11
Η ΕΞΑΣΦΑΛΙΣΗ ΤΩΝ ΠΡΟΓΕΦΥΡΩΜΑΤΩΝ
Τη νυχτα μετα τηΝ D-Day ελάχιστοι από αυτούς που βρίσκονταν στο προγεφύρωμα της Omaha κατόρθωσαν να κοιμηθούν. Στο αρχηγείο τους, που στεγαζόταν σε ένα λατομείο πλησίον της κοιλάδας του Vierville, οι επιτελικοί αξιωματικοί της 29ης Μεραρχίας ξάπλωσαν πάνω σε άχρηστα σωσίβια.1 Όσοι άνδρες της μεραρχίας ήταν αγρότες και ανθρακωρύχοι από την Πενσυλβάνια έσκαψαν με μεγάλη ταχύτητα ατομικά ορύγματα στους απόκρημνους βράχους και στους μηλεώνες της ενδοχώρας.2 Τα ορύγματα ήταν απολύτως αναγκαία για να προστατευτούν από τα πυρά που εκείνη τη νύχτα εξαπολύονταν αδιακρίτως. Οι άνδρες, αγχωμένοι και εξαντλημένοι, πυροβολούσαν στην παραμικρή κίνηση ή στη θέα οποιασδήποτε σιλουέτας διακρινόταν μέσα στο σκοτάδι, θεωρώντας ότι επρόκειτο για Γερμανό ελεύθερο σκοπευτή. Με το υποπολυβόλο του, τύπου Thompson, ένας νεαρός στρατιώτης πυροβόλησε ένα μοσχάρι.
Κάποιοι άλλοι επιχείρησαν να δημιουργήσουν ένα όρυγμα ανατινάσσοντας μια γόμωση με ΤΝΤ μέσα στο χώμα, αφού φώναξαν για να προειδοποιήσουν τους συντρόφους τους «Φωτιά στην τρύπα!». Το γεγονός αυτό απλώς ενίσχυσε την εντύπωση ότι η μάχη διεξαγόταν προς κάθε κατεύθυνση. Αφού νύχτωσε, κατέφθασαν τα βομβαρδιστικά της Λουφτβάφε, για να επιτεθούν στα αγκυροβολημένα πλοία· πολλοί παρομοίασαν τα αλλεπάλληλα τροχιοδεικτικά βλήματα των αντιαεροπορικών με πυροτεχνήματα για τον εορτασμό της Ημέρας της Ανεξαρτησίας (4 Ιουλίου). Ωστόσο, η γερμανική αεροπορική επίθεση ήταν και πολύ μικρή και πολύ καθυστερημένη για να βοηθήσει τους αμυνομένους.
Στις 7 Ιουνίου ο Αντισυνταγματάρχης Ziegelmann της 352ης Γερμανικής Μεραρχίας Πεζικού επόπτευε το χώρο των επιχειρήσεων από τους απόκρημνους βράχους κοντά στο Pointe et Raz de la Percee. Ο σταθμός διοικήσεως του Υποστρατήγου Gerow στην ακτή Omaha βρισκόταν ανατολικά της θέσης του Ziegelmann, σε απόσταση μικρότερη των δύο χιλιομέτρων. Οργισμένος, παρατήρησε πως «η θάλασσα θύμιζε την “επιθεώρηση του στόλου στο Κίελο”.3 Πλοία όλων των τύπων βρίσκονταν το ένα δίπλα στο άλλο στην ακτή και εκτείνονταν σε μεγάλο βάθος στη θάλασσα. Και όλα αυτά τα πλοία παρέμεναν εκεί αλώβητα, καθώς η γερμανική πλευρά δεν προέβαλλε καμία αντίσταση. Μπορούσα να κατανοήσω πλήρως την ψυχική διάθεση του Γερμανού στρατιώτη που τον είχε εγκαταλείψει η Λουφτβάφε». Η κραυγή απελπισίας «Wo ist die Luftwaffe
- » («Πού είναι η Λουφτβάφε;») έβγαινε από τα χείλη κάθε Γερμανού στρατιώτη στη Νορμανδία.
Αποσπάσματα των γερμανικών ταγμάτων συνέχιζαν να αντιστέκονται σε αυτόν τον τομέα, και ιδίως στους απόκρημνους βράχους πέριξ του Pointe du Hoc, όπου είχαν αντεπιτεθεί στους Rangers του Συνταγματάρχη Rudder. Εκείνο το πρωί οι Αμερικανοί εκκαθάρισαν τελικά το Colleville-sur-Mer και το Saint-Laurent-sur-Mer. Ένας στρατιώτης που περνούσε μέσα από αυτό το δεύτερο χωριό είδε ένα στρατονόμο λίγα μέτρα πίσω του να στήνει πινακίδες στις οποίες αναγράφονταν οι λέξεις «Απαγορευμένη Περιοχή». Στην ακτή, τα απομεινάρια του πολέμου, όπως καμένα οχήματα, κατεστραμμένα αποβατικά πλοιάρια, εγκαταλειμμένες αντιασφυξιογόνες μάσκες, τορπίλες ξηράς Bangalore και όπλα, συνέθεταν μια εικόνα απερίγραπτη. Το σκηνικό αυτό δεν εμπόδισε, ωστόσο, το λάτρη της πειθαρχίας Υποστράτηγο Gerhardt να επιπλήξει ένα στρατιώτη που έριξε στο έδαφος μια φλούδα πορτοκαλιού.
Κάποιοι άλλοι μεμονωμένοι θύλακοι γερμανικής αντίστασης έπρεπε επίσης να εξουδετερωθούν. Όταν ένας Γερμανός στρατιώτης βγήκε από το όρυγμά του, για να παραδοθεί, οι στρατιώτες που τον περικύκλωσαν ανακάλυψαν ότι στο «υπόγειο ξενοδοχείο» του έκρυβε έναν ασύρματο. Θεώρησαν ότι με αυτόν ο στρατιώτης κατηύθυνε τα πυρά του πυροβολικού στην ακτή. Κάλεσαν τη στρατονομία. Ένας λοχίας στρατονόμος από την Τσεχοσλοβακία, του οποίου οι γονείς είχαν δολοφονηθεί από τους Ναζί, τον πυροβόλησε επί τόπου ως κατάσκοπο.4
Τα σπίτια του Vierville ήταν απαγορευμένη περιοχή και για τα αμερικανικά στρατεύματα. Επίσης, απαγορεύτηκε στους Γάλλους αμάχους η πρόσβαση στην ακτή, ώστε να μην ενοχλούν τους στρατιώτες. Οι άμαχοι ένιωθαν ανεπιθύμητοι ακόμη και στα χωριά τους. Μια Γαλλίδα έγραψε εκ των υστέρων ότι οι Αμερικανοί στρατιώτες «μας αντιμετώπιζαν με μεγάλη καχυποψία εκείνες τις πρώτες ημέρες»5. Υπήρχε αμοιβαία καχυποψία. Ένας λοχίας του Μηχανικού είδε ένα Γερμανό να τρυπώνει στην εκκλησία του Saint-Laurent και τον ακολούθησε μαζί με δύο άνδρες του. Τον βρήκαν τραυματισμένο θανάσιμα, να κείτεται μπροστά στο ιερό. Τότε ο λοχίας πρόσεξε ότι οι δύο στρατιώτες που ήταν μαζί του, αμφότεροι από την Alabama, έπαιρναν τα κέρματα από το παγκάρι κοντά στην είσοδο του ναού. Ο ίδιος αργότερα δήλωσε: «Φαντάζομαι ότι δεν είχαν δει ποτέ στη ζωή τους παγκάρι».6 Στην πραγματικότητα, ήθελαν απλώς να πάρουν λίγα κέρματα ως ενθύμιο, κάτι που είχε γίνει έμμονη ιδέα σε όλους σχεδόν τους στρατιώτες σε αυτόν τον ολότελα ξένο τόπο. Η ασεβής αυτή πράξη προκάλεσε την αντίδραση του ιερέα που μπήκε εκείνη τη στιγμή στο ναό. «Pour les pauvres!» («Είναι για τους φτωχούς!»), τους φώναξε.
Η ακτή συνέχιζε να είναι ένα επικίνδυνο μέρος, και όχι μόνο για τους αμάχους. Εξακολουθούσαν να πέφτουν αδέσποτα βλήματα από πυροβόλα, ενώ άνδρες της 6ης Ειδικής Ταξιαρχίας του Μηχανικού ανατίναζαν εμπόδια και νάρκες. Οι «εκκαθαρισθείσες περιοχές»7 οριοθετούνταν με μια λευκή ταινία, αλλά μακρύτερα ήταν δυνατόν να διακρίνει κανείς πτώματα σε ναρκοπέδια που δεν είχαν ακόμη εκκαθαριστεί. Τα πληρώματα που χειρίζονταν τις μπουλντόζες εργάζονταν σκληρά, ώστε να ανοίξουν δρόμους για τα στρατεύματα και τα οχήματα που ακολουθούσαν. Τα πτώματα στοιβάζονταν έξω από παραπήγματα, τα οποία λειτουργούσαν ως κέντρα διαλογής απωλειών, ενώ ένας περίκλειστος χώρος χρησίμευε ως πρόχειρο νεκροταφείο. Η καταγραφή των απωλειών ανατέθηκε σε στρατιώτες που ανήκαν σε μονάδες αναπλήρωσης απωλειών. Ένας από αυτούς σχολίασε ότι «όλοι μοιάζαμε υπνωτισμένοι, καθώς αφαιρούσαμε μεταλλικές ταυτότητες και εκτελούσαμε μακάβρια καθήκοντα». Προσφέρθηκαν διπλές μερίδες φαγητού σε Γερμανούς αιχμαλώτους που ήταν πρόθυμοι να σκάψουν τάφους, προκειμένου να ολοκληρωθεί γρηγορότερα η όλη διαδικασία. Οι περισσότεροι το δέχθηκαν με στωικότητα. Αργότερα η μακάβρια αυτή εργασία ανατέθηκε σε λόχους διαχείρισης υλικού που στελεχώνονταν από μαύρους.
Αιχμάλωτοι που συνοδεύονταν από άνδρες των Συμμάχων έφθαναν αδιάκοπα στις ακτές, προκειμένου να τους ανακρίνει η στρατονομία. Στην πλειονότητά τους ήταν Πολωνοί ή Σοβιετικοί Hiwis με γερμανικές στολές και τα χέρια ψηλά. «Κάποιοι έκλαιγαν», κατέγραψε ο ίδιος λοχίας του Μηχανικού. «Δεν ήξεραν τι τους περίμενε. Πάντως, ήταν τυχεροί που είχαν σταλεί σε αυτό το μέτωπο και όχι στο Ρωσικό Μέτωπο, όπου θα είχαν εκτελεστεί αμέσως ως προδότες». Αργότερα οι Σύμμαχοι παρέδωσαν τους περισσότερους από αυτούς στις σοβιετικές αρχές. Κάποιοι εκτελέστηκαν, όμως οι περισσότεροι στάλθηκαν σε στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας. Πολλοί αιχμάλωτοι από την Κεντρική Ασία είχαν τόσο έντονα ασιατικά χαρακτηριστικά, που οι Αμερικανοί στρατιώτες πίστευαν πως πρέπει να ήταν Ιάπωνες αποσπασμένοι στο Γερμανικό Στρατό.
Λίγο πριν από το ξημέρωμα ο Υποστράτηγος Gerhardt έλαβε διαταγή από το διοικητή του Σώματός του, Υποστράτηγο Gerow, να προελάσει στα ενδότερα, με κατεύθυνση προς το Isigny και τον ποταμό Vire, για να ενωθεί με την 101η Αερομεταφερόμενη Μεραρχία. Ο Gerhardt επιθυμούσε να χρησιμοποιήσει το εφεδρικό του σύνταγμα, το 175ο Σύνταγμα Πεζικού, το οποίο δεν είχε ακόμη αποβιβαστεί. Η απόβασή του θα διαρκούσε πολλές ώρες. Ωστόσο, η ενίσχυση του 2ου Τάγματος των Rangers του Συνταγματάρχη Rudder στο Pointe du Hoc ήταν επιτακτικότερη ανάγκη, καθώς αυτό υστερούσε αριθμητικά σε σχέση με το γερμανικό τάγμα του 916ου Συντάγματος Γρεναδιέρων, ενώ και τα πυρομαχικά του εξαντλούνταν. Υποστηριζόταν μόνον από τα πυροβόλα του αντιτορπιλικού USS Harding.8
Μια μικτή δύναμη του 116ου Συντάγματος Πεζικού και των Rangers που είχαν αποβιβαστεί στην Omaha, ενισχυμένη με δύο άρματα μάχης Sherman, κινήθηκε προς δυσμάς, κατά μήκος της ακτής, με κατεύθυνση προς το Pointe du Hoc. Όμως, η δύναμη αυτή κατόρθωσε να προσεγγίσει τη δύναμη του Rudder που ήδη πολεμούσε μόλις την επόμενη ημέρα εξαιτίας της οχυρής θέσης των Γερμανών στους γειτονικούς απόκρημνους βράχους (απ’ όπου ο Ziegelmann παρατηρούσε το στόλο των Συμμάχων), αλλά και άλλων θυλάκων αντίστασης.
Οι άνδρες του Rudder, έχοντας εξαντλήσει τα πυρομαχικά τους, χρησιμοποιούσαν πλέον όπλα νεκρών Γερμανών στρατιωτών. Ο ήχος αυτών των όπλων ήταν τόσο χαρακτηριστικός, που η δύναμη που είχε σταλεί προς βοήθεια των Rangers θεώρησε ότι δεχόταν επίθεση από τους Γερμανούς. Έτσι, τα Sherman της 743ης Επιλαρχίας Αρμάτων άρχισαν να βάλλουν κατά των Rangers, σκοτώνοντας τέσσερις και τραυματίζοντας έξι. Ένας άνδρας του Μηχανικού που ανήκε στην ομάδα του Rudder έγραψε: «Άλλη μια φορά ο Συνταγματάρχης Rudder επέδειξε μεγάλο θάρρος και ηγετικές ικανότητες, βοηθώντας τους άνδρες στο δικό του σταθμό διοικήσεως να κρατήσουν μια αμερικανική σημαία όσο πιο ψηλά μπορούσαν, ώστε να αντιληφθούν τα στρατεύματα που προήλαυναν ότι είμαστε Αμερικανοί».9 Σε μια αναφορά η επιχείρηση ενίσχυσης των Rangers χαρακτηρίζεται ως «λανθασμένη ενέργεια»,10 καθώς μια άλλη αμερικανική δύναμη που προήλαυνε από τα νοτιοδυτικά άρχισε να βάλλει εναντίον της αρχικής δύναμης ενίσχυσης των Rangers, που τους προσέγγιζε από τα νοτιοανατολικά.
Στο μεταξύ, στις 7 Ιουνίου τμήμα της 1ης Μεραρχίας Πεζικού, της «Μεγάλης Κόκκινης», προήλαυνε προς ανατολάς, ακολουθώντας την παραλιακή οδό προς το Port-en-Bessin, με τους άνδρες του πεζικού να μεταφέρονται με τα Sherman της 745ης Επιλαρχίας Αρμάτων. Καθ’ οδόν συναντήθηκαν με άνδρες της 50ής Βρετανικής Μεραρχίας. Σχεδόν αμέσως άρχισαν οι ανταλλαγές, με τους άνδρες του αγγλικού πεδινού πυροβολικού να ανταλλάσσουν τα αβγά τους με αμερικανικά τσιγάρα.11
Το αμερικανικό πυροβολικό είχε το μεγάλο πλεονέκτημα να χρησιμοποιεί ελαφρά αεροσκάφη παρατήρησης, εκμεταλλευόμενο την κυριαρχία των Συμμάχων στον αέρα. Εκείνο το πρωί ένας αξιωματικός πυροβολικού της 1ης Μεραρχίας επιχείρησε να κατασκευάσει έναν πρόχειρο διάδρομο απογειώσεως στους απόκρημνους βράχους πάνω από την ακτή Omaha. Είπε σε έναν οδηγό μπουλντόζας:
«Θέλω να καταστρέψω ένα φράχτη. Μπορείς να με βοηθήσεις;».
«Ασφαλώς», απάντησε εκείνος.12
Έτσι, ο χειριστής της μπουλντόζας κατέστρεψε το φράχτη και κατασκεύασε ένα διάδρομο απογειώσεως σχεδόν 50 μέτρων, όσο χρειαζόταν δηλαδή το Piper Cub για να απογειωθεί. Και καθώς η θάλασσα είχε παύσει να είναι ταραγμένη, τα DUKW, που δεν κινδύνευαν πλέον να βυθιστούν, άρχισαν σύντομα να μεταφέρουν στις ακτές τα πυρομαχικά του πυροβολικού.
Μια μοίρα κατασκευής έργων και υποστήριξης της USAAF ξεκίνησε την κατασκευή ενός διαδρόμου προσγειώσεως-απογειώσεως για μεταγωγικά αεροσκάφη πάνω από το Saint-Laurent-sur-Mer. Το έργο, που έλαβε την ονομασία Α-1, ολοκληρώθηκε σε χρόνο ρεκόρ. Σύντομα τα λαδιά C-47 Skytrain προσγειώνονταν το ένα μετά το άλλο μεταφέροντας πυρομαχικά, ακολούθως δε απογειώνονταν μεταφέροντας τραυματίες πάνω σε φορεία. Στην πρώτη πτήση της μια νοσοκόμα αντιλήφθηκε ότι ένας από τους ασθενείς της είχε καταλήξει. Για να μην το αντιληφθούν οι άλλοι, προσποιούνταν ότι τον εξέταζε ανά διαστήματα, μέχρι να φθάσει το αεροσκάφος στην Αγγλία.13
Κι ενώ μερικά πράγματα γίνονταν γρήγορα, κάποια άλλα έμοιαζαν να μην έχουν τελειωμό. Ο διοικητής της 29ης Μεραρχίας Πεζικού, Υποστράτηγος Charles Hunter Gerhardt, είχε εξοργιστεί όσο κανείς άλλος από τις καθυστερήσεις. Ο Gerhardt ήταν κατά κάποιον τρόπο μια μικρογραφία του Στρατηγού Πάτον. Ήταν ένας βραχύσωμος άνδρας του Ιππικού με υπέρμετρο εγωισμό, που φρόντιζε πολύ την εμφάνισή του, φορούσε πάντα καλογυαλισμένες μπότες και έδενε επιμελώς το κράνος του κάτω από το πιγούνι του. Η 29η ήταν μια μεραρχία Εθνοφρουράς, και εξαρχής ο Gerhardt είχε καταβάλει πολλές προσπάθειες για να την ευπρεπίσει. Η γραφειοκρατία τον εκνεύριζε, ενώ πίεζε τους αξιωματικούς του περισσότερο και από τους στρατιώτες του. Σε όλη αυτήν τη διαδικασία είχε προκαλέσει εξίσου το θαυμασμό και το μίσος των ανδρών του.14
Ο Gerhardt, που ήταν αποφασισμένος να καταλάβει την πόλη Isigny σε χρόνο ρεκόρ, είχε απογοητευτεί από την καθυστέρηση στην αποβίβαση του 175ου Συντάγματος Πεζικού. Ακολούθως ένιωσε οργή, όταν πληροφορήθηκε ότι το Ναυτικό είχε αποβιβάσει τους άνδρες του σε απόσταση 2,5 χιλιομέτρων προς ανατολάς. Μέχρι να φθάσουν στην κοιλάδα του Vierville, οι άνδρες είχαν σοκαριστεί από τα πτώματα που είχαν συναντήσει και από τα σποραδικά πυρά που προέρχονταν από ορισμένες γερμανικές θέσεις που δεν είχαν ακόμη εξουδετερωθεί από το 115ο Σύνταγμα.
Η εκκαθάριση ήταν ένα αργό, επικίνδυνο εγχείρημα, λόγω των μεμονωμένων τυφεκιοφόρων και πολυβολητών. Ένας υπολοχαγός σύντομα έχασε τη ζωή του εξαιτίας του υπερβολικού ζήλου του κατά την εκτέλεση των καθηκόντων του. Ενώπιον όλων των ανδρών του είχε δηλώσει σκοπίμως προς το λοχία της διμοιρίας του τα εξής: «Λοχία, θέλω να ξέρεις ότι έχεις την άδειά μου να πυροβολήσεις όποιον άνδρα δε θα υπακούει εφεξής στις διαταγές».15 Όταν δέχθηκαν πυρά, πήρε τα κιάλια και το τυφέκιο του λοχία. Αγνοώντας τις συμβουλές των υπαξιωματικών του, δήλωσε ότι «θα χτυπούσε αυτά τα καθάρματα» και άρχισε να σκαρφαλώνει σε ένα ψηλό δέντρο. Αφού έριξε μερικές σφαίρες, χτυπήθηκε και έπεσε θανάσιμα πληγωμένος.
Εκείνο το βράδυ ένας Γερμανός σκαπανέας της 352ης Μεραρχίας Πεζικού βρήκε ένα αντίγραφο του αμερικανικού σχεδίου επιχειρήσεων στη σορό ενός νεαρού αξιωματικού της 29ης Μεραρχίας. Το έδωσε στο Συνταγματάρχη Ziegelmann, ο οποίος δεν πίστευε στα μάτια του. Ο Στρατηγός Marcks πληροφορήθηκε το ίδιο βράδυ τα σημεία-κλειδιά του σχεδίου, αλλά ο Ρόμελ και η Ανώτατη Διοίκηση Δύσης δεν έλαβαν τα έγγραφα παρά μόνον έπειτα από δύο ημέρες.16 Ο αρχηγός του επιτελείου του Rundstedt, Blumentritt, έγραψε ότι στο αντίγραφο του σχεδίου καθίστατο σαφές πως αυτή ήταν «Η Εισβολή», αλλά «ο ίδιος ο Φύρερ εξακολουθούσε να αναμένει σε κάποιο χρονικό σημείο μέχρι τις αρχές Αυγούστου μια δεύτερη εισβολή από τη Μάγχη κατά της 15ης Στρατιάς».17 Ούτε οι ίδιοι οι Σύμμαχοι δεν μπορούσαν να φανταστούν ότι το Σχέδιο Fortitude θα ήταν τόσο αποτελεσματικό.
Στις 8 Ιουνίου, αφού πρώτα δημιούργησε ένα ασφαλές προγεφύρωμα για την 29η Μεραρχία, το 115ο Σύνταγμα Πεζικού προήλασε προς νότον, προς την κοιλάδα του ποταμού Aure, που σε ορισμένες περιοχές ήταν πλημμυρισμένη. Δεν αντιμετώπισε σοβαρή αντίσταση, καθώς τα εναπομείναντα στρατεύματα του Υποστρατήγου Kraiss είχαν συμπτυχθεί κατά τη διάρκεια της νύχτας. Όμως, αφού το σύνταγμα διέσχισε τα έλη, πήρε «ένα σκληρό μάθημα, με λιγοστά επιτεύγματα και πολλές καταστροφές».18 Επιδεικνύοντας μεγάλο θάρρος και εξαιρετικές ικανότητες, «ο Υπολοχαγός Kermit Miller του Λόχου Ε διέσχισε με τη διμοιρία του την πλημμυρισμένη περιοχή λίγο βορειότερα του Colombieres, σκότωσε 46 Γερμανούς, εξουδετέρωσε δύο ελαφρά τροχοφόρα θωρακισμένα και ένα επιτελικό όχημα, κατέστρεψε ένα αρχηγείο του εχθρού και επέστρεψε με 12 αιχμαλώτους».19
Η μεγάλη καταστροφή τη νύχτα της 10ης Ιουνίου προοιωνίστηκε συμφορές στις εχθροπραξίες που θα ακολουθούσαν στη νορμανδική ύπαιθρο (bocage). Κάτοικοι της περιοχής είχαν προειδοποιήσει το 2ο Τάγμα ότι περίπου 100 Γερμανοί βρίσκονταν μπροστά του. Σε μια αναφορά που συντάχθηκε εκ των υστέρων διαβάζουμε: «Ήταν σχεδόν μεσάνυχτα,20 και οι άνδρες ήταν τόσο κουρασμένοι, που άρχιζαν να ροχαλίζουν αμέσως μόλις ξάπλωναν. Ένας από τους άνδρες του Λόχου Ο κατέρρευσε, και το όπλο του εκπυρσοκρότησε, με αποτέλεσμα να χάσει τη ζωή του αυτός που βρισκόταν μπροστά του. Η ριπή πρόδωσε τη θέση τους και τα γερμανικά πολυβόλα άνοιξαν πυρ». Το τάγμα είχε σταθμεύσει σε ένα μικρό χωράφι, αγνοώντας ότι ήταν περικυκλωμένο από ένα απόσπασμα της 352ης Μεραρχίας Πεζικού. Ο υπασπιστής του τάγματος και ο διοικητής του λόχου διοικήσεως σκοτώθηκαν, ενώ ο αξιωματικός διαβιβάσεων πιάστηκε αιχμάλωτος. «Ο βοηθός χειρουργός του τάγματος έχασε το λογικό του και περίπου 100 άνδρες πιάστηκαν αιχμάλωτοι. Ο Αντισυνταγματάρχης Warfield ακούστηκε να λέει: “Ποτέ δε φαντάστηκα ότι οι άνδρες μου θα έλεγαν Kamerad (Σύντροφε)”. Έπειτα απ’ αυτό οι υπόλοιποι άνδρες του τάγματος πανικοβλήθηκαν». Ο διοικητής του τάγματος, Αντισυνταγματάρχης Warfield, και ο Υπολοχαγός Miller υπέκυψαν αργότερα στα τραύματά τους. Ο Υποστράτηγος Gerhardt έγινε έξω φρενών όταν πληροφορήθηκε ότι οι άνδρες του τάγματος δεν είχαν σκάψει ορύγματα, αλλά είχαν απλώς ξαπλώσει για να κοιμηθούν.
Οι άνδρες του 115ου Συντάγματος αποθαρρύνθηκαν ακόμη περισσότερο «εξαιτίας των προβλημάτων που τους προκαλούσαν οι πάντα πρόθυμοι να τραβήξουν τη σκανδάλη [Τεξανοί] άνδρες της 2ης Μεραρχίας Πεζικού, οι οποίοι έρχονταν από τα νώτα και πυροβολούσαν ό,τι υπήρχε μπροστά τους. Ένα τάγμα του 115ου Συντάγματος Πεζικού θεωρούσε ότι για το τρία τοις εκατό των απωλειών του ευθύνονταν οι άνδρες της 2ης Μεραρχίας».21
Στο μεταξύ, ο Gerhardt προωθούσε το 175ο Σύνταγμα Πεζικού προς το Isigny, στο οποίο παρασκευάζονται το περίφημο νορμανδικό βούτυρο και το τυρί Camembert. Λόγω του ότι οι ασύρματες επικοινωνίες εξακολουθούσαν να βρίσκονται σε κακή κατάσταση, ο Gerhardt όρισε κάποιους αξιωματικούς που επέβαιναν σε τζιπ ως «αγγελιαφόρους», και αυτοί κινούνταν κατά μήκος του μετώπου, αναφέροντας την πρόοδο και την ακριβή θέση των προπορευόμενων στρατευμάτων. Αναγκάζονταν να οδηγούν γρήγορα, προκειμένου να αποφεύγουν τα πυρά των μεμονωμένων Γερμανών στρατιωτών. Ο ίδιος ο Gerhardt, φορώντας λευκά γάντια και ένα γαλάζιο κασκόλ (το οποίο ήταν ασορτί με το γαλάζιο περιλαίμιο του σκύλου του), ήθελε να βρίσκεται εκεί όπου υπήρχε δράση. Και αν δεν υπήρχε δράση, ήθελε να μάθει το γιατί. Ο Gerhardt δε θεωρούσε ότι έπρεπε να περνά απαρατήρητος. Επέβαινε σε ένα ειδικά διαμορφωμένο τζιπ με την ονομασία «Vixen Tor», το οποίο ήταν εφοδιασμένο με έναν κόκκινο προβολέα και σειρήνα.22
Η προέλαση του 175ου Συντάγματος Πεζικού ήταν ταχύτατη, καθώς συνοδευόταν από άρματα Sherman της 747ης Επιλαρχίας Αρμάτων. Οι Νορμανδοί αγρότες προσέφεραν γάλα από τις καρδάρες στους διψασμένους άνδρες. Οι γερμανικές ομάδες προέβησαν σε ελάχιστες ενέργειες παρακώλυσης. Οι βαρύτερες απώλειες προκλήθηκαν από μια μοίρα Typhoon της RAF, που θεώρησε λανθασμένα ότι το προπορευόμενο τάγμα ήταν Γερμανοί που υποχωρούσαν. Έξι άνδρες σκοτώθηκαν και 18 τραυματίστηκαν. Ένας αξιωματικός πυροβολικού που ήταν μαζί τους έγραψε: «Από ψηλά ο John Doughfoot (Αμερικανός) μοιάζει πάρα πολύ με τον Hans Kraut (Γερμανό)».23 Το πεζικό, όμως, δε συγχωρούσε εύκολα, και έτσι οι άνδρες του ήταν αποφασισμένοι στο εξής να πυροβολούν οποιοδήποτε αεροσκάφος θα κατευθυνόταν προς αυτούς, ανεξαρτήτως εθνικότητας.
Ο διοικητής του 175ου Συντάγματος δίσταζε να συνεχίσει την προέλασή του, επειδή δεν υποστηριζόταν επαρκώς από το πυροβολικό, αλλά ο Gerhardt δεν ανεχόταν τέτοιες δικαιολογίες. Διέταξε το σύνταγμα να συνεχίσει να προελαύνει κατά τη διάρκεια της νύχτας της 8ης Ιουνίου, και έτσι τα μεσάνυχτα αυτό βρισκόταν έξω από το Isigny. Οι αιχμάλωτοι ήταν στην πλειονότητά τους Πολωνοί ή Osttruppen. Οι άνδρες του αντιαρματικού λόχου εξεπλάγησαν στη θέα «ενός Αμερικανού που κατέβαινε το δρόμο πάνω σε ένα άσπρο άλογο συνοδεύοντας 11 αιχμαλώτους».24 Φώναξε προς το λόχο: «“Εκτός από δύο Γερμανούς, όλοι οι άλλοι είναι Πολωνοί”. Ακολούθως τράβηξε το πιστόλι του και πυροβόλησε τους δύο Γερμανούς στο πίσω μέρος του κεφαλιού τους, ενώ εμείς κοιτούσαμε εμβρόντητοι».
Πολλές περιοχές του Isigny είχαν παραδοθεί στις φλόγες, καθώς είχαν βομβαρδιστεί επανειλημμένα από τα πολεμικά πλοία των Συμμάχων. Η άποψη του Gerhardt ήταν σωστή. Η αντίσταση ήταν αμελητέα. Όταν ένας μεμονωμένος Γερμανός τυφεκιοφόρος πυροβόλησε από το καμπαναριό μιας εκκλησίας εναντίον της φάλαγγας, ένα από τα Sherman έστρεψε το πυροβόλο του των 75 mm προς αυτόν και «αυτό ήταν το τέλος του Γερμανού».25 Ο Ταξίαρχος Cota οδήγησε τα άρματα μάχης στη γέφυρα πάνω από τον ποταμό Aure. Εκεί δέχθηκαν πυρά από πολυβόλα που ήταν τοποθετημένα στην αντικρινή όχθη. Τα 12 τανκ παρατάχθηκαν σε θέσεις μάχης και εξαπέλυσαν τα πυρά τους, αναγκάζοντας τους Γερμανούς να οπισθοχωρήσουν γρήγορα. Πεζικάριοι του 175ου Συντάγματος, συνοδευόμενοι από τον Cota, εφόρμησαν στη γέφυρα. Ο Cota δεν μπορούσε να πιστέψει ότι οι Γερμανοί δεν είχαν κατορθώσει να την ανατινάξουν. Ήταν ένα από τα ελάχιστα έργα υποδομής που είχαν μείνει άθικτα. Ένας αξιωματικός ανέφερε: «Παντού υπήρχαν χαλάσματα.26 Τα μηχανοκίνητα οχήματα ήταν αδύνατον να κινηθούν στις οδούς, ενώ εγώ στεκόμουν στο κέντρο μιας έκτασης όπου πριν ήταν χτισμένος ένας ναός και τώρα δεν υπήρχε τίποτα». Το Isigny έμοιαζε εγκαταλειμμένο, αλλά κάποιες Γαλλίδες έβγαιναν μέσα από τα ερείπια και αφαιρούσαν από τους νεκρούς Γερμανούς στρατιώτες μπότες, κάλτσες και χιτώνια.
Στο μεταξύ, στη χερσόνησο Cotentin οι αλεξιπτωτιστές της 82ης και της 101ης Αερομεταφερόμενης Μεραρχίας δεν είχαν παύσει να μάχονται, παρότι μονάδες της 4ης Μεραρχίας Πεζικού που είχαν αποβιβαστεί στην ακτή Utah έσπευσαν προς ενίσχυσή τους. Ο Αντιστράτηγος von Schlieben, έχοντας στη διάθεσή του την 709η Γερμανική Μεραρχία Πεζικού και άλλα αποσπάσματα, εξαπέλυε όλο και πιο ισχυρές αντεπιθέσεις στην περιοχή της Sainte-Mere-Eglise. Το κύριο μέλημά του ήταν να εμποδίσει οποιαδήποτε προσπάθεια των Αμερικανών να προελάσουν προς το Χερβούργο.27
Το απόγευμα της 7ης Ιουνίου εξαπολύθηκε η πλέον ισχυρή επίθεση, η οποία έφερε τους Γερμανούς σχεδόν έως το κέντρο της Sainte-Mere-Eglise. Ένας αξιωματικός πυροβολικού κατέγραψε όσα είδε όταν έφθασε εκεί με το τζιπ του. «Στις 17:00 έφθασα με τζιπ στη Sainte-Mere-Eglise από το νότο. Εκεί διεξαγόταν αρματομαχία. Υπήρχαν στρατιώτες με φλογοβόλα. Είδα ένα Γερμανό στρατιώτη, τυλιγμένο στις φλόγες, να έρπει προς το κέντρο του δρόμου, ώσπου ένα γερμανικό panzer τον συνέθλιψε, σβήνοντας ταυτόχρονα τις φλόγες. Τα αμερικανικά άρματα εξουδετέρωσαν τα περισσότερα από τα γερμανικά άρματα, έχοντας μόλις τρεις απώλειες. Οι μάχες συνεχίστηκαν προς το βορρά. Είδα έναν κατεστραμμένο δρόμο βορείως της πόλης, από τον οποίον είχαν περάσει τα γερμανικά άρματα συνθλίβοντας ακόμη και δικούς τους νεκρούς. Τμήμα της 8ης Μεραρχίας Πεζικού κατέλαβε αυτόν το δρόμο την ίδια νύχτα και τον χρησιμοποίησε για την άμυνά του. Οι άνδρες καθάριζαν το δρόμο από τα πτώματα των Γερμανών, για να μπορέσουν να σκάψουν ορύγματα, με αποτέλεσμα κάποια από αυτά να διαμελίζονται».28
Εκείνη την ημέρα μια άλλη γερμανική δύναμη, υπό τον Αντιστράτηγο Hellmich, συγκεντρώθηκε κοντά στο Montebourg, για να επιτεθεί στη βόρεια πλευρά των Αμερικανών, μεταξύ της Sainte-Mere-Eglise και της ακτής. Ένα αεροσκάφος παρατήρησης και μια ομάδα ελέγχου πυρός του Ναυτικού βοήθησαν τα πυροβόλα του θωρηκτού Nevada να κατευθύνουν τα πυρά τους προς το στόχο. Τα πυρά του θωρηκτού, που εξαπολύονταν από απόσταση 25 περίπου χιλιομέτρων, δεν επέτρεψαν την πραγματοποίηση της επίθεσης που είχε σχεδιαστεί. Παρ’ όλα αυτά, εκείνο το απόγευμα το Montebourg δοκιμάστηκε σκληρά, καθώς οι οβίδες του Ναυτικού έπεφταν στα κτίρια της πόλης και αρκετά καταστήματα τυλίγονταν στις φλόγες. Το άγαλμα της Ιωάννας της Λωρραίνης στην κεντρική πλατεία παρέμεινε ανέπαφο, ενώ όλα τα κτίρια γύρω του κατέρρευσαν. Λόγω του ότι το Montebourg ήταν χτισμένο πάνω στην κύρια οδό προς το Χερβούργο, οι Γερμανοί είχαν οχυρωθεί στο αββαείο, για να προβάλουν από εκεί σθεναρή αντίσταση. Στη Valognes, στα βορειοδυτικά, μια οβίδα εξερράγη μέσα στον κοιτώνα ενός μοναστηριού και σκότωσε αρκετές μοναχές.29
Έπειτα από τις χαοτικές συγκρούσεις της προηγούμενης ημέρας, η γραμμή του μετώπου στο οποίο μάχονταν οι προκεχωρημένες μονάδες των εμπολέμων είχε αρχίσει τουλάχιστον να γίνεται πιο σαφής. Αλεξιπτωτιστές και η 4η Μεραρχία Πεζικού περικύκλωσαν το 795ο «Ανατολικό» Τάγμα των Γεωργιανών στην Turqueville και το ανάγκασαν να παραδοθεί.30 Το 6ο Σύνταγμα Αλεξιπτωτιστών του Αντισυνταγματάρχη von der Heydte, που βρισκόταν νοτιότερα, οπισθοχώρησε στο Saint-Come-du-Mont, καθώς ένα από τα τάγματά του απομονώθηκε και εξολοθρεύτηκε. Και άλλοι θύλακοι αντίστασης πλησίον της ακτής Utah εξουδετερώθηκαν. Ωστόσο, η επιμελώς κατασκευασμένη οχυρή θέση στο Saint-Martin-de-Varreville διέθετε πολυβολεία που επικοινωνούσαν μεταξύ τους με υπόγειες σήραγγες, γεγονός που επέτρεπε «στους Γερμανούς να κινούνται κατά βούλησιν και συχνά να επιστρέφουν σε ένα πολυβολείο που πιστεύαμε ότι το είχαμε καταλάβει».31
Και οι δύο πλευρές συνέχιζαν να πολεμούν σκληρά. Ένας αξιωματικός της 4ης Μεραρχίας Πεζικού ανέφερε ότι ανακαλύφθηκαν τα πτώματα τεσσάρων ανδρών που ανήκαν σε μια αερομεταφερόμενη μονάδα υγειονομικού. «Ήταν σχεδόν αποκεφαλισμένα».32 Σύμφωνα με αναφορές, στις μάχες που πραγματοποιούνταν στη νορμανδική ύπαιθρο (bocage) οι Γερμανοί στρατιώτες συχνά προσποιούνταν ότι παραδίδονταν. Μόλις, όμως, οι Αμερικανοί πλησίαζαν για να τους συλλάβουν, εκείνοι έπεφταν στο χώμα και ένας κρυμμένος πολυβολητής άνοιγε πυρ. Η 4η Μεραρχία Πεζικού αντιμετώπισε πρώτη φορά αυτήν την τακτική όταν συνάντησε αλεξιπτωτιστές του 6ου Συντάγματος Αλεξιπτωτιστών, οι οποίοι σκότωσαν έναν υπολοχαγό με αυτόν τον τρόπο.
Σύμφωνα με λιγότερο αξιόπιστες αναφορές, οι Γερμανοί φορούσαν αμερικανικές στολές. Οι αναφορές αυτές επαληθεύτηκαν από τα γεγονότα τον επόμενο μήνα, όταν κάποιοι Γερμανοί στρατιώτες αφαίρεσαν από πτώματα Αμερικανών χιτώνια, επειδή οι δικές τους στολές είχαν φθαρεί σε σημαντικό βαθμό. Εξάλλου, σύμφωνα με μια ελάχιστα πειστική αλλά ευρύτατα διαδεδομένη φήμη που κυκλοφορούσε μεταξύ των Αμερικανών και, ενίοτε, των Βρετανών στρατιωτών, Γαλλίδες που ήταν ερωμένες Γερμανών στρατιωτών δρούσαν ως ελεύθεροι σκοπευτές. Την 7η Ιουνίου, κοντά στο Saint-Marcouf, ένας λοχίας ανέφερε «βολές ελεύθερων σκοπευτών που προέρχονταν από ένα κτίριο της πόλης. Ερευνήσαμε το κτίριο και ανακαλύψαμε μία Γαλλίδα και ένα Γάλλο με γερμανικά τυφέκια. Και οι δυο αρνήθηκαν ότι ήταν ελεύθεροι σκοπευτές. Και οι δυο έχασαν τη ζωή τους εντός δύο δευτερολέπτων».33 Το ότι κάποιοι Γάλλοι άμαχοι ήταν πιθανόν να συγκεντρώνουν γερμανικά όπλα για την Αντίσταση δεν περνούσε από το μυαλό των στρατιωτών των Συμμάχων εκείνη τη στιγμή.
Όπως φαίνεται, αρκετοί Αμερικανοί στρατιώτες, προτού καν πατήσουν το πόδι τους στη Γαλλία, ήταν ιδιαίτερα καχύποπτοι απέναντι στους Γάλλους. «Η Γαλλία ήταν όπως μια εχθρική χώρα»,34 σχολίασε ένας λοχαγός της 29ης Μεραρχίας Πεζικού. Πολλοί από τους Αμερικανούς στρατιώτες δεν είχαν ταξιδέψει ποτέ σε μια άλλη χώρα με μια άλλη γλώσσα, και δυσκολεύονταν να κάνουν τη διάκριση ανάμεσα στο «κατεχόμενο από τον εχθρό» έδαφος και το καθαυτό «εχθρικό» έδαφος. Άλλοι δήλωναν απροκάλυπτα ότι «δεν μπορούσαν να εμπιστευτούν τους Νορμανδούς».35 Λέγεται ότι κάποτε ένας ουλαμός αμερικανικών τεθωρακισμένων εισήλθε σε ένα νορμανδικό αγρόκτημα. Δε γνωρίζουμε αν η εν λόγω ιστορία βασίζεται σε αληθινά γεγονότα ή είναι αποκύημα της φαντασίας κάποιου. Σύμφωνα με τις διηγήσεις, ένας αγρότης εξήλθε από την αγροικία και προσέφερε σε όλους τους στρατιώτες μηλίτη οίνο και Calvados. Ακολούθως ο αγρότης δήλωσε στο νεαρό Αμερικανό υπίλαρχο ότι τα ποτά κόστιζαν 100 φράγκα. Ο υπίλαρχος διαμαρτυρήθηκε, λέγοντάς του ότι πριν από λίγο τον είχαν απελευθερώσει. «Μα γιατί παραπονιέστε;», του απάντησε ο αγρότης. «Το ίδιο ποσό ζήτησα και από τους Γερμανούς».
Οι «φήμες του αποχωρητηρίου» -έτσι ήταν γνωστές- για τις γυναίκες-ελεύθερους σκοπευτές κυκλοφορούσαν με εκπληκτική ταχύτητα. Όμως, οι ιστορίες για νεαρές Γαλλίδες που στέκονταν στο πλευρό των Γερμανών φίλων τους ήταν σχεδόν σίγουρα αληθινές. Ένας λοχίας της 6ης Ειδικής Ταξιαρχίας Μηχανικού αφηγήθηκε ότι στα ενδότερα της ακτής Omaha «είδαμε να κείτονται στα χαντάκια κορίτσια από τη Γαλλία δίπλα σε Γερμανούς στρατιώτες. Τα κορίτσια αυτά, που είχαν ακολουθήσει το [Γερμανικό] Στρατό κατά την υποχώρησή του, βρήκαν το θάνατο από τα αεροσκάφη μας και κατέληξαν να κείτονται εκεί πλάι στους στρατιώτες».36
0
Αγορά
