ΣΤΟ ΑΡΘΡΟ του Απολογισμός και νέο ξεκίνημα, που δημοσιεύτηκε τον Ιούλιο του 1945 στο περιοδικό Τα Νέα Γράμματα, ο Οδυσσέας Ελύτης, υπερασπιζόμενος τον Υπερρεαλισμό, έγραφε: «To ξαναλέω, με τον ¶γγελο Σικελιανό, αγγίζουμε σε παραπάνω από ένα σημεία, όπως και σε άλλα χωρίζουμε. Οι μέθοδοι, επομένως, της ποιητικής μας λειτουργίας δε θα 'τανε ποτέ δυνατόν να συμπέσουν». Ο σκοπός μου, στη μικρή αυτή μελέτη, είναι να δείξω ένα από τα σημεία που, κατά τη γνώμη μου, ο Σικελιανός και ο Ελύτης αγγίζονται, χωρίς βέβαια, να συμπίπτει η μέθοδος της ποιητικής λειτουργίας τους. To σημείο αυτό βρίσκεται στην πεποίθησή τους για την ένθεη φύση χου ποιητή. Ελπίζω να δείξω την πεποίθηση αυτή διατυπωμένη θεωρητικά ή μετουσιωμένη ποιητικά σε πολύ σημαντικά έργα τους. Και στους δύο Ποιητές υπάρχει η ιδέα της αποθέωσης του Ποιητή. Ο Σικελιανός αποθεώνει τον εαυτό στον Αλαφροΐσκιωτο και αλλού. Ο Ελύτης αποθεώνει τον εαυτό του στη «Γένεση» και αλλού. Πιστεύοντας στη θειότητά τους επιχείρησαν, ο καθένας με τον τρόπο του, για τον εαυτό τους και για μας, τη διαμόρφωση μιας -ενιαίας και μείζονος- συνείδησης χης Ζωής». Ως ποιο βαθμό το κατόρθωσαν αυτό αποτελεί θέμα για συζήτηση. Όμως, ανεξάρτητα από όποιες βιοθεωρητικές εκτιμήσεις υπάρχουν, ή θα υπάρξουν στο μέλλον, όλοι μας ξέρουμε πως «ό,τι έσωσαν μες στην αστραπή» αυτοί οι δυο μεγάλοι μας Ποιητές, «καθαρό στον αιώνα θα διαρκέσει».
Επιλέξτε νομό για να δείτε τα μεταφορικά του προϊόντος:
* Για πιο ακριβή αποτελέσματα προσθέστε όλα τα προϊόντα στο καλάθι σας και υπολογίστε τα μεταφορικά στην ολοκλήρωση της παραγγελίας. Οι δυσπρόσιτες περιοχές επιβαρύνονται με 2.5€
0
Αγορά
