Στις αρχές της δεκαετίας του '30 ο Antonio Gramsci σημείωνε, σε μια παρατήρηση που έχει περιληφθεί κι αυτή στα Τετράδια της φυλακής, ότι σε αντίθεση προς τους «οργανικούς διανοούμενους», που κάθε νέα τάξη δημιουργεί κατά την άνοδό της στα κοινωνικά δρώμενα, οι «παραδοσιακοί διανοούμενοι» προϋπάρχουν και εκπροσωπούν το αίτημα της «αδιάσπαστης ιστορικής συνέχειας», μέσα από τα παραδείγματα του λογίου, του φιλοσόφου ή του καλλιτέχνη που περιφρονούν τη «βιομηχανική εργασία» στο όνομα της «αληθινής» σκέψης (1932: 1514, 1517). Δεν θα θέσουμε, εννοείται, εδώ τα ερμηνευτικά προβλήματα που αφορούν στη διχοτομία αυτή του Gramsci ούτε θα παρακολουθήσουμε τον κακεντρεχή επιγονισμό όσων διατείνονται ότι ήδη έχουν υπερβεί τον ορίζοντα των ερωτημάτων του έργου του (πρβλ. Natta 1992: 35-47). Απλώς θα εξετάσουμε, κάπως συνοπτικά, τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίστηκε το θέμα των «διανοουμένων» στην Ελλάδα και κυρίως κάτω από ποιους όρους στοιχήθηκε με τους «παραδοσιακούς» της διανοουμένους ο ¶γγελος Σικελιανός.
Επιλέξτε νομό για να δείτε τα μεταφορικά του προϊόντος:
* Για πιο ακριβή αποτελέσματα προσθέστε όλα τα προϊόντα στο καλάθι σας και υπολογίστε τα μεταφορικά στην ολοκλήρωση της παραγγελίας. Οι δυσπρόσιτες περιοχές επιβαρύνονται με 2.5€
0
Αγορά
