Οι μπελάδες του Ντέιβιντ Μπράουν αρχίζουν όταν καλείται να ερευνήσει μια ασυνήθιστα βίαιη διάρρηξη που αφήνει δυο κακοποιούς νεκρούς και μια σκηνή εγκλήματος με πολλά και αναπάντητα ερωτήματα. Μια συνάντηση με τον μοχθηρό ιδιοκτήτη του κτιρίου απλώς περιπλέκει το μυστήριο. Ο Μπράουν στρέφεται στην Αμερικανίδα ακαδημαϊκό Σούζαν Μίλτον, από το Τμήμα Αρχαιολογίας του Λονδίνου, για να τον βοηθήσει να διαλευκάνει την υπόθεση. Θέτοντας σε κίνδυνο τη ζωή τους, αποκαλύπτουν ένα τρομακτικό μυστικό αιώνων που τους κάνει στόχο ενός στυγερού δολοφόνου. Καθώς ο χρόνος εκπνέει, ο Ντέιβιντ και η Σούζαν κάνουν αγώνα δρόμου για να ξεσκεπάσουν τον πραγματικό αντικειμενικό στόχο του δολοφόνου, ο οποίος τους πλησιάζει απειλητικά.

Για πες μου λοιπόν, αγαπητό μου κορίτσι, τι μπορώ να πω ή να κάνω για να σε πείσω ότι δεν υπάρχει κανείς απολύτως λόγος να αισθάνεσαι άσχημα;» ρώτησε ο καθηγητής Σο.
Η ανησυχία της Σούζαν δεν φάνηκε να υποχωρεί. «Απλώς δεν μπορούσα να σκεφτώ πού αλλού θα μπορούσα...»
«Όπως συνεχώς λες», τη διέκοψε ο καθηγητής. «Αλλά όπως σου λέω κι εγώ συνεχώς, είσαι ευπρόσδεκτη εδώ. Τώρα πια τα σαββατόβραδά μου θυμίζουν τα βροχερά, κυριακάτικα απογεύματα της παιδικής μου ηλικίας». Η φωνή του απέκτησε μια ευγενική, προστατευτική χροιά. «Τέτοια ώρα, συνήθως προετοιμάζομαι για το νυχτερινό δελτίο ειδήσεων του BBC και κατόπιν βράζω ένα χαμομήλι. Είναι μια ρουτίνα η οποία δίκαια εκλιπαρεί να διαταραχτεί, δεν νομίζεις;»
Άφησε τη Σούζαν να κάθεται στον πελώριο, παλιό καναπέ και εξαφανίστηκε στην κουζίνα. Η φωνή του ακούστηκε από μέσα. «Άσε που είναι και ευκαιρία να εξασκήσω και τον ιπποτισμό μου, κάτι που έχω να κάνω πολύ καιρό. Δώσε μου λίγο χρόνο να βρω τα φλιτζάνια για τους επισκέπτες και στη συνέχεια ας ασχοληθούμε με αυτό που σε απασχολεί».
Λίγα λεπτά αργότερα ήταν καθισμένοι στον καναπέ πίνοντας καυτό τσάι από βότανα.
Η Σούζαν άρχισε τη διήγησή της. «Λοιπόν», είπε. «Έκανα τη μεγαλύτερη ανακάλυψη στην ιστορία του επιστημονικού μας τομέα. Αυτά είναι τα καλά νέα. Τα κακά είναι ότι μόλις έκλεψα το Τμήμα Αρχαιολογίας. Ενδέχεται, επίσης, να χρειαστεί να κάνω στροφή στην καριέρα μου - αν βέβαια γλιτώσω τη σύλληψη. Έχω την εντύπωση ότι κάποιος προσπαθεί να με σκοτώσει και, αν σας αφηγηθώ την ιστορία πίσω από όλα αυτά, θα σκεφτείτε ότι έχω τρελαθεί και μάλλον θα φροντίσετε να με κλείσουν μέσα για το καλό μου. Αυτά είναι τα νέα που θα έλεγα ότι δεν είναι και τόσο καλά». Όλα αυτά τα είπε μονομιάς. Όταν σταμάτησε να μιλάει, κοίταξε τον καθηγητή για να διαπιστώσει την αντίδρασή του.
«Πες μου αν το τσάι είναι πολύ ζεστό», είπε εκείνος. «Θα μπορούσα να σου προσθέσω λίγο κρύο νερό μέσα. Δεν μου είναι κόπος».
Η Σούζαν τον κοιτούσε επίμονα, περιμένοντάς τον να συνεχίσει.
«Λυπάμαι πολύ», συνέχισε εκείνος. «Φαντάζομαι ότι η ψυχραιμία έχει γίνει ένα από τα προτερήματά μου. Όχι να το παινευτώ, αλλά μου αρέσει να πιστεύω ότι μπορώ να δεχτώ μια τέτοια δήλωση απόλυτα ψύχραιμα». Ήπιε άλλη μια μικρή γουλιά από το κομψό πορσελάνινο φλιτζάνι του και το ακούμπησε ξανά στο πιατάκι του. «Για να πω την αλήθεια, είμαι μάλλον ικανοποιημένος που δεν σε φέρνει εδώ κάποια ερωτική απογοήτευση. Θα είχα βάλει τα δυνατά μου για να δείξω ότι συμπάσχω -έτσι τουλάχιστον ελπίζω- αλλά είναι μια ιστορία που επαναλαμβάνεται από την εποχή που ο Αδάμ ήταν ακόμα παλικάρι. Πίστευα ότι θα με απογοήτευες». Χτύπησε τα πόδια του και με τα δυο του χέρια. «Απεναντίας εσύ μου λες ότι έχεις καταστραφεί επαγγελματικά, ότι σε κυνηγούν, ότι έχεις παραβιάσει το νόμο και ότι γνωρίζεις μια ιστορία που ισχυρίζεσαι ότι θα μου φανεί απίστευτη, έστω κι αν έχω την καλύτερη διάθεση για να σε πιστέψω. Για άλλη μια φορά διαπιστώνω ότι η εμπιστοσύνη μου στο πρόσωπό σου ανταμείβεται. Και σε περίπτωση που χρειαστεί να σου το εξηγήσω καλύτερα, θα σε βοηθήσω με όποιον τρόπο μπορώ».
Έτσι λοιπόν η Σούζαν αφηγήθηκε στον καθηγητή μια παρόμοια ιστορία με εκείνη που είχε αφηγηθεί ο Ντέιβιντ στον Μπάντζο. Η Σούζαν έδωσε μεγαλύτερη βάση στο ρόλο που έπαιξε η συλλογή του Τέρακου και λιγότερη στις διάφορες βίαιες αναμετρήσεις. Με τον ίδιο περίπου τρόπο άλλαξε και τη σειρά με την οποία σχετίζονται μεταξύ τους τα γεγονότα, αλλά στο τέλος και οι δύο αφηγήσεις κατέληγαν στο ίδιο συμπέρασμα: ένας εγκληματίας με απίστευτες ικανότητες είχε σκοπό να κλέψει ένα μυστηριώδες αντικείμενο τέχνης από έναν όμοιό του».
«Θεός φυλάξοι», επαναλάμβανε ο καθηγητής, κάθε τόσο, με έμφαση, διακόπτοντας σε αρκετά σημεία την αφήγηση της Σούζαν. «Αισθάνομαι πανευτυχής που δεν σκοτώθηκες στη διάρκεια αυτών των γεγονότων», αναφώνησε όταν τελικά εκείνη έγειρε πίσω και πήρε το κρύο, πια, τσάι της. «Σαν από θαύμα, φαίνεται ότι δεν έχεις ούτε μια γρατζουνιά επάνω σου».
«Δεν θα το έλεγα, καθηγητά. Πάλι καλά που υπάρχει το μεϊκάπ, αυτό είναι το μόνο που μπορώ να πω. Έχω πέντε ράμματα στο...» Σταμάτησε απότομα. Χάιδεψε, καθώς μιλούσε, με τα χέρια της το πίσω μέρος του κεφαλιού της, χωρίζοντας τα μαλλιά με τις άκρες των δαχτύλων. Τώρα έμοιαζε μπερδεμένη, ενώ συνέχιζε να ψάχνεται.
«Θα μου κάνετε μια χάρη, καθηγητά;» είπε. «Θα μου πείτε τι βλέπετε εδώ;» Έδειξε με την άκρη του δαχτύλου της στο πίσω μέρος του κεφαλιού της, έχοντας παραμερίσει τα μαλλιά. «Εδώ είναι που δέχτηκα το χτύπημα».
Ο καθηγητής σηκώθηκε και στάθηκε από πάνω της για να επιθεωρήσει το κεφάλι της. «Είναι λίγο ροδαλό, ίσως είναι κατάλοιπο από κάποια πληγή», παρατήρησε. «Πότε είπες ότι δέχτηκες την επίθεση;» ρώτησε ο καθηγητής επιστρέφοντας στη θέση του. Η Σούζαν άφησε τα μαλλιά της να πέσουν ελεύθερα.
Για μια στιγμή σήκωσε αφηρημένα το βλέμμα της προς τα πάνω, προσπαθώντας να υπολογίσει. «Πριν από δέκα ημέρες. Υποτίθεται ότι πριν από μερικές ημέρες θα έπρεπε να μου κόψουν τα ράμματα».
Ο καθηγητής Σο κούνησε το κεφάλι του. «Αυτό είναι ένα από τα προβλήματα που δημιουργεί ένα χτύπημα στο κεφάλι. Είναι η πιο ακατάλληλη στιγμή για να μεταδώσεις σημαντικές ιατρικές συμβουλές. Στη διάρκεια του τελευταίου παγκοσμίου πολέμου εργάστηκα σε νοσοκομείο του Λονδίνου. Είδα πολλές όμορφες αλλά ανόητες νεαρές γυναίκες που απέφευγαν να φορούν κράνη». Επανήλθε στο παρόν. «Ίσως μπορείς εσύ να μου εξηγήσεις καλύτερα, αλλά θα έλεγα ότι αυτό το τραύμα επουλώνεται εδώ και τέσσερις, ή καλύτερα, έξι εβδομάδες, ενώ δεν είναι εμφανές κανένα ράμμα».
Το πρόσωπο της Σούζαν χλώμιασε. «Χρησιμοποίησα τον κεφαλόδεσμο που άφησε πίσω του ο άνθρωπος που μου επιτέθηκε», ομολόγησε. «Τον χρησιμοποίησα σήμερα το απόγευμα». Οι λέξεις έβγαιναν με δυσκολία από το στόμα της. «Αν και δεν μπορώ να πω με σιγουριά, αλλά νομίζω...» Φάνηκε σαν να κατέβαλλε προσπάθεια για να συνεχίσει, αλλά τελικά τα κατάφερε. «Νομίζω ότι μετακίνησα ένα χαρτοκόπτη μόνο με το μυαλό μου. Μάλλον, δεν νομίζω απλώς. Το έκανα. Είμαι απολύτως σίγουρη γι’ αυτό».
«Μήπως μπορείς...» Ο καθηγητής δίστασε. Έβρεξε τα χείλη του με την άκρη της γλώσσας του. «Μήπως μπορείς να μου δείξεις;»
Η Σούζαν αισθάνθηκε πολύ άβολα. «Δεν μπορώ», είπε, σχεδόν παρακλητικά. «Ξέρω πώς ακούγεται αυτό, μα δεν τολμώ να σας δείξω. Ξαναδιάβασα μια σύντομη έκθεση ενός από τους συνεργάτες μου και συνειδητοποίησα ότι η μετάφραση που είχε κάνει δεν ήταν σωστή. Απ’ όσο μπορώ να πω, είναι μια πάγια εντολή ανάμεσα σε... ανάμεσα στους ανθρώπους αυτούς, όποιοι κι αν είναι, για να ξεπαστρεύουν κάθε νεοφερμένο. Είναι ένα είδος αντίστροφης μαθητείας, όπου οι παλιοί φροντίζουν να εξασφαλίσουν ότι δεν θα εμφανιστεί κανένα νέο ταλέντο. Εξουδετερώνουν τις πιθανές προκλήσεις πριν αυτές μάθουν ακόμα να περπατούν».
«Αλχημιστές, αγαπητή μου. Αναρωτιόσουν πώς να τους αποκαλέσεις. Αυτό θα σου πρότεινα. Είναι εκείνοι που έχουν μυηθεί στην ars obscura», είπε ο καθηγητής. «Αυτό δεν σημαίνει εσώρουχα στα λατινικά, όπως είχε πει κάποτε ένας από τους μαθητές μου», πρόσθεσε ψιθυριστά σαν να μονολογούσε.
«Αν λοιπόν εξασκώ κάποια από αυτές τις μυστικές τέχνες, προφανώς εκπέμπω κάποιο σήμα», συνέχισε η Σούζαν αγνοώντας την παρατήρησή του. «Όχι το ποια είμαι, απ’ όσο μπορώ να καταλάβω, αλλά το πού βρίσκομαι. Δεν έχω ιδέα για τι έκταση μιλάμε ή πόσο κοντά πρέπει να είναι για να με αντιληφθούν. Όμως, έχοντας καταφέρει, χθες το βράδυ, να κάνω αισθητή την παρουσία μου με πολύ έντονο τρόπο, ήθελα για την ώρα να εξαφανιστώ». Ανατρίχιασε. «Αν και είναι λιγάκι φρικιαστικό. Ξωτικά, δαίμονες και μάγοι, ξαφνικά εισχώρησαν στην έρευνά μου». Έδειχνε αληθινά τρομοκρατημένη.

«Ένα εντυπωσιακά φιλόδοξο ντεμπούτο που παντρεύει το αστυνομικό μυθιστόρημα με το μεταφυσικό θρίλερ... Είναι μια βρετανική παραλλαγή του Κώδικα Ντα Βίντσι και του Σημαδιού των Τεσσάρων».
Andrew Taylor, δυο φορές κάτοχος του βραβείου Dagger και συγγραφέας του The American Boy.

«Έξοχο... Πήρα στα χέρια μου το βιβλίο του Robert Finn πριν από δυο μέρες και δεν το άφησα παρά μόνο όταν έφτασα στο τέλος».
The Ephemera Magazine

«Εξαιρετικό... Συναρπαστική πλοκή, γρήγοροι ρυθμοί, αλλά και μια λεπτή αίσθηση του χιούμορ που του δίνει ιδιαίτερη ζωντάνια... Το συστήνω ανεπιφύλακτα».
Manda Scott, συγγραφέας

«Ένα πολύ συγκλονιστικό θρίλερ... Η γραφή είναι ζωντανή και η αλληλεπίδραση ανάμεσα στους δυο βασικούς ήρωες πνευματώδης, διασκεδαστική και απόλυτα αυθεντική. Το λάτρεψα».
Guy Pringle, Page Turners (BBC)