Με κάποια έκπληξη οι κριτικοί χαιρέτισαν την έκδοση μιας νέας συλλογής του Ελύτη το Νοέμβριο του 1995, τέσσερα χρόνια μετά την έκδοση των Ελεγείων της Οξώπετρας που πολλοί θεώρησαν ως το αποκορύφωμα (και ίσως το τελευταίο κεφάλαιο) του ποιητικού του έργου. Με μια πρώτη ματιά τα επτά δισέλιδα και τρισέλιδα ποιήματα στο Δυτικά της λύπης εμφανίζουν τόσο σε θεματολογία όσο και σε τεχνοτροπία ομοιότητες με εκείνα της προηγούμενης συλλογής του. Δεδομένου όμως ότι ο Ελύτης δεν συνήθιζε να επαναλαμβάνεται στις διαδοχικές του συλλογές, εύλογα το ερώτημα προκύπτει υπό ποιαν έννοια τα νέα αυτά ποιήματα διαφέρουν από εκείνα της προηγούμενης συλλογής. Θα προσπαθήσω στην εισήγησή μου να δείξω πως ενώ τα νέα αυτά ποιήματα πράγματι συγγενεύουν με τα προηγούμενα, εντούτοις χαρακτηρίζονται από μια εντελώς διαφορετική προοπτική και προσανατολισμό, όπως δηλώνεται –άλλωστε– και από τον ίδιο τον τίτλο του έργου.
Σελίδες:
9
Σελίδα στο τεύχος:
40
Επιλέξτε νομό για να δείτε τα μεταφορικά του προϊόντος:
* Για πιο ακριβή αποτελέσματα προσθέστε όλα τα προϊόντα στο καλάθι σας και υπολογίστε τα μεταφορικά στην ολοκλήρωση της παραγγελίας. Οι δυσπρόσιτες περιοχές επιβαρύνονται με 2.5€
Η παρουσίαση μιας φιλολογικής μελέτης και συγχρόνως η αναφορά δι' αυτής σ' έναν ξεχωριστό ποιητή, προξενεί, πέραν της προφανούς δυσχέρειας να συνδεθούν ...
Σε μια μοναδική σύνθεση ποίησης και ζωής ο Μάρκος Μέσκος ανάγει το λόγο για την ποιητική δημιουργία σε λόγο του Πεπρωμένου. Η ποίησή του, θρήνος για όσα...
Τι συμβαίνει όταν ο πανδέκτης αντικρίζει τον συνέκδημο; Καταρχάς, οι εικασίες διαρκώς συσσωρεύονται:
Ποια είναι η λειτουργία της Τέχνης; Μας έχει άραγε...
0
Αγορά
