ΔΕΝ ΤO ΞΕΡΑ ΠΩΣ ΗΜOΥΝ ΠΛΑΣΜΕΝOΣ ΝΑ ΡΘΩ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΠΙΣΩ ΣΤΑ ΣΚOΝΙΣΜΕΝΑ ΜOΝOΠΑΤΙΑ: ΤO ΑΝΕΚΠΛΗΡΩΤO OΝΕΙΡO ΤOΥ ΤΑΞΙΔΙOΥ ΚΑΙ OΙ ΑΜΦΙΣΗΜΙΕΣ ΜΙΑΣ ΕΠΙΣΤΡOΦΗΣΣυγγραφέας: ΚΑΣΤΡΙΝΑΚΗ, ΑΓΓΕΛΑ
Μέσα σε αυτόν τον υπαρξιακό φόβο εναντίον του «τελειώματος», ακόμα και αν είναι θετικό το τελείωμα (η μάχη που κερδήθηκε) ή απλώς φυσιολογικό (τα παιδάκια που μεγάλωσαν), ακούμε και τα γνωστά μας σύμβολα των πλοίων και της επιστροφής. Σε σχέση με τον Κατσαρό που κραυγάζει με στεντόρεια φωνή ενάντια στο «μικρό σπιτάκι» και στο «δόξα τω θεώ» της επιστροφής, ο Αναγνωστάκης απλώς μελαγχολεί. Αντί για το «αντισταθείτε» του πρώτου, εδώ ακούμε μια «αφιέρωση». «Αφιερώνω»: δίνω, προσφέρω κάτι σε ένδειξη ευγνωμοσύνης και αγάπης (λεξικό)· η αφιέρωση είναι κατ' αρχήν πράξη θετική. Και ο ποιητής μας όμως δεν την εννοεί εντελώς αρνητικά· μάλλον πρόκειται για καθαυτό ειρωνεία, για την πιο γνήσια εκδοχή της: μια αντιστροφή του νοήματος που δεν καταλήγει εκατό τοις εκατό στο αντίθετο, αλλά αφήνει το νόημα να αιωρείται. Ο Αναγνωστάκης δεν καταγγέλλει ούτε τους ερωτευμένους που παντρεύτηκαν, ούτε το σπίτι που χτίστηκε, ούτε τα πλοία που άραξαν. Κάπου υπάρχει μια αναγκαιότητα, όπως στη φυσιολογική ανάπτυξη των παιδιών. Θλιβερή αναγκαιότητα βέβαια.
Επιλέξτε νομό για να δείτε τα μεταφορικά του προϊόντος:
* Για πιο ακριβή αποτελέσματα προσθέστε όλα τα προϊόντα στο καλάθι σας και υπολογίστε τα μεταφορικά στην ολοκλήρωση της παραγγελίας. Οι δυσπρόσιτες περιοχές επιβαρύνονται με 2.5€
ΝΑ ΚΟΛΥΜΠΑΣ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ
Με τα πόδια στο βράχο να τα χτυπάει το κύμα, μικρή, ονειρευόμουν να είμαι πάνω σε ένα σύννεφο, να κολυμπώ στον γαλάζιοι ουρανό....
0
Αγορά
