Το μακρινό 1989, ο ποιητής και εικαστικός καλλιτέχνης Κωστής Τριανταφύλλου-Costis, ο οποίος από τη δεκαετία του 70 εξερευνά τους τρόπους μιας πολιτικής, πρωτοποριακής συναίρεσης της ποίησης με τα εικαστικά, δημιούργησε το γλυπτό Το ερωτηματικό της γης. Παρουσιάστηκε στην 7η Διεθνή Μπιενάλε Γλυπτικής στο Σκιρώνειο Μουσείο στα Μέγαρα, και σήμερα βρίσκεται στο Πάρκο Γλυπτικής του Σκιρώνειου Κέντρου Κηφισιάς. Στην παρουσίαση του γλυπτού είχε διαβάσει ένα κείμενο, το οποίο δημοσιεύτηκε στη συνέχεια, εμπλουτισμένο, στο περιοδικό Νέα Συντέλεια. Στο κείμενο αυτό, στο οποίο περιέγραφε το έργο του ως «μια ερωτηματική κολώνα από πέτρα αφιερωμένη στο πνεύμα και στη Γη», σχολίαζε την πολλαπλή βία, την πολλαπλή κρίση, την πολλαπλή καταστροφή της Ανθρωποκαίνου, διαπίστωνε ότι «Ο 20ός αιώνας αφήνει πίσω του καμένη γη» και κατέληγε:
Ο άνθρωπος κυρίαρχος της φύσης σημαίνει και ενάντιος στη φυσική αρμονία; Η βιομηχανική εξέλιξη του 19ου και αρχές του 20ού αυτό έδειξε. Η συνέχεια του 20ού ακόμα χειρότερα. Δρα η φύση σαν ιδεολόγημα ή σαν ο ζωντανός οργανισμός που μέσα του ζούμε; Νεκρή φύση ή ζωογόνος; Πρέπει να βρούμε μια σαφή διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στη φύση κι εμάς για να αναπτύξουμε τον δικό μας τρόπο ζωής; Ζώα και φυτά και άνθρωποι ήταν ένα σύνολο. Σήμερα τι μας εμποδίζει να αναδείξουμε τη φύση σαν σύμμαχο της όποιας τεχνολογικής μεταβιομηχανικής ψηφιακής επανάστασης;
[…] Το ανθρώπινο πνεύμα χαρακτηρίζεται από τα μεγάλα ερωτήματα που θέτει. Τα ερωτήματα που δημιούργησαν οι λύσεις που δόθηκαν στα προβλήματα κάθε κοινωνίας και κάθε εποχής αλλά και τα ερωτήματα που δεν βρήκαν απάντηση, που μείνανε σαν τα μεγάλα διαχρονικά ερωτήματα αυτού του πλανήτη που έχει γεμίσει λύσεις για όλα εκτός από τα σημαντικά, με κάνανε ν αφιερώσω στη Γη το μεγάλο ερωτηματικό της.
Στο παρόν τεύχος επανερχόμαστε στο ερωτηματικό αυτό, στη σχέση του με την ποίηση και τον λόγο περί ποίησης και τη λειτουργία τους στην ψηφιακή Καπιταλόκαινο. Η απάντηση δεν είναι μία αλλά πολλές, όπως και τα ερωτηματικά, και δεν είναι εύκολη: προϋποθέτει διάλογο, συνομιλία, συνάντηση.
Ως ανοιχτό χώρο συνάντησης αντιλαμβανόμαστε εξ αρχής τα Ποιητικά, κι έτσι συνεχίζουμε να τα θεωρούμε. Της ποίησης με τους άλλους λόγους, με τις άλλες τέχνες, με τον κόσμο. Μιας ποίησης που αναρωτιέται για τα μεγάλα και τα μικρά του καιρού μας με επίγνωση της προσίδιας λειτουργίας της. Μιας ποίησης που τη χρειαζόμαστε σήμερα περισσότερο από ποτέ, καθώς κάθε μέρα που περνάει στον κόσμο γύρω μας ανάβει άλλη μια φωτιά, κυριολεκτική και μεταφορική, στον ανθρώπινο και τον φυσικό κόσμο. Μιας ποίησης σαν αυτή που έγραψε η Άντεια Φραντζή, η Τζένη Μαστοράκη, ο Μιχάλης Γκανάς, τους οποίους, με λύπη μεγάλη, αποχαιρετούμε σ αυτό και στο επόμενο τεύχος. Κρατάμε την ποίησή τους να μας συντροφεύει. Υποδεχόμαστε τον νέο ποιητικό λόγο. Συνεχίζουμε. Καλή χρονιά.
Επιλέξτε νομό για να δείτε τα μεταφορικά του προϊόντος:
* Για πιο ακριβή αποτελέσματα προσθέστε όλα τα προϊόντα στο καλάθι σας και υπολογίστε τα μεταφορικά στην ολοκλήρωση της παραγγελίας. Οι δυσπρόσιτες περιοχές επιβαρύνονται με 2.5€
Η κριτική μοιάζει να χάνει έδαφος, τη στιγμή που η πληθωριστική πληροφορία την καθιστά πιο απαραίτητη από ποτέ: ως διάλογος με τον ποιητή και τον λογοτέχνη...
Δεν είναι εύκολη η συλλογή για την κριτική, ειδικά την ώρα του ποιητικού γεγονότος, είναι γνωστό. Κι ένα περιοδικό δεν έχει μόνο μια φωνή, αλλά πολλές....
0
Αγορά
