Η τέχνη κι η φιλοσοφία του Βιζυηνού φωτίζονται υπό την οπτική του Marx κι υπό την γενεσιουργό των προτύπων αυτών και μορφοποιό αριστοτελική ιδέα του κοινωνικού φαντασιακού. Ούτε η θήρα, ούτε κι η παραγωγή του Απολύτου είναι εντελώς αδύνατη στα έργα των. Η απόσταση από το πραγματικό στο δυνατό έτσι σμικρύνεται κι όσες προτάσεις επιβεβαιώνουν την σμίκρυνση αυτήν αυξάνουν. Το Καλό (το Απόλυτο, δηλαδή) ως «φαντασιακό προϊόν», με την πολιτική σημασία που ο Καστοριάδης αποδίδει στους όρους αυτούς, οδηγεί τον Βιζυηνό στην παραφροσύνη, στην διαστροφή, στο υψηλό, όπως όμως και στην αυταπάρνηση και στη μεγαλειώδη δημιουργία. Η βιζυηνική γλώσσα, ως θεσμός, και πάντα τα άλλα φαντασιακά αντικείμενα, δηλαδή ο έρως, η εξουσία, ο πλούτος, η δόξα υπηρετούν το Καλό μέσω των κοινωνικών φαντασιακών σημασιών. Παρόμοιες σημασίες καθορίζουν ανεπιτυχώς τις πολιτικές και τις κοινωνικές αξίες στο βιζυηνικό έργο. Οι σημασίες αυτές προϋποθέτουν το καλό και το κακό, το αληθές και το ψευδές, το δίκαιο και το άδικο. Το βιζυηνικό νόημα συλλήβδην περί την ζωήν και τον θάνατο ερείδεται στην αξία του Καλού κι υποστασιάζει τις δυνατότητες της αξίας αυτής ως φαντασιακού αντικειμένου. Η οδύνη της γλωσσικής άρθρωσης του ανωτέρω νοήματος διακυβεύει όχι μόνον την ταυτότητα του νοήματος αυτού, υποστηρίζομε εδώ μαζί με την Kristeva, αλλά και του ίδιου του λογικού υποκειμένου. Μόνη η οδύνη αυτή πάντως δύναται παραδόξως να υποστασιάσει θεμελιωδώς την ταυτότητα του υποκειμένου ή να την αποδομήσει εντελώς. Η «θήλεια» οπτική της οδύνης λοιπόν, συνάγομε από το βιζυηνικό έργο προ του γράμματος της Kristeva, θεμελιώνει ή αποδομεί την ταυτότητα αυτήν κοινωνικώς και πέραν της διχοτόμησης των φύλων. Η μονογραφία αυτή συλλήβδην περιβάλλεται την αξία του μαρξιστικού προτύπου της ιστορίας των ιδεών, ειδάλλως εμφανίζεται κενή παντός νοήματος τόσο ως προς τις συνιστώσες της, όσο και προς την μόνη βιζυηνική σταθερά: την πύρρειο νίκη της συνειδησιακής ελευθερίας κατά τον πολιτικό και κοινωνικό αγώνα νοηματοδότησης και παραγωγής του Απολύτου, ως Καλού.

Πρόλογος  
Εισαγωγή   

1. Ο δημόσιος χαρακτήρας του κοινωνικού
φαντασιακού στον Δημόκριτο και στον Βιζυηνό 
2. Η εικόνα ως δυναμικό σημαίνον
των κοινωνικών σχέσεων
στον Αριστοτέλη και στον Βιζυηνό   
3. Πλωτινικές απηχήσεις στο έργο του Βιζυηνού
4. Ο προ του σαρτρικού γράμματος
τραγικός βιζυηνικός δεσμός
γλώσσας κι ελευθερίας   
5. Ο βιζυηνικός Πλάτων κατά την Murdoch  
6. Η επωδική χρήση της γλώσσας
στους μύθους του Βιζυηνού και του Canetti  
7. Βιζυηνός και Marx  

Επίλογος  
Βιβλιογραφία  

Πρόλογος
Το Καλό ως «προϊόν φαντασιακό», με την πολιτική σημασία, που ο Καστοριάδης, μετά τον Δημόκριτο, τον Αριστοτέλη, τον Πλωτίνο και τον Πλάτωνα, αποδίδει στους όρους αυτούς, οδηγεί τον Βιζυηνό στην νεύρωση, στην διαφθορά, στην τερατώδη υψηλή φρίκη. Ωστόσο, το Καλό συνεπάγεται στο βιζυηνικό έργο την αυταπάρνηση και την μεγαλειώδη δημιουργία, με την πλατωνική πολιτική σημασία του μυθικού όρου «γλώσσα». To Kαλό συνεπάγεται εδώ τέλος την θεραπεία της πολιτικής φιλοσοφίας υπό την έννοια της χαλιναγώγησης της εξουσίας. Η βιζυηνική γλώσσα, ως δημόσιος θεσμός, και τα υπόλοιπα φαντασιακά πράγματα στο βιζυηνικό σύμπαν, όπως ο έρωτας, η δόξα, η εξουσία, ο πλούτος θεραπεύουν το Καλό μέσω των κοινωνικών φαντασιακών νοημάτων. Συνάγομε μαζί με τον Καστοριάδη πως παρόμοιες σημασίες καθορίζουν τις κοινωνικές αξίες στα βιζυηνικά κείμενα. Οι σημασίες αυτές χαρακτηρίζουν εκάστοτε τραγικώς, χωρίς επιτυχία δηλαδή, το καλό και το κακό, το αληθές και το ψευδές, το δίκαιο και το άδικο στις κοινωνικές, δημόσιες και θεσμικές σχέσεις. Το βιζυηνικό νόημα συλλήβδην περί τη ζωή και τον θάνατον ερείδεται στην αξία του Καλού κι υποστασιάζει τις δυνατότητες του προϊόντος αυτού ως προς τις ανωτέρω σχέσεις. Η οδύνη της γλωσσικής άρθρωσης του ανωτέρω νοήματος διακυβεύει όχι μόνον την ταυτότητα του νοήματος αυτού, υποστηρίζομε εδώ μαζί με την μεγάλη Kristeva, αλλά και του ιδίου του λογικού υποκειμένου. Μόνη η ανωτέρω οδύνη πάντως δύναται να υποστασιάζει θεμελιωδώς την ταυτότητα του λογικού υποκειμένου. Η θήλεια οπτική, συνάγομε από το βιζυηνικό έργο προ του γράμματος της Kristeva, θεμελιώνει την ίδια ταυτότητα κοινωνικώς και πολιτικώς και πέραν της διχοτόμησης των φύλων. Η γωνία αυτή θεμελιώνεται τόσο στο έργο του Sartre, όσο και στα έργα της Murdoch, του Canetti και του Marx. Ο Marx ακολουθεί τον Αριστοτέλη και χρησιμοποιεί την αριστοτελικήν ιδέα της φαντασίας, προκειμένου να παράξει το πρότυπό του. Η ίδια γωνία, λοιπόν, προϋποθέτει κάθε γλωσσικό κοινωνικό θεσμό, που οι λειτουργίες του φαντασιακού συνεπάγονται και παρά την τραγικότητα που την συνοδεύει.

Β.Μ.Γ.