Το motto του τελευταίου βιβλίου του Γιώργου Γεωργούση Σωσίας Αγαλμάτων1, απόσπασμα από μία παλαιότερη σύνθεση, την Ελεγεία και Φούγκα του Ξένου και της Λευκής 2, φέρει τον τόνο μιας ανακεφαλαίωσης. Όπως καταγράφεται σΆ αυτό, η απώλεια του δρόμου με μόνη πυξίδα τα αγάλματα είναι συνεχής – σχόλιο για το διαρκές του προσανατολισμού αλλά και το αδύνατο της συντέλεσής του. Με τη διαπίστωση αυτή το ποιητικό εγώ αυτοσυστήνεται ως κάποιος που παρατηρεί τον εαυτό του στην απομάκρυνσή του από τον στόχο, ενώ η εξήγηση, που παρεμβάλλει, στηρίζεται σε μια ιδιότυπη ταυτολογία. Γιατί αν τα αγάλματα υποδεικνύουν ως πυξίδα, μία πορεία, εξ ορισμού ωστόσο δεν κινούνται, τότε πώς ζητά το ανέφικτο της συμπόρευσης, στο οποίο και επαγωγικά καταλήγει; Το πρωθύστερο συμπέρασμα προκαταβάλλει την αναγνωστική εμπειρία, καθώς, παρά το αισθητικό κέντρισμα της πυξίδας ως κατευθυντήριου σημείου που πυροδοτεί μία εκκίνηση, υποβάλλεται το συναίσθημα ενός μόνιμου αποκλεισμού. Αυτό μεταφέρει το ποιητικό εγώ, όταν τοποθετείται σε έναν χώρο, απΆ όπου συνειδητά επιλέγει μυθικές μορφές στις οποίες αναθέτει την καθοδήγησή του, αναζητώντας μάταια έναν άλλο, τον οποίο, όμως, αφήνει αδιευκρίνιστο.
Σελίδες:
13
Σελίδα στο τεύχος:
262
Το motto του τελευταίου βιβλίου του Γιώργου Γεωργούση Σωσίας Αγαλμάτων1, απόσπασμα από μία παλαιότερη σύνθεση, την Ελεγεία και Φούγκα του Ξένου και της Λευκής 2, φέρει τον τόνο μιας ανακεφαλαίωσης. Όπως καταγράφεται σΆ αυτό, η απώλεια του δρόμου με μόνη πυξίδα τα αγάλματα είναι συνεχής – σχόλιο για το διαρκές του προσανατολισμού αλλά και το αδύνατο της συντέλεσής του. Με τη διαπίστωση αυτή το ποιητικό εγώ αυτοσυστήνεται ως κάποιος που παρατηρεί τον εαυτό του στην απομάκρυνσή του από τον στόχο, ενώ η εξήγηση, που παρεμβάλλει, στηρίζεται σε μια ιδιότυπη ταυτολογία. Γιατί αν τα αγάλματα υποδεικνύουν ως πυξίδα, μία πορεία, εξ ορισμού ωστόσο δεν κινούνται, τότε πώς ζητά το ανέφικτο της συμπόρευσης, στο οποίο και επαγωγικά καταλήγει; Το πρωθύστερο συμπέρασμα προκαταβάλλει την αναγνωστική εμπειρία, καθώς, παρά το αισθητικό κέντρισμα της πυξίδας ως κατευθυντήριου σημείου που πυροδοτεί μία εκκίνηση, υποβάλλεται το συναίσθημα ενός μόνιμου αποκλεισμού. Αυτό μεταφέρει το ποιητικό εγώ, όταν τοποθετείται σε έναν χώρο, απΆ όπου συνειδητά επιλέγει μυθικές μορφές στις οποίες αναθέτει την καθοδήγησή του, αναζητώντας μάταια έναν άλλο, τον οποίο, όμως, αφήνει αδιευκρίνιστο.
Επιλέξτε νομό για να δείτε τα μεταφορικά του προϊόντος:
* Για πιο ακριβή αποτελέσματα προσθέστε όλα τα προϊόντα στο καλάθι σας και υπολογίστε τα μεταφορικά στην ολοκλήρωση της παραγγελίας. Οι δυσπρόσιτες περιοχές επιβαρύνονται με 2.5€
Τον θείο μου τον Λουκά, αδερφό της μάνας μου, τον λέγαμε Λομπίτο. Το Λομπίτο είναι ένα λιμάνι στην Αγκόλα και ο Λουκάς έζησε εκεί πολλά χρόνια κάνοντας...
0
Αγορά
