Η ενεργοποίηση της παραμυθητικής λειτουργίας της μνήμης σε συνδυασμό με την υποβάθμιση των παλιών οικογενειακών δεινών χάρη στα νέα αυτοβιογραφικά δεδομένα, τη δημιουργία της δικής του οικογένειας και τη γέννηση της κόρης του, απομακρύνει με το χρόνο την ξενότητα και ουσιαστικά αποκαθιστά τη χαμένη ισορροπία του ποιητικού υποκειμένου. Προεκτείνοντας την ευεργετική απήχηση, το ποιητικό υποκείμενο αναδημιουργεί την αντικειμενική του συστοιχία με τη γενέτειρα Μονεμβασιά, στο περιβάλλον της οποίας εκτυλίσσεται μια (ιδιόμορφη χωροχρονική ισοτοπία που αντιστοιχεί σε λέξεις και σε πράγματα ενός απροσδόκητου νόστου, μιας πολύτιμης, αλλά για πάντα ατελούς επιστροφής και αναγνώρισης. Έτσι από την ποιητική συλλογή Όταν έρχεται ο ξένος (1958) ο Ρίτσος βρίσκεται σε μια ανοιχτή, κι απενοχοποιημένη πια, συνομιλία με το παρελθόν, μια συνομιλία που αποκτά (ιδιαίτερη συναισθηματική βαρύτητα για την ταυτότητα του εαυτού, ιδιαίτερα μετά την κρίσιμη καμπή της ιδεολογικής πίστης. Σε αυτήν τη συγκυρία είναι πια εμφανή τα ρήγματα στην αρχικά συμπαγή κοσμοθεώρηση του Ρίτσου, που εκφράστηκε κυρίως με την ανάδειξη της ποίησής του σε πρόμαχο των κοινωνικών αγώνων, με σκοπό να κατευθύνει τις δυνάμεις του «εμείς» ενάντια στον αντίμαχο «άλλο». Στη διάρκεια της δεκαετίας του '50 έως τις αρχές της δεκαετίας του '60 είναι φανερό ότι υποχωρεί σταδιακά το ποιητικό ενδιαφέρον του Ρίτσου για τη μαζική ποσόστωση του «εμείς» και αποκτά ιδιαίτερη βαρύτητα ο προσδιορισμός του «εγώ» μέσα από τη σχέση του με τον «άλλο». Την ίδια περίοδο ανάμεσα στη συντροφική του κοινότητα αναγνωρίζονται δύο διαφορετικές στάσεις ζωής, συλλογικής και ατομικής ψυχολογίας.
Επιλέξτε νομό για να δείτε τα μεταφορικά του προϊόντος:
* Για πιο ακριβή αποτελέσματα προσθέστε όλα τα προϊόντα στο καλάθι σας και υπολογίστε τα μεταφορικά στην ολοκλήρωση της παραγγελίας. Οι δυσπρόσιτες περιοχές επιβαρύνονται με 2.5€
0
Αγορά
