Αρκετό μελάνι έχει χυθεί για τις Δελφικές Εορτές των Σικελιανών, το θέμα όμως είναι σύνθετο και μοιάζει ανεξάντλητο. Θα περιοριστούμε να δείξουμε πως η παράσταση του αρχαίου δράματος στους Δελφούς του 1927/1930 αποτελεί κόμβο φιλολογικών ρευμάτων και αισθητικών τάσεων που προέρχονται από τον 19ο και προβάλλονται στον 20ό αιώνα, αδυσώπητο μες στην ορμή του που αγνοεί συνήθως τις αποτιμήσεις. Θεωρούμε σαν δεδομένο πως η παράσταση, ή μάλλον οι παραστάσεις των Σικελιανών στους Δελφούς, αντιπροσωπεύουν την πραγμάτωση μιας ιδέας. Μιλώντας άλλωστε για τους Δελφούς της Εύας και του Αγγέλου Σικελιανού καθετί είναι δισυπόστατο: ο νους με τη δράση, το παρελθόν με το παρόν, ο πολιτισμός της Δύσης με τον πολιτισμό της Ανατολής, ο Απόλλωνας με το Διόνυσο. Συνομολογούνται, σύμφωνα με την έκφραση του Σικελιανού και το πνεύμα και το σώμα: η ποίηση με την πράξη, το αρσενικό με το θηλυκό. Το θέλησαν έτσι να συναρμολογήσουν μέσ' από τα πράγματα έναν ζωντανό ιδιωτικό διάλογο. Άλλωστε ο Άγγελος και η Εύα βαδίζανε μαζί και ξεχωριστά, καθώς λέει χαρακτηριστικά ο Γιάννης Σιδερής. Η προβληματική για τους στόχους της αναβίωσης του αρχαίου Δράματος κυριαρχούσε για τον Άγγελο, ενώ η αισθητική της αναβίωσης αυτής αφορούσε σχεδόν αποκλειστικά την Εύα. Προβληματική και αισθητική βρίσκονταν όμως σε μια σχέση διαλεκτική και, αν το θέατρο δεν ήταν για τον Άγγελο παρά το πρόσχημα μιας θεωρίας, η θεωρία του δε μιλούσε πραγματικά παρά μεσ' από το θέατρο. Τόσο για τον Άγγελο όσο και για την Εύα, το σανίδι της σκηνής υπήρξε στα νιάτα τους κυριότατο σχολείο. Ήταν τότε, στο κατώφλι του 20ού αιώνα, όπου κορυφωνόταν η νοσταλγία των αρχαίων.
Επιλέξτε νομό για να δείτε τα μεταφορικά του προϊόντος:
* Για πιο ακριβή αποτελέσματα προσθέστε όλα τα προϊόντα στο καλάθι σας και υπολογίστε τα μεταφορικά στην ολοκλήρωση της παραγγελίας. Οι δυσπρόσιτες περιοχές επιβαρύνονται με 2.5€
0
Αγορά
