Είπαμε ότι ο Εγγονόπουλος μας υπόσχεται ένα βιβλίο. Και τούτο είναι ένα από τα χαρακτηριστικά εκείνα του ποιήματος του Εγγονόπουλου που καθιστούν επίκαιρο τον ιδιόμορφο βιβλικό του χαρακτήρα. Μας λέει ότι θα «ψάλλει» αλλά και θα γράψει για τους δυο μεγάλους ήρωές του, τον Οδυσσέα Ανδρούτσο και το Σίμωνα Μπολιβάρ. Τελικά, αποφασίζει να γράψει μόνο για τον δεύτερο. Γρήγορα όμως διαπιστώνουμε ότι πρόκειται για έναν ιδιόμορφο ήρωα τα χαρακτηριστικά και η ταυτότητα του οποίου, ως το τέλος, διαμορφώνονται μέσα από μια αναζήτηση που ξεκινά από τη Λατινική Αμερική, περνά από την Ευρώπη και επικεντρώνεται στην Ελλάδα. Η αποκορύφωση όμως αυτής της ποιητικής εξάπλωσης γίνεται κάπου στο κενό, κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά, σε ένα είδος ουτοπικής μεταρσίωσης και αχώρητης «συγκίνησης». Όλα αυτά σταματημένα πότε πότε και με το στοιχείο το προσωπικό, την προσωπική παρέμβαση του ίδιου του ποιητή, όταν σχολιάζει την τύχη του επερχομένου και από έμπνευση ελαυνόμενου έργου του, σε στιγμές καίριες του δημιουργικού γίγνεσθαι: και σαν να ακυρώνουν το ίδιο το βιβλίο ή σαν να το υποβαθμίζουν σχολιάζοντάς το καθώς γράφεται./ Όμως, όπως το διαπιστώσαμε και από την αρχή, εκείνο που χαρακτηρίζει τη φυσιογνωμία της γραφής του Μπολιβάρ είναι και η συνοδευτική λεπτή ειρωνεία. Αυτή είναι που μας οδηγεί σε μια μακρινή δυτική πορεία που σημαδεύεται και από τα εγκόσμια βήματα του Δον Κιχώτη. Μια ειρωνεία που λειτουργεί υπόγεια, έτσι που κανείς να μην την αντιλαμβάνεται ακριβώς, να μην είναι σίγουρος για τις προθέσεις του ποιητή, δημιουργώντας συχνά ένα κλίμα «αποξένωσης». Προθέσεις που λόγω και του πολιτικού και ιστορικού κλίματος μέσα στο οποίο γράφτηκε ο Μπολιβάρ και του «αντιστασιακού», όπως από πολλούς θεωρείται, χαρακτήρα του είναι δύσκολο να τις εντοπίσει κανείς και να τις υποδείξει με ακρίβεια. Ωστόσο νιώθει κανείς ότι σε κάποιες καίριες στιγμές αυτού του μικρού έπους ο ειρωνικός τόνος γίνεται πιο έκδηλος και οι προθέσεις του ποιητή τουλάχιστον αμφίσημες. Όμως η όλη δυσκολία ξεκινά από το αβέβαιο της ίδιας της ειρωνείας ως συγκεκριμένου ρητορικού τρόπου. Αν για κάποιες μεμονωμένες ιστορικές φράσεις η ειρωνεία είναι δεδομένη, όπως σε εκείνη τη γνωστή φράση του Σαίξπηρ «And Brutus is an honorable man», για ό,τι έχει σχέση με μεγαλύτερα κείμενα ή και ολόκληρα έργα τούτο γίνεται σκοτεινός γρίφος και αξεδιάλυτος.
Επιλέξτε νομό για να δείτε τα μεταφορικά του προϊόντος:
* Για πιο ακριβή αποτελέσματα προσθέστε όλα τα προϊόντα στο καλάθι σας και υπολογίστε τα μεταφορικά στην ολοκλήρωση της παραγγελίας. Οι δυσπρόσιτες περιοχές επιβαρύνονται με 2.5€
Τον θείο μου τον Λουκά, αδερφό της μάνας μου, τον λέγαμε Λομπίτο. Το Λομπίτο είναι ένα λιμάνι στην Αγκόλα και ο Λουκάς έζησε εκεί πολλά χρόνια κάνοντας...
0
Αγορά
