Ο αφορισμός του Ηρακλείτου «εκ πάντων εν και εξ ενός πάντα», θα μπορούσε να γίνει δεκτός και ορθολογικά, αν λάβουμε υπόψη το γενικό πνεύμα της προσωκρατικής φιλοσοφίας που βασίζεται στην πεποίθηση πως τα στοιχεία της φύσης είναι η φωτιά, το νερό και ο αέρας. Αν υπάρχει συγγένεια μεταξύ τους, όπως φαίνεται να δέχονται οι φιλόσοφοι της εποχής, δηλαδή πως οι ιδιότητες του ενός είναι και ιδιότητες του άλλου, τότε θα φτάναμε στο Ένα από το οποίο τα πάντα προέρχονται και στο οποίο τα πάντα καταλήγουν. Επομένως η ρήση αυτή ανταποκρίνεται στην πεποίθηση πως το κοινό στοιχείο, στην περίπτωση του Ηρακλείτου, είναι η φωτιά που περιέχει τον αέρα και τους υδρατμούς. Μια άλλη άποψη που θα δικαίωνε τη μοναδικότητα του Ενός είναι αυτή που θα ξεκινούσε με γνώμονα την έννοια της Ανάμνησης και της Παλιγγενεσίας, όπως την καλλιέργησαν οι προσωκρατικοί. Στον Πλωτίνο, λόγου χάρη, κάμποσους αιώνες αργότερα συναντάμε έντονα ίχνη της προσωκρατικής σκέψης, όσον αφορά τη δική του πεποίθηση για το Ένα, μας λέει πως η πολλαπλότητα είναι αποτέλεσμα του Ενός, το οποίο προχωρεί στην ετερότητα, αλλά δεν παραλείπει να θυμάται τον εαυτό του και να γυρίζει σε αυτόν. Αναφερόμεθα σε αυτές τις ακραίες περιπτώσεις για να υπενθυμίσουμε πως το θέμα ίσως δεν αποτελεί παραδοξολογία, όπως συνήθως τείνουμε να το αντιμετωπίζουμε στην εποχή μας, ανήκει στην ευρύτερη προσωκρατική μορφή της φιλοσοφίας, με τις γνωστές μυστικιστικές παραμέτρους. Αυτό φαίνεται και από τον τρόπο που αντιμετωπίζεται όχι μόνο από τους πλατωνικούς (όπως ο Πλωτίνος) αλλά και από τον Πλάτωνα τον ίδιο, όπως θα δείξουμε παρακάτω.
Επιλέξτε νομό για να δείτε τα μεταφορικά του προϊόντος:
* Για πιο ακριβή αποτελέσματα προσθέστε όλα τα προϊόντα στο καλάθι σας και υπολογίστε τα μεταφορικά στην ολοκλήρωση της παραγγελίας. Οι δυσπρόσιτες περιοχές επιβαρύνονται με 2.5€
0
Αγορά
