Οι δυο ειρωνικά αυτοκριτικοί στίχοι του Κώστα Στεργιόπουλου από τη συλλογή του Αλλαγή φωτισμού (1984) μου φαίνονται πολύ ταιριαστοί για να περιγράψουν τους «παράλληλους» δρόμους της δημιουργικής του πορείας. Καθηγητής της νεοελληνικής φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, διακεκριμένος κριτικός της λογοτεχνίας μας και βραβευμένος λογοτέχνης, στηρίζει το πλούσιο έργο του και στις τρεις αυτές αλληλοσυμπληρωνόμενες ιδιότητες. Η φιλολογική παιδεία, η διδακτική διάθεση, η οξυδερκής κριτική ματιά μαζί με την ποιητική ευαισθησία διαμορφώνουν την προοπτική του σε όλα τα είδη των γραπτών του. Ο ίδιος, πάντως, ιεραρχώντας τις προτιμήσεις του, έχει δηλώσει ότι «η λογοτεχνία είναι η μητέρα μου, ενώ η φιλολογία η μητριά μου». Η ποιητική του συλλογή Παλίρροια είναι η δέκατη που εκδίδει, από το 1955 που δημοσίευσε Τα τοπία του φεγγαριού. Ακολούθησαν Η σκιά και το φως (1960, κρατικό βραβείο), Το χάραμα του μύθου (1963), Ο κίνδυνος (1965), Τα τοπία του ήλιου (1971), Έκλειψη (1974), Τα μισά του πλου (1979), Αλλαγή φωτισμού (1984) και Ο ήλιος του μεσονυκτίου (1991, κρατικό βραβείο). Πρέπει να συνυπολογίσουμε, βέβαια, εδώ και τους δυο τόμους (Τα ποιήματα Α' 1944-1965 και Β' 1965-1983. Εκδόσεις Νεφέλη, Αθήνα 1988 και 1992), όπου συγκέντρωσε τα ποιήματα των πρώτων οκτώ συλλογών του, προσθέτοντας και μερικά, που δεν είχαν περιληφθεί στις προηγούμενες εκδόσεις.
Επιλέξτε νομό για να δείτε τα μεταφορικά του προϊόντος:
* Για πιο ακριβή αποτελέσματα προσθέστε όλα τα προϊόντα στο καλάθι σας και υπολογίστε τα μεταφορικά στην ολοκλήρωση της παραγγελίας. Οι δυσπρόσιτες περιοχές επιβαρύνονται με 2.5€
Στο κείμενό μου για τον Τάσο Λειβαδίτη γράφω για προσωπικές στιγμές του ποιητή που αναδεικνύουν την ταπεινότητα του ανθρώπου και τη σπάνια ταύτιση έργου...
0
Αγορά
