Αν πρόταξα στην αποψινή μου εξομολόγηση τη σύζευξη ποίησης και αγνότητας, ήταν ακριβώς για να υπογραμμίσω τον τρόπο που αντιλαμβάνομαι την ποίηση· ως μία τελετουργική πράξη, που σκοπό έχει να επανατοποθετήσει τον άνθρωπο στην πρωταρχική του ιερότητα. Όπου με δέος υπηρετεί αυτό που ο Πίνδαρος αποκαλεί «σοφίας οδόν», το δρόμο δηλαδή της ποίησης. Θα άξιζε, αλήθεια, να μελετήσουμε τη σχέση της ποίησης με τη σοφία, όπως τουλάχιστο την εννοούσαν οι αρχαίοι Έλληνες. Να δούμε κατά πόσον η ποίηση-σοφία συναρτάται πως ό,τι καλούμε επιστήμη, ένα οργανωμένο σύνταγμα εννοιών, που παρέχει στον άνθρωπο τη δυνατότητα να παρατηρεί, να στοχάζεται, να συλλαμβάνει το βάθος του κόσμου και τη δομή της όλης δημιουργίας. Μια τέτοια δομή δεν μπορεί μονάχα να στηρίζεται στα σχήματα, τα χρώματα, τους ήχους, τα γράμματα και τους αριθμούς παρά και σε κείνο το άλλο που βγαίνει από την ψυχή και ουσιαστικά προσδιορίζει την ανθρώπινη ουσία. Μιλώ για τη Μνήμη, το πλέον συνεκτικό στοιχείο του ανθρώπου, το στοιχείο που ενώνει ζώντας και νεκρούς, παρόν και παρελθόν, αν μη και το μέλλον. Αυτή μεταποιεί την ιστορία σε μύθο- κάτι που, ακριβώς, τη μεταβάλλει σε όργανο και πλοηγό για το μέλλον. Μιλώ επομένως για τη ρύθμιση του μέλλοντος, χάρη στο ανθρώπινο πρόσωπο και την ευρυχωρία της οικειότητας, που είναι τα δωρήματα της Μνήμης. Αν επιμένω σ' αυτήν, είναι γιατί χωρίς τον ουράνιο μαγνητισμό της, τα επί γης θα σκορπούσαν. Χωρίς τη φανέρωση, και μάλλον, θα έλεγα, την υγρασία της μνήμης, το ανθρώπινο είδος θα παρέμενε ξηρό και κούφιο.
Επιλέξτε νομό για να δείτε τα μεταφορικά του προϊόντος:
* Για πιο ακριβή αποτελέσματα προσθέστε όλα τα προϊόντα στο καλάθι σας και υπολογίστε τα μεταφορικά στην ολοκλήρωση της παραγγελίας. Οι δυσπρόσιτες περιοχές επιβαρύνονται με 2.5€
0
Αγορά
