Παρά τις ορατές αλλά εφαπτόμενες τομές της, που άλλωστε έχουν επισημάνει οι μελετητές της, η ποίηση του Λειβαδίτη συνιστά ενιαία περιπέτεια. Ο ομότεχνος Τίτος Πατρίκιος μιλά για «πολλαπλούς κόσμους, διακριτούς και ταυτόχρονα συναρτημένους μεταξύ τους», που ενοποιούνται μέσα στο έργο του δίχως να ισοπεδώνονται. Ο Παντελής Μπουκάλας υπογραμμίζει ότι: «η ζωή των ανθρώπων δεν είναι μονόδρομος, ούτε κι ο λόγος τους τούς παραδίδεται εξαρχής ατόφιος και οριστικός. Ο Λειβαδίτης μεγάλωσε μες στη γραφή του και μες στην αγρύπνια του, μοχθώντας λέξη τη λέξη»[1]. Θα μπορούσα να παραθέσω αρκετές ανάλογες γνώμες, αρκούμαι όμως στις παρατηρήσεις της Έλλης Φιλοκύπρου. Στην πρόσφατη μελέτη της, Ένοχος μιας μεγάλης αθωότητας. Η ποιητική περιπέτεια του Τάσου Λειβαδίτη (2012), υιοθετεί επίσης την άποψη ότι οι αλλαγές, όσες επισημαίνονται στις διαφοροποιημένες ποιητικές φάσεις του έργου, προετοιμάζονται ήδη η μια στο εσωτερικό της άλλης, ξεδιπλώνοντας ενδιάθετες τάσεις. Στις εννέα ενότητες του βιβλίου της παρακολουθεί συνδυαστικά τους θεματικούς πυρήνες στην ποιητική διαδρομή του Λειβαδίτη, ανεξάρτητα σχεδόν από τη γενετική διαδικασία που τους διαμορφώνει, παρακάμπτοντας τη συνήθη γραμματολογική προσέγγιση. Με τούτη την ευρηματική ματιά αναγνωρίζεται μεν η διαστρωματωμένη έκταση του ποιητικού έργου, αλλά επιλέγεται η εν κινήσει εποπτεία, η διαρκής μετατόπιση μπρος-πίσω, από τις πρώτες έως τις ύστερες φάσεις, προκειμένου να αναδειχθεί η συνεχής ανατροφοδότηση, η εσωτερική διεργασία που συντελείται στους βασικούς θύλακες αυτού του ιδιοπρόσωπου λόγου.
[1]Καθημερινή, 7. 12. 1990 και τώρα, στον τόμο: Π. Μπουκάλας, Ενδεχομένως, ¶γρα, 1996.
Σελίδες:
6
Σελίδα στο τεύχος:
99
Παρά τις ορατές αλλά εφαπτόμενες τομές της, που άλλωστε έχουν επισημάνει οι μελετητές της, η ποίηση του Λειβαδίτη συνιστά ενιαία περιπέτεια. Ο ομότεχνος Τίτος Πατρίκιος μιλά για «πολλαπλούς κόσμους, διακριτούς και ταυτόχρονα συναρτημένους μεταξύ τους», που ενοποιούνται μέσα στο έργο του δίχως να ισοπεδώνονται. Ο Παντελής Μπουκάλας υπογραμμίζει ότι: «η ζωή των ανθρώπων δεν είναι μονόδρομος, ούτε κι ο λόγος τους τούς παραδίδεται εξαρχής ατόφιος και οριστικός. Ο Λειβαδίτης μεγάλωσε μες στη γραφή του και μες στην αγρύπνια του, μοχθώντας λέξη τη λέξη»[1]. Θα μπορούσα να παραθέσω αρκετές ανάλογες γνώμες, αρκούμαι όμως στις παρατηρήσεις της Έλλης Φιλοκύπρου. Στην πρόσφατη μελέτη της, Ένοχος μιας μεγάλης αθωότητας. Η ποιητική περιπέτεια του Τάσου Λειβαδίτη (2012), υιοθετεί επίσης την άποψη ότι οι αλλαγές, όσες επισημαίνονται στις διαφοροποιημένες ποιητικές φάσεις του έργου, προετοιμάζονται ήδη η μια στο εσωτερικό της άλλης, ξεδιπλώνοντας ενδιάθετες τάσεις. Στις εννέα ενότητες του βιβλίου της παρακολουθεί συνδυαστικά τους θεματικούς πυρήνες στην ποιητική διαδρομή του Λειβαδίτη, ανεξάρτητα σχεδόν από τη γενετική διαδικασία που τους διαμορφώνει, παρακάμπτοντας τη συνήθη γραμματολογική προσέγγιση. Με τούτη την ευρηματική ματιά αναγνωρίζεται μεν η διαστρωματωμένη έκταση του ποιητικού έργου, αλλά επιλέγεται η εν κινήσει εποπτεία, η διαρκής μετατόπιση μπρος-πίσω, από τις πρώτες έως τις ύστερες φάσεις, προκειμένου να αναδειχθεί η συνεχής ανατροφοδότηση, η εσωτερική διεργασία που συντελείται στους βασικούς θύλακες αυτού του ιδιοπρόσωπου λόγου.
[1]Καθημερινή, 7. 12. 1990 και τώρα, στον τόμο: Π. Μπουκάλας, Ενδεχομένως, ¶γρα, 1996.
Επιλέξτε νομό για να δείτε τα μεταφορικά του προϊόντος:
* Για πιο ακριβή αποτελέσματα προσθέστε όλα τα προϊόντα στο καλάθι σας και υπολογίστε τα μεταφορικά στην ολοκλήρωση της παραγγελίας. Οι δυσπρόσιτες περιοχές επιβαρύνονται με 2.5€
Διερευνώντας τη διαχρονική συνάρτηση ενός λογοτεχνικού έργου με την αποτίμησή του από την κριτική, διαπιστώνουμε τις κυρίαρχες αισθητικές και ιδεολογικές...
0
Αγορά
