Το άρθρο ξεκινά από την αφετηρία ότι το πεζογραφικό έργο του Μέσκου μπορεί και πρέπει να αντιμετωπιστεί ως αυτόνομο από το ποιητικό του, στο πλαίσιο βέβαια της μεταπολεμικής ή και της μεταπολιτευτικής πεζογραφίας μας, μιας και είναι αρκετά όψιμο· ξεκίνησε να δημοσιεύεται το 1978, είκοσι ολόκληρα χρόνια μετά την ποιητική του εμφάνιση. Αφού επισημανθούν τα χαρακτηριστικά της πεζογραφίας του, στη συνέχεια συνδέονται με την προβληματική της λογοτεχνίας του τραύματος, δεδομένου ότι τα πεζογραφήματά του εκτυλίσσονται κατά κύριο λόγο στην περιοχή της ΄Εδεσσας κατά την περίοδο της Κατοχής και του Εμφυλίου.   

Συγκεκριμένα τίθενται τα ερωτήματα: η οδύνη που παράγεται από τα γεγονότα της δεκαετίας του ’40 έχει πράγματι τα χαρακτηριστικά του τραύματος; Από ποια οπτική γωνία αναπαρίσταται ή, με άλλα λόγια, σε ποια μνημονική κοινότητα τοποθετείται ο συγγραφέας; Δεδομένης της σλαβομακεδονικής καταγωγής του, της ιδιαίτερης θέσης των σλαβομακεδόνων στον Δημοκρατικό Στρατό αλλά και των ιδιαίτερων δυσκολιών επαναπατρισμού των σλαβομακεδόνων πολιτικών προσφύγων, το εμφυλιακό τραύμα στον Μέσκο έχει τη σφραγίδα της εθνοτικής ιδιαιτερότητας; Καθώς πρόκειται για εμφύλιο πόλεμο αναγνωρίζεται το τραύμα του Άλλου; Με ποια πεζογραφικά έργα για τον εμφύλιο συγγενεύουν τα διηγήματα του Μέσκου, σε ποια παράδοση ανήκουν ως προς την προβληματική του τραύματος; Τέλος, ανιχνεύεται κάποια εξέλιξη στο έργο του από συλλογή σε συλλογή ως προς τον παραπάνω προβληματισμό;

Εξετάζονται τα τέσσερα βιβλία του διαδοχικά και εξάγεται το συμπέρασμα ότι ο Μέσκος κινείται από την αθωότητα στην υποψία, από την απροσδιοριστία και τον υπαινιγμό της ταυτότητας στην ολοφάνερη παρουσίασή της, χωρίς όμως ποτέ να προβάλει τον εθνοτικό παράγοντα ως κύριο υπαίτιο του τραύματος. Το τραύμα είναι πρωτίστως πολιτικό και κοινωνικό, ο συγγραφέας μας εντάσσεται στην μνημονική κοινότητα των ηττημένων. Χρειάστηκαν πολλά χρόνια για να κατορθώσει αυτή τη σύνδεση, πράγμα που δείχνει και το βάθος της πληγής. Αναμφίβολα το πεζογραφικό του έργο πλούτισε την πεζογραφία περί Εμφυλίου με αποχρώσεις και λαλιές αν όχι άγνωστες, σίγουρα απωθημένες.  

Το άρθρο ξεκινά από την αφετηρία ότι το πεζογραφικό έργο του Μέσκου μπορεί και πρέπει να αντιμετωπιστεί ως αυτόνομο από το ποιητικό του, στο πλαίσιο βέβαια της μεταπολεμικής ή και της μεταπολιτευτικής πεζογραφίας μας, μιας και είναι αρκετά όψιμο· ξεκίνησε να δημοσιεύεται το 1978, είκοσι ολόκληρα χρόνια μετά την ποιητική του εμφάνιση. Αφού επισημανθούν τα χαρακτηριστικά της πεζογραφίας του, στη συνέχεια συνδέονται με την προβληματική της λογοτεχνίας του τραύματος, δεδομένου ότι τα πεζογραφήματά του εκτυλίσσονται κατά κύριο λόγο στην περιοχή της ΄Εδεσσας κατά την περίοδο της Κατοχής και του Εμφυλίου.   

Συγκεκριμένα τίθενται τα ερωτήματα: η οδύνη που παράγεται από τα γεγονότα της δεκαετίας του ’40 έχει πράγματι τα χαρακτηριστικά του τραύματος; Από ποια οπτική γωνία αναπαρίσταται ή, με άλλα λόγια, σε ποια μνημονική κοινότητα τοποθετείται ο συγγραφέας; Δεδομένης της σλαβομακεδονικής καταγωγής του, της ιδιαίτερης θέσης των σλαβομακεδόνων στον Δημοκρατικό Στρατό αλλά και των ιδιαίτερων δυσκολιών επαναπατρισμού των σλαβομακεδόνων πολιτικών προσφύγων, το εμφυλιακό τραύμα στον Μέσκο έχει τη σφραγίδα της εθνοτικής ιδιαιτερότητας; Καθώς πρόκειται για εμφύλιο πόλεμο αναγνωρίζεται το τραύμα του Άλλου; Με ποια πεζογραφικά έργα για τον εμφύλιο συγγενεύουν τα διηγήματα του Μέσκου, σε ποια παράδοση ανήκουν ως προς την προβληματική του τραύματος; Τέλος, ανιχνεύεται κάποια εξέλιξη στο έργο του από συλλογή σε συλλογή ως προς τον παραπάνω προβληματισμό;

Εξετάζονται τα τέσσερα βιβλία του διαδοχικά και εξάγεται το συμπέρασμα ότι ο Μέσκος κινείται από την αθωότητα στην υποψία, από την απροσδιοριστία και τον υπαινιγμό της ταυτότητας στην ολοφάνερη παρουσίασή της, χωρίς όμως ποτέ να προβάλει τον εθνοτικό παράγοντα ως κύριο υπαίτιο του τραύματος. Το τραύμα είναι πρωτίστως πολιτικό και κοινωνικό, ο συγγραφέας μας εντάσσεται στην μνημονική κοινότητα των ηττημένων. Χρειάστηκαν πολλά χρόνια για να κατορθώσει αυτή τη σύνδεση, πράγμα που δείχνει και το βάθος της πληγής. Αναμφίβολα το πεζογραφικό του έργο πλούτισε την πεζογραφία περί Εμφυλίου με αποχρώσεις και λαλιές αν όχι άγνωστες, σίγουρα απωθημένες.