Το επίθετο «σκοτεινός» (λατ. «obscurus»), το οποίο δόθηκε στον Ηράκλειτο κατά την αρχαιότψα, θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί εξίσου καλά για να χαρακτηρίσει τον Ελύτη για τις πολλές «προσωκρατικές» ρήσεις που διανθίζουν την ποίησή του και, γενικώς, για μια ποίηση σκοπίμως μυστηριώδη και αινιγματική. Έχει ειπωθεί ότι, ως ποιητής, ο Ελύτης δεν ήταν ποτέ επιεικής ή ανεκτικός με τους αναγνώστες του. Παρά ταύτα, από όλους τους Έλληνες ποιητές του 20ού αιώνα, ο Ελύτης είναι ο πλέον σαφής στην ανάλυση της ποιητικής του σε πολλά σημαντικά δοκίμια συγκεντρωμένα στα Ανοιχτά Χαρτιά και στο Εν Λευκώ. Παράλληλα όμως, ο Ελύτης μιλά για την ποίηση και την ποιητική του στην ποίησή του χρησιμοποιώντας ποίηση, χρησιμοποιώντας δηλαδή ορισμένα ποιητικά τεχνάσματα τα οποία είναι χαρακτηριστικά γνωρίσματα της ποίησής του και τα οποία ο Γιώργος Μπαμπινιώτης αποκαλεί «μεταγλωσσικά». Η εργασία μου αυτή εξετάζει το μεταγλωσσικό αυτό γνώρισμα της ποίησης του Ελύτη και επιχειρεί να δείξει ότι πέρα από ποιητικό τέχνασμα που εξαντλείται στον ποιητικό ή τον κειμενικό κόσμο, στην πραγματικότητα έχει ένα βαθύτερο μεταφυσικό στόχο, ο οποίος συνδέεται με τις απόψεις του Ελύτη για τη φύση και τη λειτουργία της ποίησης. Αναφέρω ως παράδειγμα το ποίημα με τίτλο «Ρήμα το ακοτεινόν» από την συλλογή Τα Ελεγεία της Οξώπετρας και επιχειρώ να δείξω ότι στο ποίημα αυτό με το πολυσυζητημένο και πολλώς ερμηνευμένο «σκοτεινό» ρήμα «καταρκυθμεύω», ο Ελύτης προσφέρει ακόμα μια φορά στους αναγνώστες του, ίσως πιο ξεκάθαρα από ποτέ άλλοτε, ένα κλειδί για την κατανόηση της φύσεως της ποίησής του.
Επιλέξτε νομό για να δείτε τα μεταφορικά του προϊόντος:
* Για πιο ακριβή αποτελέσματα προσθέστε όλα τα προϊόντα στο καλάθι σας και υπολογίστε τα μεταφορικά στην ολοκλήρωση της παραγγελίας. Οι δυσπρόσιτες περιοχές επιβαρύνονται με 2.5€
0
Αγορά
