Ο Βραζιλιάνος σκηνοθέτης και θεωρητικός Augusto Boal είχε πει πριν από μερικά χρόνια πως δημιουργεί θέατρο για τους καταπιεσμένους· θέατρο σε άμεση αντίθεση με την αστική τάξη, ικανό να απελευθερώσει τους θεατές και, κατά το πρότυπο του Brecht, να τους οδηγήσει σε μια νέα συνειδητοποίηση του κόσμου και του εαυτού. Για τον Boal το θέατρο δεν πρέπει να λειτουργεί αποκλειστικά ως ένας αισθητικός στίβος, αλλά ως βήμα αντίστασης, ως μια μορφή «επανάληψης της πραγματικότητας» που δοκιμάζει με μέσα καλλιτεχνικά τις δυνατότητες κοινωνικής αλλαγής και μεταμόρφωσης. Η «αντίθεση» του Boal, σε μια εποχή κατά την οποία κυριαρχούν οι συγκλίνουσες «θέσεις», πράγματι προκαλεί μια σχετική «αμηχανία», η οποία έχει να κάνει περισσότερο με τη δυνατότητα υλοποίησης της παρά με το ιδεολογικό της ποιόν. / Ως γνωστό για τους πληθυσμούς των ανεπτυγμένων τεχνοκρατικών κοινωνιών, που βιώνουν την τρομοκρατία και την παντοκρατορία του πολυεθνικού καπιταλισμού, το να ομιλεί κάποιος για «αλλαγή» και «υπέρβαση» μέσα από το θέατρο μοιάζει, στην καλύτερη περίπτωση, αφέλεια ή ουτοπία. Τι μπορεί να κάνει άραγε το θέατρο για να καθιερωθεί ως σημαντική κοινωνική πράξη (ή και αντί-πραξη), όπως είχαν κάποτε φανταστεί την τέχνη τους οι νεωτεριστές του αιώνα μας, Breton, tzara, marinetti κ.ο.κ.; Υπάρχουν περιθώρια;
Επιλέξτε νομό για να δείτε τα μεταφορικά του προϊόντος:
* Για πιο ακριβή αποτελέσματα προσθέστε όλα τα προϊόντα στο καλάθι σας και υπολογίστε τα μεταφορικά στην ολοκλήρωση της παραγγελίας. Οι δυσπρόσιτες περιοχές επιβαρύνονται με 2.5€
0
Αγορά
