Καταδύομαι πάντα με μια απροσδιόριστη νοσταλγία στη «Σονάτα του σεληνόφωτος» του Γιάννη Ρίτσου. Ίσως, από νοσταλγία για τη χαμένη νιότη, για τις δεκαετίες που πέρασαν ανεπιστρεπτί, κι άφησαν εκείνη την πικρή γεύση στο στόμα, των προδομένων ιδανικών και των νεκρών ερώτων. Τώρα βουλιάζουμε σε ένα σύμπαν «ιδιωτικό», ανεπαίσθηστο, αδιόρατο για τους άλλους και αόριστο. Και δεν μπορούμε, δυστυχώς, να πούμε: «στα σκοτεινά βαδίζουμε, στα σκοτεινά περπατούμε. Οι ήρωες περπατούν στα σκοτεινά». Ίσως γιατί δεν υπάρχουν πια «ήρωες». Ή γιατί δεν πιστεύουμε σ' αυτούς. Και η Ποίηση ένα αγκάθι στο μάτι των πεζολογούντων. Οι τα «φαιά φορούντες» θα ήθελαν, ίσως, να εξορίσουν όλους τους ποιητές. Για πάντα. Εις μάτην. Η ποίηση ήταν, είναι και θα είναι η πλέον ασυμβίβαστη τέχνη.
Επιλέξτε νομό για να δείτε τα μεταφορικά του προϊόντος:
* Για πιο ακριβή αποτελέσματα προσθέστε όλα τα προϊόντα στο καλάθι σας και υπολογίστε τα μεταφορικά στην ολοκλήρωση της παραγγελίας. Οι δυσπρόσιτες περιοχές επιβαρύνονται με 2.5€
Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 αρχίζει να συντελείται μια σημαντική μεταβολή στο έργο του Λειβαδίτη: ο ποιητικός λόγος απεμπολεί τη διαφάνειά του και...
Είναι δύσκολο να συλλάβει κανείς τα γεγονότα μιας εποχής με το μάτι των ανθρώπων που τα βίωσαν, ακριβώς γιατί δεν είναι μέσα στα γεγονότα. Ιδιαίτερα μάλιστα...
0
Αγορά
