Η ανάπτυξη της μεταφρασεολογίας ως αυτοδύναμου κλάδου των φιλολογικών σπουδών, έχει κάνει αντιληπτό πόσο ελλιπώς ή και πλημμελώς γνωρίζουμε την ιστορία της νεοελληνικής μεταφραστικής θεωρίας και πράξης τους δύο τελευταίους αιώνες. Στο βαθμό που δεχόμαστε ότι η μετάφραση της λογοτεχνίας συνιστά δημιουργική πράξη ισοδύναμη με εκείνην της συγγραφής πρωτότυπου λογοτεχνικού έργου, η ιστορία της νεοελληνικής μετάφρασης αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της λογοτεχνικής μας ιστορίας. Μάλιστα το φιλολογικό ενδιαφέρον της μεταφρασμένης λογοτεχνίας αυξάνεται όταν αυτή εντάσσεται οργανικά σε μια συγκροτημένη λογοτεχνική παράδοση. Τους όρους αυτής της προϊούσας ένταξης θα σχολιάσω με σημείο αναφοράς τις επτανησιακές μεταφράσεις ιταλικής ποίησης κατά το 19ο αιώνα. Θεωρώντας ευνόητους τους περιορισμούς του θέματος (γιατί μόνο τις μεταφράσεις ιταλικής ποίησης και γιατί μόνο κατά τον 19ο αιώνα), καταρχήν θα συνοψίσω τη γενική ερευνητική κατάσταση του συγκεκριμένου αντικειμένου. Οι επτανησιακές μεταφράσεις ιταλικής ποίησης μελετήθηκαν κατά περίπτωση αναλόγως της σημασίας του μεταφραστή ή του μεταφραζόμενου ποιητή. Επισκοπήθηκε γραμματολογικά το μεταφραστικό έργο των γνωστών Επτανησίων λογοτεχνών και λογίων και ερευνήθηκε η ελληνική τύχη, στα Επτάνησα ή και ευρύτερα στον ελληνικό χώρο, κορυφαίων Ιταλών ποιητών, όπως ο Dante, ο Petrarca, ο Tasso και ο Foscolo.
Επιλέξτε νομό για να δείτε τα μεταφορικά του προϊόντος:
* Για πιο ακριβή αποτελέσματα προσθέστε όλα τα προϊόντα στο καλάθι σας και υπολογίστε τα μεταφορικά στην ολοκλήρωση της παραγγελίας. Οι δυσπρόσιτες περιοχές επιβαρύνονται με 2.5€
0
Αγορά
