Από τον Κώστα Παπαγιώργη, (Αθηνόραμα)

Σε μια τριμελή οικογένεια, που η μάνα πεθαίνει από εγκεφαλοπάθεια, μένουν κεράκια αναμμένα πατέρας και γιος, οπότε ο αφηγητής στρώνεται στη δουλειά για να τους συμφιλιώσει με το μέλλον και με τον εαυτό τους. Πρωταγωνιστικό ρόλο θα έχουν τα προβλήματα του παιδιού και εκλεκτό θύμα θα είναι η ταλανιζόμενη στοργή του πατέρα. Αμφότεροι θα «μπλέξουν» άσχημα, μαζί τους και ο αναγνώστης. Το τέλος ήδη από το εξώφυλλο του βιβλίου προαναγγέλλεται αναπάντεχο, και είναι όντως. Η αφηγηματικότητα του βιβλίου, πάντως, παραμένει αμετάδοτη. Με μικρές φράσεις, καθημερινά συμβάντα, ο Κρος, όπως οι Αμερικάνοι πεζογράφοι, αναδεικνύεται σε αρχιμάστορα της διεγερμένης συγκίνησης που φτάνει σε όρια πανανθρώπινης σύλληψης.


Παρουσίαση βιβλίου
Γράφει η Θεοδώρα Μαρουδα-Ανεστοπούλου (συγγραφέας, δημοσιογράφος τουρισμού)
"Πατέρας και γιος"
Τούτο το βιβλίο ήταν ένα δώρο. "Πατέρας και γιος", με υπότιτλο, ένας γιος, ένας ήλιος, από ης εκδόσεις "Γκόβοστη, 2004". μετάφραση της Άγγυ Βλαβιανού. Ένα μυθιστόρημα γεμάτο αλήθειες .τον συμβαίνουν, δοσμένο με περισσή δεξιοτεχνία και έκφραση των συμβάντων της ζωής μέσα από την πραγματικότητα. Με αρκετή δόση ερωτημάτων σε σχέση πατέρα και γιου, σε σημείο που το παιδί είναι ο ήλιος, όπως λέει ο συγγραφέας και ο γονιός έχει την ευθύνη για την ζωή και την ευτυχία του γιου, κάνει τα πάνδεινα για να τον προστατέψει, φθάνοντας στα άκρα του νου.
Ένα μυθιστόρημα που λέει τα πράγματα με τη γλώσσα της καθημερινότητας. Ένα βιβλίο που δε σε θέλγει μονό άλλα σε προβληματίζει και θέλεις να το πιεις με την πρώτη ματιά. Ένα συναρπαστικό, (θα ‘λεγα κείμενο, που μπορεί να συμβαίνει ακόμα και στη διπλανή πόρτα, με σκληρότητα και α¬λήθειες καυτές. Ο πατέρας που χάνει τη σύζυγο και ο γιος, νέο παιδί, στα 13 του, μένουν ανήμποροι και βασανισμένοι. τους λείπει πολύ η μάνα. Έτσι αλλάζουν τόπο διαμονής αλ¬λά χωρίς αποτέλεσμα.
Περιγραφές του τόπου, της διαβίωσης, του σχολείου του παιδιού που αντιμετωπίζει αδύναμο, λεπτό πλάσμα από έναν, ειδικά, συμμαθητή του. την κοροϊδία και την ενόχληση. Ένα παιδί χωρίς μάνα και με τον πατέρα του που κάνει ό.τι περνάει από το χέρι του, προκειμένου να προστατέψει το μο-
Ναχογιό του, τον «ήλιο της ζωής του». Είναι γεγονός ότι ο συγγραφέας, Neil Cross, ο οποίος έχει γράψει τέσσερις νουβέλες μέχρι τώρα, είναι παντρεμένος και έχει δύο γιους, δεν αναφέρει περισσότερα στο βιογραφικό του.
Σε τούτο το μυθιστόρημα εξερευνά κάθε πτυχή της σχέσης γονιοίo και παιδιού μι περισσή γνώση και επιδεξιότητα σε βάθος μέχρι που φθάνει στην απελπισία. Η αφήγηση του κατά το πλείστον είναι ωμή και ψυχρή, παραθέτοντας τα διάφορα βιώματα των προσώπων του μισθού. Κάπου υπάρχει αχνά η γλυκύτητα και ο θυμός για τις παρατυπίες και τον τρόπο συμπεριφοράς των ανθρώπων. Αγωνίζεται να δουλέψει για να προσφέρει στο γιο του καλύτερη ζωή και ασφαλή, ο πατέρας, αδιαφορώντας για τον εαυτό του και τους γύρω του κάνει πράγματα που νομίζει ότι είναι σωστά Η αγάπη για το παιδί του τον φθάνει μέχρι την εκδίκηση. Ένας στρόβιλος αισθημάτων, παρακρούσεων που καθώς κυλούν οι 343 σελίδες κάτω από το μάτια σου σε ξαφνιάζουν για το μέγεθος του λόγου του συγγραφέα.
Ο λόγος του μεστός, χωρίς περιστροφές αιφνιδιάζει, δημιουργεί αγωνία για το τέλος. Το τέλος της ιστορίας είναι η απόγνωση του παιδιού που φθάνει στην αυτοκτονία χωρίς να λέει καθαρά το γιατί. Τούτο το γιατί, καλείται να σκεφθεί ο αναγνώστης. Σπουδαίος, εκφραστικός κι εκπληκτικός* θα ‘λεγα ο Neil Cross, ξετυλίγει τούτο το ξεχωριστό μυθιστόρημα. εντυπωσιακά. Γνώση και τέχνη δίνουν μια αναπάντεχη, πλοκή για την κοινωνία, την συμπεριφορά τόσο στο σήμερα, όσο και στο αύριο, πάντα με γνώμονα την σχέση γονιού και παιδιού. μέσα από διάφορες συγκυρίες. Τελειώνω μι ένα μικρό απόσπασμα:
Τα μακριά ανακατεμένα μαλλιά του έπεφταν στο μάτια του σαν τούφες χαίτης πόνυ. Τα χέρια και τα ποδιού του ήταν λεπτοκαμωμένα. σαν της μητέρας του Ο μακρύς, χαριτωμένος λαιμός του, ήταν της Τζάστης. Καθώς παρακολουθούσε τηλεόραση φαινόταν θηλυπρεπής και ανυπόμονος, τα χείλη του ήταν φουσκωτά σαν πρησμένα από τσίμπημα μέλισσας. Ο Σαμ ήθελε να τον χαστουκίσει
"Ο Σαμ κοίταξε το ρολόι του. Ήταν αυτό που του είχε κάνει δώρο ο Τζέιμι. Είδε πως η μέρα είχε προχωρήσει πολύ. Αναρωτήθηκε που να είχε πάει άραγε τόσος χρόνος και κατέληξε ότι δεν είχε πάει πουθενά. Απλώς, όλος ο κόσμος υπήρξε έξω από τους τοίχους αυτού του στοιχειωμένου σπιτιού, κινούνταν με διαφορετικό ρυθμό, σε άλλη διάσταση. Μέσα σ’ αυτούς τους τοίχους ο χρόνος κυλούσε όλο και πιο αργά. Σύντομα θα σταματούσε. Έξω τείχη θα ορθώνονταν και θα κατέρρεαν... ".