ΠΡΟΤΟΥ ΠΡΟΧΩΡΗΣΩ στην ανάπτυξη του θέματος, οφείλω να διευκρινίσω ευθύς εξ αρχής ότι θα προσεγγίσω το αντικείμενο της μελέτης μου μέσα από μια διπλή αφαίρεση: [α] αφ' ενός μεν θα αναγάγω την όλη πρακτική της μυθιστοριογραφίας στην αισθητική κατηγορία του «μυθιστορηματικού» ή της «μυθιστορηματικότητας», η οποία και την κατευθύνει και, επομένως, δεσπόζει στον κατ' αυτόν τον τρόπο διαμορφωθέντα χώρο της· και [β] αφ' ετέρου δε θα επικεντρώσω το εγχείρημά μου στην ειδοποιό διαφορά ή το χαρακτηριστικό γνώρισμα της κατηγορίας αυτής, δηλαδή σε ό,τι ο Μιχαήλ Μπαχτίν ονομάζει «διαλογικότητα», «πολυφωνία» κ.ο.κ. / Πρέπει επίσης να επισημάνω ότι οι ακόλουθες σελίδες αποτελούν μέρος εκτενέστερης μελέτης με τίτλο: Καβάφης: «Μνήμη και Ιστορία» (μια πρώτη γραφή της οποίας δημοσιεύθηκε στο βιβλίο μου Νεοελληνικό Τρίπτυχο, Αθήνα 1979, ενώ η δεύτερη διασκευή της παραμένει ανέκδοτη). Θεωρώ λοιπόν χρήσιμο να παραθέσω κάποια ελάχιστα -πλην όμως απαραίτητα- στοιχεία, προκειμένου να φωτίσω ορισμένες διασυνδέσεις ανάμεσα στην εδώ πραγματεία μου και τα ανωτέρω. / Αν αναλογισθούμε ότι και σε ένα καθαρά λυρικό κομμάτι όπως «Η Πόλις» η επιθυμία για απόδραση διατυπώνεται και αναιρείται με σχεδόν τα ίδια ρητορικά «επιχειρήματα», θα συμπεράνουμε ότι στα έργα του Καβάφη δεν υπάρχει ρήξη μεταξύ του καθαρώς ποιητικού και του «μυθιστορηματικού», και ότι η διαλογικότητα αποτελεί, συνεπώς, ένα μόνιμο χαρακτηριστικό της καβαφικής ποιήσεως.
Επιλέξτε νομό για να δείτε τα μεταφορικά του προϊόντος:
* Για πιο ακριβή αποτελέσματα προσθέστε όλα τα προϊόντα στο καλάθι σας και υπολογίστε τα μεταφορικά στην ολοκλήρωση της παραγγελίας. Οι δυσπρόσιτες περιοχές επιβαρύνονται με 2.5€
0
Αγορά
