Οι ιστορίες που περιέχονται στο παρόν βιβλίο αποτελούν μια ενότητα.
Στο σύνολό τους περιστρέφονται γύρω από έναν κοινό κύριο άξονα.
Είναι βασισμένες σε κάποιο στιγμιότυπο της ζωής των ηρώων, με σκοπό να εστιάσουν στην συναισθηματική κατάσταση της σκηνής. Τα δορυφορικά πληροφοριακά στοιχεία για την λοιπή ζωή των ηρώων εξυπηρετούν μόνο την ευκολότερη κατανόηση των αιτιών που οδήγησαν στην συγκεκριμένη εικόνα-σκηνή.
Σκοπό δεν αποτέλεσε η εξαντλητική περιγραφή, αναλισκόμενη σε λεπτομέρειες, πέραν των απολύτως απαραίτητων. Η εικονοπλασία διαμέσου της συναισθηματικής απόδοσης δεδομένων, η έγερση της φαντασίας και η, εν δυνάμει, προέκτασή της σε προσωπικές φόρμες καθοδήγησαν αυτό το βιβλίο.

Λίγα λόγια για το βιβλίο
Πρόλογος
Συμβιβασμός
Επιστροφή
Κυριακή
Δεδικασμένος
Mάνα
Κολόνια
Καλλιτέχνης
Άγγελος
Συλλογισμός Πρώτος
Επιβίωση
Χωρισμός
Βασιλιάς
Συλλογισμός Δεύτερος
Μοβ Φυσαρμόνικα
Τίποτα
Διαθλάσεις
Ετοιμασία
Γαμήλιο
Άλμπουμ

Πριν το λόγο υπάρχουν πολλά... σκέψεις, εικόνες, ιδέες, συναισθήματα!
Η ουσία που αδημονεί να ελευθερωθεί και να επικοινωνήσει!

Πριν το λόγο... ένα βιβλίο αναμένει στο βιβλιοπωλείο!
Η πρώτη σελίδα ανοίγει...

Λίγες λέξεις...


Συμβιβασμός

Στα σκαλοπάτια του χρόνου...

«Σαν του τσιγάρου τον καπνό μοιάζει η ζωή τελικά», σκέφτηκε. «Είναι και δεν είναι. Μοιάζει αληθινή όταν γκρίζα σου καίει τα σωθικά». Το ίδιο συλλογιζόταν χρόνια τώρα, σταθερά, κάθε πρωί. Ίσως της έδινε την ημερήσια δόση αντιοξειδωτικού. Ακολούθησε, σιωπηρά, τη γνωστή πορεία της αντανάκλασης του προσώπου της πάνω στο τραπέζι, που άστραφτε κάποτε. Σχεδόν άθελά της συνάντησε και τη δική του φωτογραφία κάτω από το νέο του βιβλίο με την παρ’ ολίγον αθώα αφιέρωση.

«Λίγο πολύ το ίδιο μελαγχολικό ύφος», ψιθύρισε. Ίσα που το είχε ξεφυλλίσει. Τουλάχιστον αυτός ήταν μια αξία στον κόσμο της, ένα στήριγμα. Θαύμαζε την ευθεία που είχε επιλέξει ως οδηγό του, μα πιο πολύ το πόσο εύκολο έκανε να δείχνει η πίστη σε μια τέτοια, κατά τα άλλα μονότονη ζωή. Ήξερε ότι τον άνθρωπο αυτόν δε θα τον είχε καν ονειρευτεί στα σκηνικά της πρώιμης ακμής της. Ήταν μεγάλη πια για τρέλες. Είχε άλλοθι για την καρδιά της, εξάλλου... αυτός την αγαπούσε...
Πήρε το βιβλίο μάλλον αμήχανα και το στοίβαξε μαζί με άλλα που της είχε χαρίσει. Τον «μισούσε» γι’ αυτή του την ηρεμία. Δεν εξέφραζε ποτέ τα συναισθήματά του. Όχι ότι δε μετρούσαν, απλώς τα κατείχε η φαινομενική σιωπή του νωχελικού ηφαιστείου. Δεν εξέφραζε ποτέ τα συναισθήματά του... Τον «αγαπούσε» που της έδινε αυτό το αυτόφωτο μαρτύριο.

Σε λίγο θα του τηλεφωνούσε όπως όφειλε, χάριν της χθεσινοβραδινής τους συνεύρεσης. Ένιωθε ήδη την απουσία της φωνής του, καθώς οι κόρες των ματιών της άρχιζαν να συνηθίζουν τη νέα μέρα.

Είχε κάπως μακρύνει από τους καθρέφτες έτσι περπάτησε προς τη βεράντα σε μια προσπάθεια να ξεμπλέξει τα μαλλιά της και τα χέρια της. Απέναντι ο Λυκαβηττός! Εδώ και τριάντα πέντε χρόνια... το ίδιο σκηνικό.

Καταριόταν -τι παράλογο και αστείο;- που είχε την πολυτέλεια να ανακατεύεται με διάφορες σκέψεις και να μπερδεύεται. Κάπου στο βάθος ευχόταν εξαθλίωση, εκεί όπου η ζωή δεν έχει παραμέτρους.

Και το πάθος...;

Βρισκόταν αλλού!

... κάτι ακολουθεί,
τη ζωή, σιωπηλά.
i

Επιστροφή

Πώς ν’ αγγίξεις την ευτυχία...

Ακούστηκε κομψό το χτύπημα του μπαστουνιού στο, κατά τα άλλα, συνηθισμένο πεζοδρόμιο. Έτσι περίτεχνα στηριγμένο και ανεπαίσθητα αιωρούμενο από το καλογερασμένο χέρι του.

Όλα επάνω του θύμιζαν το «savoir vivre» άλλων καιρών. Τονισμένες κινήσεις να ταιριάζουν με την εμφάνιση ανδρός και μάλιστα κυρίου. Άρωμα πυγμής, εμπειριών και ιστορίας που ενίοτε μπλεκόταν με τις μυρωδιές της πόλης.

Δεν ήταν πάντοτε έτσι ούτε και γεννήθηκε στα τζάκια. Φυσικά δεν ήταν και ήρωας κάποιου arlekin που ξεκίνησε φτωχός και πλούτισε μέσα από δυσκολίες ή ερωτεύτηκε κάποια πλούσια για τη καρδιά της, μα όχι για τα χρήματα.
Είχε ζήσει μια ζωή γεμάτη, φυσιολογική, όπως έρθει. Μετά που πήρε τη σύνταξη του, υπέπεσε -τι περίεργο- σε φάση κάποιας μελαγχολίας. Υπήρξε επιτυχημένος... ετούτη η «απόσυρση» του κόστισε διπλά.

Αναπολούσε τα περασμένα, όπου είχε την εργασία ως κύριο μέλημα, και την οικογένεια σαφή αιχμή του δόρατος. Τώρα; Τα παιδιά του μεγάλωσαν, δεν τον είχαν ανάγκη. Ούτε η αγαπημένη του σύζυγος... μονάχα ως σύντροφο!
Τι είναι ένας άντρας αν δεν τον έχουν ανάγκη; Αν δεν έχει κάποιον να φροντίζει; απορούσε.
Λοιπόν, είχε παραιτηθεί αναμένοντας.
Πέρασε καιρός...

Σιγά σιγά άρχισε να προσέχει τη φρεσκάδα του ξυρίσματος, την μυρωδιά της κολόνιας, τη τελετουργία της ένδυσης. Ένιωθε καλύτερα, χωρίς αμφιβολία. Κάτι κέρδιζε.
Μύριζε τ’ αρώματα των κήπων, χάιδευε τις ακτίνες του ήλιου, άκουγε τα τραγούδια των ανθρώπων και εκείνα της βροχής. Έπαψε να τινάζει τα άνθη από το μυαλό του και όλες τις όμορφες σκέψεις ή να διαβάζει όλα αυτά τα βιβλία που τόσο ηλίθια του έμοιαζαν τώρα. Οι παλιές απόψεις του δεν είχαν θέση στην άνοιξη αυτού του ανθρώπου. Είχε ανακαλύψει ένα κόσμο πίσω από όλα αυτά που κοίταζε τόσα χρόνια. Ένα κόσμο που αναπνέει θέλει δε θέλει, χωρίς κανέναν ιδιαίτερο λόγο, υποταγμένο ευλαβικά στις επιταγές τού ασταμάτητου ιστορικού ρου. Έτσι απαλλαγμένος από αιτίες ή σκοπούς... ελεύθερος.
Τι κι αν ήταν ογδόντα χρόνων; Είχε λόγο τώρα, να θαυμάσει ακόμα ένα κόσμο, να μη κοιμάται.
Έτρεχε να προλάβει ακόμη μια ζωή.

... τα χέρια αν δεν
απλώσεις.