Tο μικρό τετράγωνο βιβλίο που μου έφερες από την Φλωρεντία είχε απέξω μία χρυσοκίτρινη πεταλούδα. Σου ζήτησα κάτι. Με ρώτησες: «Τι να σου φέρω;» Σκεπτόμουν το πέταγμα των πουλιών, το περίγραμμα στις στιγμιαίες κινήσεις με το ανεβοκατέβασμα, όταν πίσω τους φλουτάρει η γκρίζα πάχνη ανάμεσα από το φως του ηλιοβασιλέματος, τότε που φωτίζεται ανάποδα με γκρι πνιγμένο σε αίμα το κόκκινο μόλις βουτηγμένο στο μπλε.
Η χρυσοκίτρινη πεταλούδα άλλαξε χρώμα ξεφυλλίζοντας τις τετράγωνες ιλλουστρασιόν σελίδες. Σταμάτησα δείχνοντάς σου ποια ήταν η δική μου: «Απέξω τα φτερά μ’ ένα γκρι-μπλε τυλιγμένο σε άυλο φως - από μέσα το μπλε μεταμορφώνεται σε γκρι-πράσινο, πιτσιλισμένο με δάκρυα της πρωινής αόριστης κατάστασης της αυγής, μέσα στα άγνωστα δάση που περπατάμε στις πορείες της αφαίρεσης».

Το επόμενο πρωί φόρεσα την τεράστια γκρι καρφίτσα-πεταλούδα που είδαν οι άγγελοι το βράδυ της Παναγιάς. Την είδες και έστειλες πράσινους προβολείς.

Οι ιστορίες μου
Τελευταία ακούω μία εκπομπή στο ραδιόφωνο μ’ ένα γοητευτικό ομιλητή που σατιρίζει τα πάντα ή σχεδόν όλα όσα γράφονται παγκοσμίως και συμβαίνουν γύρω μας. Σε εξαίρεση των εντυπωσιακών κριτικών εκθειάζει και ανεβάζει σε θρόνους μαγείας τις μικρές του «νεράιδες», κορίτσια φαντάζομαι νεαρότερα από εκείνον, που με το φως της νιότης τους συμπληρώνουν στο πέρασμά τους όλα εκείνα που φεύγουν ή έφυγαν από εμάς που ζούμε... «εκατομμύρια έτη φωτός» (δικό του κι αυτό και μου άρεσε).
Έχοντας τόσα διαχρονικά κενά από όλα αυτά που κράτησα σε μικροσημειώσεις για τις δικές μου νεράιδες - τους άγγελους- αυτή η φωνή του ραδιοφώνου έπαιξε ρόλο μετάγγισης συναισθημάτων από μια ευκαιρία γεγονότων που ανήκουν αλλού, σαν μια μουσική που ξαφνικά από κάτι σύγχρονο σε πληγώνει, μύθοι που ανακατεύτηκαν σε αλχημείες και μπλέκονται σε δικές μας ιστορίες.
Οι «νεράιδες» του εκφωνητή, μου θυμίζουν «άγγελους» που μπορεί να ανεβοκατεβαίνουν (όταν βέβαια αυτοί θέλουν) σε χρόνους απροσδιόριστους με όλη τους τη μεγαλοπρέπεια, πλαταγίζοντας τα φτερά τους όταν μια, πολλές ή μυριάδες γυναίκες (οι μύθοι αναφέρονται σε εκείνες) τεντώνουν τα χέρια ή τη στιγμή που ο κόσμος γύρω τους έχει προδώσει τα μυστικά ή τις ελπίδες τους κι έχουν μόνες ή ομαδικά ταφεί σε άγονη γη με κόκκινη, πορτοκαλί λάσπη.
Εκείνης της εποχής των διάσπαρτων σημειώσεων και επινοημένων γεγονότων που φαίνονται τόσο συνήθη ή απλά, ακολούθησαν κι άλλα. Ανήκουν σε μαγικές εικόνες πέρα από το οπτικό πεδίο των γύρω μας, με, ή χωρίς, σύννεφα παραισθήσεων στις δικές μας «κατοικίες του ανέμου» αγγελικές παρεμβάσεις ταξιδιών σε εσωτερικούς κόσμους που μόνο αόρατα -πέρα από εμάς- βλέπουμε!!!
Ανακατεμένες με χρωματιστά όνειρα και διαλόγους υπηρετούν συνδέσεις με πολύμορφες καταστάσεις σαν στιγμιαίες θεατρικές πράξεις και εικόνες που αντέχουν στο χρόνο. Ανήκουν στα παιχνίδια-σύμβολα, που αντιλαμβανόμαστε, άλλοτε λεπτομερειακά, άλλοτε ασαφή, όταν περιπλανώμενοι, μας κατακεραυνώνει η ανέλπιστη παρουσία μιας κάποιας έστω συμβιβαστικής αγάπης.
Ίσως να οδηγήθηκα από την ανάγκη επικοινωνίας του «τότε», «τώρα» νομίζοντας ότι αυτό που έχει συμβεί σαν μοναδικό, να μεταφέρεται ή αγγίζει εκείνους που με τα βιώματά τους οραματικά ή χαρούμενα από πρόσωπα σε μορφές αγγέλων μας περιέβαλλαν κάποτε, μεταδίδοντάς μας στιγμιαίες ευτυχίες.
Οι στοχασμοί και τα ερεθίσματα ανήκουν σαν σκηνικές ιδέες όρασης, στην ΤΗΝΟ της μαγείας του έρημου, της συγκινητικής μοναξιάς και του παράξενου των μυστικών της ή μεταφέρονται στους τόπους που τα «φτερωτά ταξίδια στον ήλιο» ακολούθησαν μέσα από μουσική που άκουγα μεταφρασμένη στη δική μου γλώσσα.
Άρχισα να ζωγραφίζω άγγελους όταν έφτασα στην Ευρυδίκη, ανακαλύπτοντας ότι η ψυχή της έμοιαζε να διακοσμεί με το μυστήριο του μύθου. Ήταν τότε που η από μέρους της άσκηση γοητείας προκαλούσε με αλλαγές ταυτότητας την ευάλωτη ψυχική της κατάσταση. Ο Ορφέας, ο νέος άντρας νοσταλγικά επιστρέφει από την χαμένη εποχή της εξιδανίκευσης. Θέμα χιλιοειπωμένο επαναλαμβάνεται, μπαίνει στο κέντρο του φτερωτού χορού δίνοντας το παρόν με χρώματα κάτω από την δική του παράσταση ζωής όταν έχει μείνει ζωγραφισμένος, με την εικόνα των χρυσωμένων δακρύων του, λίγο πριν πέσει η αυλαία, στη μύηση του «ονειρεύεσθαι».