Από τα τέσσερα εν συνόλω μυθιστορήματα του Αντρέα Φραγκιά, που δημοσιεύτηκαν κατά το διάστημα μιας τριακονταετίας, η Καγκελόπορτα, η οποία κυκλοφορεί εν έτει 1962 από τις εκδόσεις της Επιθεώρησης Τέχνης, αποτελεί, όπως κι αν τη ζυγίσουμε ή τη λογαριάσουμε, το λιγότερο αλληγορικό και συμβολικό του έργο. Παρακολουθώντας την Καγκελόπορτα από σκηνή σε σκηνή και από κεφάλαιο σε κεφάλαιο, εύκολα διαπιστώνουμε πως στις σελίδες της δεν υπάρχουν ούτε η απρόσωπη πολυπροσωπία των ηρώων στο Άνθρωποι και σπίτια (1955), που περιστέλλει εμφανώς και εξαρχής την ατομικότητά τους, μεταμορφώνοντάς τους σε ένα είδος παθητικού και ανώνυμου θιάσου, ούτε η διαλεκτική δούλου και αφέντη η οποία κινεί με αρχετυπικούς σχεδόν όρους τη δράση στο Λοιμό (1972) ή στο Πλήθος (1987). Από την Καγκελόπορτα απουσιάζουν δύο ακόμη δομικά στοιχεία της υπόλοιπης πεζογραφίας του Φραγκιά: η συστηματική ελλειπτικότητα του μύθου και η εμφανώς αφαιρετική (αν όχι ανιστορική) προβολή της εμπειρίας της Κατοχής και της Αντίστασης στη συνείδηση και στις αντιδράσεις των ηρώων.
Επιλέξτε νομό για να δείτε τα μεταφορικά του προϊόντος:
* Για πιο ακριβή αποτελέσματα προσθέστε όλα τα προϊόντα στο καλάθι σας και υπολογίστε τα μεταφορικά στην ολοκλήρωση της παραγγελίας. Οι δυσπρόσιτες περιοχές επιβαρύνονται με 2.5€
Σ’ ένα κείμενό του για τον Λόρκα και, πιο συγκεκριμένα, για το έργο του Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα γράφει ο Άγγελος Τερζάκης: «Ποίηση σκληρή και αυστηρή,...
0
Αγορά
