Ήταν ένας γέρος, ένας παράξενος, ψηλόλιγνος γέρος, γύρω στα ογδόντα του χρόνια, με το πρόσωπό του, το γεμάτο από βαθιές ρυτίδες. Φορούσε πάντα, ένα σκούρο κασκέτο, πολυκαιρινό, βρώμικα, τριμμένα ρούχα και κάτι χοντραρβύλες. Κι αχώριστο σύντροφο του είχε ένα ούτι. Το 'χε κρεμασμένο στο δεξί του ώμο και τυλιγμένο μες σε βαθυγάλαζο πανί. Κι είχε κι ένα δισάκι. Ξεμοναχιασμένοι, απ' του κόσμου τη βοή -εκείνος και το ούτι του- σεργιάνιζαν ασταμάτητα, τραγουδώντας τα ντέρτια τους και τους καημούς τους, καλοκαίρια και χειμώνες. Γιατί ένα κάποιο όργανο μουσικό είναι σαν παρουσία ανθρώπου, είναι μια ζεστή αγαπημένη φωνή, που αλαφρώνει τον κάματο που σε τυλίγει. Αποστάζει μέσα σου χίλια τραγούδια νιότης και παρηγοριάς - αν τη χρειάζεσαι. Νιώθεις πως δεν είσαι μόνος, έχεις κάποιον δίπλα σου κι απολησμονιέσαι.
Επιλέξτε νομό για να δείτε τα μεταφορικά του προϊόντος:
* Για πιο ακριβή αποτελέσματα προσθέστε όλα τα προϊόντα στο καλάθι σας και υπολογίστε τα μεταφορικά στην ολοκλήρωση της παραγγελίας. Οι δυσπρόσιτες περιοχές επιβαρύνονται με 2.5€
Ο Κωνσταντίνος Τζαμιώτης (γεν. 1970) είναι σήμερα από τους πιο σημαντικούς πεζογράφους της νεότερης γενιάς. Από το 2002 και μετά έχει εκδώσει εννέα πεζογραφήματα,...
0
Αγορά
