιτήριο, αν διαβάσω.

Κοίτα όμορφες κυρίες γηραιές
χαρτί, γυαλί και πλαστικό
αδέσμευτη σιλικόνη
στα παλαιοπωλεία που μείναν
αγέρωχα να προμαχούν
του μέλλοντος το διάβα.

Μαύρα [ανθ]ρακονήματα
σε κύβους και σε σφαίρες
σε πλάγια κοψίματα
του κόσμου η νέα μοίρα
σε μαγαζιά κομψά στημένη
δεν είναι νέος κωδικός αισθητικής
δεν είναι μεταβατικός συρμός
κυκλοφορούν διαδικτυακές
αιτήσεις για νέες αιρέσεις.

[Άνθ]ρακα μην ανησυχείς,
όλο το τερατούργημα
θα γίνει ολοκαύτωμα
όταν πια άυλοι εμείς
αλλού θα κατοικούμε
τα νέα ζώα που θα ‘ρθου[ν
θα] τα καθοδηγήσεις.

Εδώ θ’ αρχίσω με το Σεφερικό «Ο θάνατος έχει δρόμους ανεξερεύνητους» κι ο Χρίστος Ρ. Τσιαήλης στην ποιητική του συλλογή Συμπτώματα προσπαθεί να τους εξερευνήσει, βυθιζόμενος στο πολύπτυχο ζωής- θανάτου και στα χιλιάδες λόγια που γράφτηκαν γι’ αυτό.

Ο θάνατος και οι δρόμοι του από την αρχαιότητα οι ίδιοι, γι’ αυτό η Μυθολογία είναι θεμελιωδέστερη της Φιλοσοφίας, ίσως συμφυής με τη Θρησκεία.

Για το θάνατο μίλησαν, έγραψαν, στοχάστηκαν, γι’ αυτόν επινοήθηκαν κι επινοούνται μύθοι, λόγοι, διάλογοι, δόγματα, προσπάθειες του ανθρώπου να συλλάβει το ασύλληπτο ή να το συλλαβίσει.

Έτσι κι ο ποιητής. Από τον Όμηρο ως τον Επίκουρο, ως τον κύκλο που κλείνει και ξανανοίγει, ο θάνατος μια γέννηση, στην ποίηση έρχονται οι ιδέες να εκφραστούν ως στίχοι, που μεταφέρουν την προβληματική του ποιητή ή τα δόγματά του.

Σκότος, σκοτώνω, νύχτα, πίσσα, η ύλη που εξαϋλώνεται και ως πρώτη ποιητική ύλη συνθέτει στίχους και ποιήματα τέλους και αρχής της ζωής.

Πίσω από τον ποιητή ένας ολόκληρος κόσμος, οι Στωικοί, ο Πλάτων, ο Νίτσε αλλά και η Γραφή.

Εν αρχή ην ο Λόγος, μια δεύτερη αρχή ύστερα από την καταστροφή στην οποία οι άνθρωποι οδηγούν τη ζωή. Πόνος, θρήνος, δοσμένα από τους καλλιτέχνες, τους επιστήμονες, τους γιατρούς που τον αντιπαλεύουν.

Κι ο ποιητής εφευρίσκει τρόπους, με τα σημεία της στίξης και γραφής, να μας υπενθυμίζει πως παντού παραμονεύει ο θάνατος.

Η ποίηση του Χρίστου Τσιαήλη δεν είναι εύκολη. Χρειάζεται την προσπάθειά μας. Όσο όμως την διαβάζουμε, τόσο συλλαμβάνουμε τις υπόγειες διαδρομές, το ταλέντο και τη σκληρή εργασία, για τη διαμόρφωση της ποιητικής του, με τον αγώνα του να βρει τη μοναδικότητά του.
 

Στέλιος Παπαντωνίου