«Καίγεται ο κόσμος απ' άκρη σε άκρη…», λέγαμε στο εκδοτικό σημείωμα του προηγούμενου τεύχους, που ήταν αφιερωμένο στην ποίηση που μάχεται τον πόλεμο. Στο μεταξύ, δυστυχέστατα, η τραγωδία εξαπλώθηκε κι άλλο… Φωτιές που σιγοκαίνε χρόνια φουντώνουν καθημερινά, σκορπίζοντας τον τρόμο, τον θάνατο κι αφήνοντας πίσω τους ερείπια. Στη γειτονιά μας. Όλο και πιο κοντά. Πόσο θα θέλαμε να είναι αλλιώς, αλλά η ολέθρια μηχανή μοιάζει να έχει πάρει μπρος για τα καλά. Φυσικά, η ζωή συνεχίζεται για όσους έχουν –ακόμη;– το προνόμιο της ειρήνης, μιας ειρήνης που σκιάζεται εξίσου από τον τρόμο, κι έστω κι έτσι δεν είναι ούτε αυτή δεδομένη κι αυτονόητη, η προστασία της χρειάζεται αγώνα και διαρκή επαγρύπνηση. Αγώνα με όλα τα μέσα, της ποίησης συμπεριλαμβανομένης, αλλά με τον τρόπο που συζητήσαμε στο αφιέρωμα ποίηση και πολιτική. Μια ποίηση ελεύθερη, γραμμένη από και για ελεύθερους ανθρώπους.
Αυτή την ελευθερία, που την εννοούσε σε όλα τα επίπεδα, ατομικό, κοινωνικό, πολιτικό, αγάπησε με πάθος στη ζωή και στο έργο του ο ποιητής που τιμάμε στο ανά χείρας τεύχος, ο Γιώργος Κακουλίδης, ο οποίος έφυγε τέτοιον καιρό πριν από δύο χρόνια. Αρνούμενος να υποταχτεί σε συμβάσεις και κανόνες, στρατευμένος κι ανυπότακτος, μοναχικός κι εξεγερμένος, μίλησε στην ποίησή του για τα τραύματα του ανθρώπου σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της οικουμένης, για την άγρια ζωή και τον αναπόδραστο θάνατο, παίζοντας με τους ρυθμούς και τις μορφές. Χωρίς αυταπάτες, με κρυφή τρυφερότητα, μίλησε για τον πόνο του ανθρώπου με μια σπαρακτική γνησιότητα, παίρνοντας θέση υπέρ τού μαζί, υπέρ του ανθρώπου και της αξίας του, υπέρ μιας άλλης κοινωνίας. Κι έγινε μια από τις πιο γνήσιες και αξιόλογες φωνές της γενιάς του.
Πλάι στο μικρό αυτό αφιέρωμα, μια συνέντευξη της Στέλλας Αλεξίου με τον Αλέξη Πολίτη, τον σπουδαίο φιλόλογο και πανεπιστημιακό δάσκαλο. Με αφορμή το δοκίμιό του που κυκλοφορεί αυτές τις μέρες, Διαβάζοντας ποίηση (εκδ. Κίχλη), ο Αλέξης Πολίτης αναφέρεται στην πρώτη του επαφή με το δημοτικό τραγούδι, στην ποίηση πάντα, στη μετάφραση, στα τραγούδια του Σαββόπουλου, στο πανεπιστήμιό και τη φιλολογία, την πολιτική. Μας θυμίζει πως «με το μολύβι στο χέρι (έτσι διαβάζεται η ποίηση)», στην οποία επανερχόμαστε ξανά και ξανά και τη διαβάζουμε κάθε φορά αλλιώς και καλύτερα. Ο Πωλ Ρικέρ έλεγε πως δεν είναι κακή η απομνημόνευση, είναι καλό να μαθαίνουμε ποιήματα απ' έξω και ο Πολίτης μάλλον δεν θα διαφωνήσει. Κι υπογραμμίζει αυτό που μετράει στο ποίημα, να «κεντρίζει τη φαντασία μας, να μας οδηγεί σε έναν καινούργιο κόσμο».
Κι από τον ερευνητή της ποίησης σε μια ποιήτρια με στίγμα διακριτό, τη Μαρία Λαϊνά, που όντας πολυβραβευμένη δεν υπολήπτεται, όπως μας λέει, τα βραβεία και δίνοντας συνεντεύξεις δεν πιστεύει στη χρησιμότητά τους… Η Λαϊνά ανατρέχει στις καταβολές της γραφής της, εξηγεί τη διαφορετική σχέση της με τα διάφορα είδη, σχολιάζει τη λατρεία της για τη μουσική, που καθρεφτίζεται στην ποίησή της, αναφέρεται στους ποιητές που τη σημάδεψαν, με πρώτο τον Σαχτούρη.
Η Μαρία Λαϊνά λέει ότι η ποίηση αντιπαλεύει τον ισοπεδωτικό ή φανατικό δημόσιο λόγο. Κι έχει δίκιο. Ίσως όχι μόνο η ποίηση, αλλά και η ποίηση, η ποίηση για την οποία μιλάμε στις σελίδες του περιοδικού. Που μπορείτε να το παρακολουθείτε πια και στο διαδίκτυο. Έτσι θα είμαστε σε ακόμη μεγαλύτερη επικοινωνία. Για να συνεχίσουμε μαζί αυτό το ταξίδι στην ποίηση, που διαβάζεται λίγο και μπορεί πολλά. Αλλά όχι όλα. Για όλα εκείνα που η ποίηση δεν μπορεί, ας παλέψει ο καθένας όπως νομίζει. Τα Ποιητικά παραμένουν ένας χώρος συνάντησης και συνομιλίας, για την ποίηση και όχι μόνο. Κι ένα κατευόδιο: γλυκύτατε Κωστή Γκιμοσούλη, ώρα σου καλή.
Επιλέξτε νομό για να δείτε τα μεταφορικά του προϊόντος:
* Για πιο ακριβή αποτελέσματα προσθέστε όλα τα προϊόντα στο καλάθι σας και υπολογίστε τα μεταφορικά στην ολοκλήρωση της παραγγελίας. Οι δυσπρόσιτες περιοχές επιβαρύνονται με 2.5€
Ένα περιοδικό έχει ενδιαφέρον όταν είναι κάθε φορά ίδιο και διαφορετικό. Ίδιο όσον αφορά τη γενική θεώρησή του, διαφορετικό ως προς την οπτική των κειμένων...
Η οπτική του περιοδικού έκτυπη: το ποιητικό πεδίο στη διαχρονική πολυπλοκότητά του, στην ποικιλομορφία του, στον διάλογο που αναπτύσσει με την παλαιότερη...
Τον Ιούνιο του 1935, οι προοδευτικοί διανοούμενοι και συγγραφείς από ολόκληρο τον κόσμο συγκεντρώνονταν στο Παρίσι, σε ένα συνέδριο για την υπεράσπιση...
¶λλο ένα περιοδικό για την ποίηση, μέσα στην κρίση, μέσα σε μια εποχή μεταιχμιακή, που βλέπει να γκρεμίζονται βεβαιότητες δεκαετιών, νΆ αλλάζει το πρόσωπο...