H ανάγκη της ποίησης, πολύτροπη και ακμαία, ρυθμίζει πάντα δημιουργικά τη ζωή μας, είτε αναγνωρίζεται δημόσια και ικανοποιείται με εκδόσεις, είτε μένει ιδιωτική και παραγνωρίζεται από τα μέσα δημοσιότητας. Πιστεύοντας ότι η κυκλοφορία βιβλίων καλής ποίησης επαναφέρει στη φυσική τους σχέση τη δημόσια αναγνώριση και την ιδιωτική ενασχόληση και ότι αυτό είναι βασικό χρέος ενός εκδοτικού οίκου, αρχίζουμε την έκδοση αυτής της σειράς «Ανθολογία της νεοελληνικής ποίησης». Κύρια χαρακτηριστικά της είναι η ποιότητα, η συντομία και η επάρκεια και απευθύνεται στο φυσικό αποδέκτη της ποίησης, τον καθένα από μας. Ο Λάμπρος Πορφύρας, ο ποιητής του γαλήνιου μουσικού ρυθμού, διαβάζεται πάντα, έστω σα δεύτερο ανάγνωσμα, κι έχει γλυκούς, κρυφούς φίλους. Αυτό, ίσως γιατί ο προσωπικός του ποιητικός τρόπος είναι η ήρεμη, η λίγη επέμβαση στα πράγματα, που τα κάνει ήρεμα και λίγα, μεταβάλλοντας τα με την τεχνική ακριβώς της μικρής επέμβασης. Τρόπος τεχνητός, αλλά σίγουρα δόκιμος και τελικά γόνιμος: μια ευχάριστη, ή και αγαπημένη, μέτρια ποίηση.
Ανθολόγηση:
Σωκράτης Λ. Σκαρτσής
Είδος:
Βιβλίο - Ανθολογία
ISBN:
960-270-758-5
Αριθμός έκδοσης:
1
Έτος έκδοσης:
1996
Πρώτη έκδοση:
1996
Δέσιμο:
Μαλακό εξώφυλλο
Διαστάσεις:
19χ11
Σελίδες:
84
Τεύχος:
32
O Σωκρατης Λ. Σκαρτσης γεννηθηκε στην Πατρα το 1936 απο γονεις Eπιταλιωτες. Παντρευτηκε την Eυαγγελια Nικολουδακη και εχουν τρια παιδια, την Ξενη, το Λαμπρο και τη Στεφανια. Σπουδασε και διδασκει φιλολογια. Tο εργο του περιλαμβανει ποιηση, δοκιμια, μελετες, αρθρα, μεταφρασεις, περιοδικα και εκδοσεις.
Επιλέξτε νομό για να δείτε τα μεταφορικά του προϊόντος:
* Για πιο ακριβή αποτελέσματα προσθέστε όλα τα προϊόντα στο καλάθι σας και υπολογίστε τα μεταφορικά στην ολοκλήρωση της παραγγελίας. Οι δυσπρόσιτες περιοχές επιβαρύνονται με 2.5€
Τα βιβλία της σειράς περιλαμβάνουν μια μελέτη για το έργο του εκάστοτε ανθολογούμενου από έναν έγκριτο κριτικό της λογοτεχνίας ή ποιητή και ανθολόγηση...
Είναι μια σκληρή και ταυτόχρονα γοητευτική τοπογραφία, σαν μια ιστορία αγάπης που συνεχώς γράφεται και ακυρώνεται από ποίημα σε ποίημα, από δρόμο σε δρόμο...
Και πάλι ζητούμενο τα αυτονόητα,τα απλά και καθημερινά, μα τόσο αναγκαία για το σύντομο, μέχρι να γίνουμε αστερόσκονη, πέρασμά μας απ' αυτόν τον πλανήτη.
Όταν φοβούνται να κοιμηθούν κοιτούν τα σβησμένα παράθυρα παρακαλώντας να ανάψουν, αλλά αργά καταλαβαίνουν πως η πόλη κοιμάται νωρίς μη σπαταλάει ξύπνια...
0
Αγορά
