Να αρχίσω κάπως ανάποδα και παράδοξα, προσπαθώντας να συνθέσω από τα τεκμήρια που έχω έναν κριτικό λόγο, ο οποίος πιστεύω ότι αν είχε εξελιχθεί προς την πλευρά της τακτικής συνομιλίας με την ελληνική ποίηση της τελευταίας τριακονταετίας, θα ήταν αρκετά διαφορετικό το βάρος τής ήδη χειμαζόμενης λογοτεχνικής κριτικής της. Δεν ισχυρίζομαι μ' αυτό ότι μόνη της η Σόνια Ιλίνσκαγια ως συνεπής αναγνώστρια της σύγχρονης ποίησης θα μπορούσε να αντισταθεί στη σχεδόν εξαφάνιση της τελευταίας από το πεδίο των ενασχολήσεων της τρέχουσας λογοτεχνικής κριτικής. Συνέτρεξαν και άλλοι λόγοι, όπως η εγκατάλειψη του «μετώπου» από παλαιότερους κριτικούς, όπως ο Αλέξανδρος Αργυρίου, ο Γιάννης Δάλλας, ο Κώστας Στεργιόπουλος, η Νόρα Αναγνωστάκη, κ.ά., που το εκτόπισμά τους στα λογοτεχνικά πράγματα είχε μια ιδιαίτερη βαρύτητα ως προς την αξιολόγηση των ποιητών μετά το '70. Και επίσης συνέτρεξε η αλλαγή σκοπεύσεων των ελλήνων εκδοτών, οι οποίοι για να ανταποκριθούν στην ποσοτική διόγκωση της αγοράς του βιβλίου και στη στροφή αυτού του νέου κοινού προς λογοτεχνικά είδη δυνάμει ευπώλητα, άλλαξαν τις στρατηγικές τους κατά 180 μοίρες. Ωστόσο, αν επιμένω σ' αυτό το υποθετικό ενδεχόμενο της Σόνιας Ιλίνσκαγια ως τακτικής κριτικού, είναι γιατί το βλέμμα, τα όπλα και η μέθοδός της που μας έγιναν γνωστά από μια σειρά σποραδικών κειμένων της, δημοσιευμένων κυρίως στο περιοδικό «Αντί», στη δεκαετία του '80, με αφορμή βιβλία ποίησης των νεωτέρων, προϊδέαζαν ορισμένους από εμάς για το στοχαστικό βάθος του λόγου της
Επιλέξτε νομό για να δείτε τα μεταφορικά του προϊόντος:
* Για πιο ακριβή αποτελέσματα προσθέστε όλα τα προϊόντα στο καλάθι σας και υπολογίστε τα μεταφορικά στην ολοκλήρωση της παραγγελίας. Οι δυσπρόσιτες περιοχές επιβαρύνονται με 2.5€
0
Αγορά
