Ένα βιβλίο - παιχνίδι. Το «κανονικό» ποδηλατεί στον ουρανό. Το έντιμο αυτοαναφλέγεται. Το άνομο δεν προκάμνει να μεταμεληθεί. Και η εντιμότητα, κουρασμένη από την ορθόδοξη εκδοχή της, καταστρέφει – δίχως να νοιώθει την ανάγκη αναδημιουργίας. Ένα βιβλίο που θα μπορούσε να είναι δραματικό. Εάν δεν έκλεινε μέσα του τόση επανάσταση. Δηλαδή, τόση παιδικότητα και τόσο έρωτα.

Μια ιστορία μεταξύ «συνοριοφυλάκων» και «εισβολέων». Όπου συνοριοφύλακες είναι οι νόμοι. Και όπου εισβολείς, όσοι επιδιώκουν την κατάλυσή τους. Οι ίστορες και οι ήρωές τους. Οι απηυδισμένοι απ’ την εγκράτεια γέροντες. Τα αυθάδη στη σοφία τους ανήλικα. Οι πολύχρωμες στη γενναιοδωρία τους γυναίκες.

 

 

 

 

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

 

ΚΡΟΤΑΛΙΖΟΥΝ ΤΑ ΝΕΙΑΤΑ
Η ΟΝΟΜΑΤΟΔΟΣΙΑ
ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΠΟΥ ΠΙΠΙΛΟΥΣΕ ΤΙΣ ΓΛΥΚΕΣ ΛΕΞΕΙΣ
Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΠΟΥ ΣΚΑΡΩΝΕ «ΚΟΥΤΣΟΥΝΙΑ
ΟΙ ΝΕΟΙ ΦΙΛΟΙ
ΓΛΥΚΟ ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ ΜΕ ΜΑΤΖΟΥΡΑΝΑ
ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΑΝΤΡΕΣ
Η ΠΗΓΗ ΤΩΝ ΣΦΑΛΜΑΤΩΝ
ΦΡΟΥΤΑ ΣΤΟ ΚΟΡΜΙ
Η ΠΑΡΗΚΜΑΣΜΕΝΗ ΠΟΛΗ
ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ
ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΑΝΑΜΕΤΡΩΝΤΑΙ ΜΕ ΤΗ ΦΤΩΧΕΙΑ
Η ΠΛΗΓΩΜΕΝΗ ΠΛΑΤΗ
ΜΙΑ ΑΛΗΘΕΙΑ
ΕΚΒΙΑΣΜΟΣ
Η ΤΑΜΑΡ ΠΟΥ ΠΛΕΚΕΙ ΟΥΡΑΝΙΑ ΤΟΞΑ
Η ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΕΥΘΥΝΗ
Η ΣΙΩΠΗ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ
ΜΗ ΜΟΥ ΑΠΤΟΥ
ΣΑΝ ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΜΕΡΑ
Η ΚΡΑΥΓΗ
Η ΑΥΤΑΝΑΦΛΕΞΗ    
ΤΩΡΑ ΘΑ ΧΟΡΤΑΣΕΙ ΠΑΤΕΡΑ

ΧΑΓΚΑΝΤΑ
Η ΝΥΧΤΑ ΜΕ ΤΗΝ ΣΑΛΟΜΑ164
ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ  
ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ     
ΙΣΟΖΥΓΙΟ ΑΔΙΚΗΜΑΤΩΝ 
Η ΝΕΑ ΓΥΝΑΙΚΑ
ΜΑ ΤΙ ΑΝΕΛΕΗΤΗ ΖΩΗ  
Η ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ      
Η ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ  
Η ΠΟΛΗ ΕΞΩ… ΚΥΛΑΕΙ      
ΕΞΟΔΟΣ    

Ο ΣΗΜ ΓΚΑΤΕΝΙΟ ερχόταν με την ίδια διάθεση που είχε σαν αναπολούσε το προξενιό εκείνο των παιδικών του χρόνων. Το γέλιο που προήλθε από την ανάμνηση του προξενιού, ήταν αυτό που τον ελευθέρωσε από όλα.
Κανείς δεν είχε χρειαστεί να πει το ελάχιστο για τη γυναίκα της Θαμβίας. Κανένας δεν ανέπτυσσε κρυφά σχέδιο της δικής του πολιορκίας. Πολύ απλά, η γυναίκα ήταν που με τα μάτια της έκανε μια έτσι, χραααπ, πήρε τα πάντα κι έφυγε. Με μια ματιά τον λήστεψε. Και τώρα αισθανόταν μόνος και απογυμνωμένος.
Σε όλη τη διαδρομή θα προσπαθήσει να αθροίσει όλα αυτά τα πράγματα που αποτελούσαν τον μέχρι τώρα πλούτο του. Οι στιγμιαίοι θρίαμβοι ήσαν πλούτος. Αλλά εγκλημάτησαν στη σύνεση. Η μόνιμη αποδοχή ήταν πλούτος. Αλλά εγκλημάτησε στην δημιουργικότητά του. Η σταθερή φροντίδα ήταν πλούτος. Αλλά εγκληματούσε στην ομορφιά του κινδύνου. Η σταθερή αγάπη ήταν πλούτος. Αλλά εγκληματούσε στον έρωτα. Κι η αποδοχή όλων αυτών, εγκληματούσε στην ίδια του τη ζωή.
Η ζωή του που δίχως φαντασία σερνόταν και γυάλιζε τους κρίκους της αμοιβαίας κατοχής που είχε με τους άλλους. Ένας αέρας με μυρωδιά ρίγανης τον αγγίζει. Ναι είναι έτοιμος. Δεν σκοπεύει να υποκλιθεί σε τυπική θλίψη. Δεν σκοπεύει να επιτρέψει την ύπουλη κατοχή του από όλα τα απεχθή «συν» — συμπάθειας, συμμετοχής, συμπαράστασης, σύμπραξης και πολύ περισσότερο συμβίωσης. Δεν θα επέτρεπε να εξουθενωθεί άλλο μέσα σε τυπικές συνεστιάσεις, τυπικές ανταλλαγές σιέλων και υγρών, φιλιών χωρίς αντίκρισμα.
Κι αργότερα, μετά λίγα χρόνια, να πνιγεί στα υπόκωφα δηλητηριώδη αέρια που απελπισμένα θα ψάχνανε διόδους σε πτυχώσεις υφασμάτων και πτυχώσεις δέρματος. Και τέλος να ενταφιαστεί με την κλασική μουσική της επιλογής του. Στο προσχεδιασμένο show του θανάτου του.
Όχι. Δεν θα του διέφευγε η ζωή. Η κάθε μέρα θα ήταν καλύτερη. Κι αν του πρόβαλλαν πως τάχα γέρασε και πως τάχα θα μετάνιωνε γιατί ο χρόνος ήταν αμείλικτος, θα τους απαντούσε ότι ο χρόνος ήταν ανθρώπινο κατασκεύασμα. Η εργασία και η παραγωγικότητα ήσαν αυτά που καταμετρούσαν τον χρόνο.
Σαν τα καταργούσε ο χρόνος θα έπαυε να υπάρχει.
Τον υποδέχεται καθισμένη. Δεν τον καλωσορίζει, δεν τον κοιτάζει. Απλώνει αργά το χέρι και του δίνει τον φάκελο με τις εξετάσεις. Λες και κάθε κίνηση θα έδειχνε υπερβολική αυτή τη στιγμή.
Ο Σημ Γκατένιο τείνει το χέρι με το προαίσθημα πως πάνω που αποφάσισε να αφανίσει τα δικά του τείχη, ανάμεσά τους τώρα πάλι αρχίζει να χτίζεται το καινούργιο. Κάθεται. Φυλλομετρά τα αποτελέσματα. Πρώτα αναρωτιέται αν είναι καλό να παίρνει ο ασθενής αυτοπροσώπως το αγγελτήριο του θανάτου του. Μετά, αν θέλει να κλείσει τα μάτια στο γεγονός και με ένα τίναγμα του κορμιού επάνω, να δηλώσει ότι δεν είναι δυνατόν.
Φυσικά και θεωρεί ανόητο να ρωτήσει εάν είναι σίγουρο. Έτσι, στην πιο ευλαβική ησυχία διαδραματίζεται το γεγονός που ενώ του επιφέρει τη μέγιστη εσωτερική αναστάτωση, παράλληλα τον θέτει απέναντι στο γεγονός αυτό. Λες και πρωταγωνιστεί σε έργο, που οφείλει και να σκηνοθετήσει από απόσταση.

Σηκώνει τα μάτια. Κι απορεί. Η γυναίκα αυτή μεταμόρφωσε τη ζωή του κι αίφνης έρχεται ως άγγελος κακών; Να του πει τι; Αλήθεια τι να του πει; Πως η εξέλιξη και η ιστορία του κόσμου δεν ήταν υπόθεσή του; Πως η σιγουριά της ζωής του ήταν μια ψευδαίσθηση; Πως η συνεκτικότητα δεσμών, θεσμών και επιτευγμάτων δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια προσπάθεια άκαρπη ανθρώπινου εγωισμού; Κι έστω ομολογεί ότι ήδη είχε αποδεσμευτεί από τους ανόητους αυτούς θησαυρούς της φιλαυτίας, ποιος θα βρισκόταν να του εξηγήσει πως ήταν δυνατόν, ένας έρωτας να έσβηνε στις λίγες αράδες μιας ιατρικής γνωμάτευσης και μάλιστα –ιδίως αυτό– πριν καν δικαιωθεί;
«Τι ανελέητη ζωή», λέει και σηκώνεται χωρίς άλλη κουβέντα.
Θέλει να μείνει μόνος. Να περπατήσει. Να αναμετρηθεί με τον εαυτό του. Να αποφασίσει. Έχει ώρες ώσπου να περάσει το τρένο. Έπειτα, δεν γνωρίζει ακόμα με ποιον και αν θα ήθελε να μοιραστεί τα νέα του. Περπατά προς τον σταθμό που νομίζει ότι διαρκώς απομακρύνεται. Τυλιγμένος λες σαν σε μονωτικό κουκούλι. Θόρυβοι, κινήσεις, συναισθήματα δεν τον φτάνουν.
Περπατά και σκέφτεται χωρίς συναίσθημα πως η γυναίκα αυτή, η αγγελιοφόρος του τέλους, είχε εμπλακεί σε έναν άχαρο ρόλο. Από τη μία για σειρά βδομάδων υποσχόταν χίλια δοσίματα και προσφορές παραμυθένιες, από την άλλη, μετανιωμένη λες, γι’ αυτή την άπειρη γενναιοδωρία ερχόταν και τα έπαιρνε πίσω.
Κι ύστερα αναρωτιέται για τον άλλο εχθρό. Τον φόβο. Πότε θα τον χτυπήσει; Γιατί σίγουρα υπήρχε φόβος για το τέλος.
Τώρα στη σαστισμάρα του δεν τον ένοιωθε. Μα θα ερχόταν. Τότε; Τι θα ήταν που θα τον προστάτευε από τον ανυπόφορο πόνο, αυτόν που οδηγούσε τον άνθρωπο σε παραισθήσεις; Κι από την αναξιοπρέπεια ποιος; Το σπάραγμα, το κλάμα, τη σταδιακή διάλυση των λειτουργιών του σώματος και του πνεύματος;
Μήπως ένας έρωτας; Μήπως για την ακρίβεια τόσος έρωτας ώστε να αποτυπωθεί κάτω από τις ρόγες των δακτύλων του, ώστε σαν θα τον ρουφά ο θάνατος, αυτός να βυζαίνει ζωή ρουφώντας τα δάκτυλά του ένα-ένα;
Κάποιο τρένο κάνει το κουκούλι της σύγχυσης του να πάλλει.
«Είμαι ένας άνθρωπος…», συνειδητοποιεί, «μεγαλωμένος στη μεγάλη δόση της γελοιότητας που επωάζει και αναπτύσσει τους Νεανθρώπους. Και αυτή είναι η στιγμή μου. Η μικρή-μεγάλη στιγμή που αναλογεί σε όλους. Σαν χρέος ζωής ή θανάτου. Ωραία, δυνατή στιγμή. Με λίγο γκρίζο για αντίθεση και πολύ υποσχόμενο φως. Απ’ τη μεριά που δεν φαίνεται».
Στέκεται μπροστά στη βιτρίνα βιβλιοπωλείου. Δεκάδες βιβλία με μανταλάκια κρέμονται και στεγνώνουν τα δάκρυα των απελπισμένων συγγραφέων τους.
Τα μάτια του στέκονται σε έναν τίτλο. «Το προνόμιο της απελπισίας», διαβάζει και μπαίνει μέσα. Ζητά να το δει. Το φυλλομετρά και αργά επιστρέφει στις πρώτες σελίδες. Βάζει γυαλιά και στη σελίδα 7 διαβάζει το μότο: «Ουδέν ισχυρότερον της απογνώσεως» του αγίου Ισαάκ του Σύρου.
Τον άγιο δεν τον είχε ακουστά, του άρεσε όμως αυτό το προνόμιο, που σίγουρα σαν έφθινε το κουκούλι του, θα τον έκανε να αποκτήσει μια αίγλη αγιοσύνης λες και θα ήταν το μέγιστο μαρτύριο. Δεν το αγοράζει. Μπορεί με τον τίτλο και μόνο να κάνει τη δική του διατριβή. Γι’ αυτό και περπατά στον κεντρικό δρόμο της πόλης. Δυνατά. Αποφασιστικά.
Κι η απορία στο μυαλό του καρφώνεται την ίδια στιγμή που στα πόδια του κείτονται τα υπολείμματα του κουκουλιού του. Διότι η συνειδητότητα αιχμηρή έχει επιστρέψει και τον κάνει να αναρωτιέται γιατί και πώς το σώμα του δεν είχε δώσει δείγματα της αλλαγής.
Ήταν ποτέ δυνατόν να επωάζεις τον θάνατο και να μην έχεις τα συμπτώματα της κυοφορίας του; Κάποια ζάλη, κάποια λιγοθυμιά, κάποια εμετική τάση; Ήταν δυνατόν το σώμα αυτό, εφόσον ήταν λίκνο θανάτου, να επιτρέπει στο μυαλό του να ονειρεύεται έρωτες και φρέσκα βρέφη, με την κοκκινομάλλα του νέα αγαπημένη; Αν λοιπόν –καθώς λέγανε– όλα ζούσαν σε απόλυτη αρμονία, ήταν δυνατόν το σώμα του να ζούσε άλλη ζωή από τη ζωή της ψυχής και του πνεύματός του;

 

25 Μαΐου  2022· 

Μαίρη Κόντζογλου- Τσιαχτσίρη Συγγραφέας

Διάβασα:

«Ο οδηγός που άφησε το τρένο στη μέση του πουθενά», Ελένη Στασινού, εκδόσεις ΓΚΟΒΟΣΤΗ.

Πεζογραφία σαν ποίηση. Παραδοξότητα και κοφτερές αλήθειες.

Μαγικός ρεαλισμός στην αποθέωσή του.

Λυρισμός για να απαλύνει και την πιο σκληρή περιγραφή.

Θεωρώ ότι γραφή τόσο ξεχωριστή δεν έχω συναντήσει άλλη φορά.

...Ευχή που την συνόδεψε μέχρι τη στιγμή που μόνη πλέον, στημένη απέναντι σε καθρέπτη, θα ανακάλυπτε λιχνισμένο στο πρόσωπό της ένα δεμάτι ρυτίδες.

 

1/10/22  Εκτωρ Πανταζής:  Ποιητής

Αριστούργημα .Το συνιστώ εγκάρδια.  Το παραβάλλω με τη «Ζωή εν τάφω» ως λογοτεχνία, και με την «Περυσινή αρραβωνιαστικιά»  στο αισθητικό βεληνεκές .

 

15/6/2022

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΟΥΚΑΣ: Δικηγορος παρ’ Αρείω Πάγω

«Αριστούργημα της καθ’  Ήμάς Ανατολής. Εκεί ανήκει η σκέψη»

 

 

 

18/5/22  

Panos Lampridis : καθηγητής μονωδίας -τραγουδοποιός-τραγουδιστής

«Κάποια πράγματα είναι γιατί έτσι...και που να εξηγείς στους άπιστους έναν κόσμο αόρατο και αληθινό...»

 

Μπάμπης Δερμιτζάκης: Συγγραφέας -Δοκιμιογράφος  για το ΛΕΞΗΜΑ

  Η  Στασινού, με την ποιητική της πρόζα, περιγράφει με εξαίσιο τρόπο της συνευρέσεις τους, χρησιμοποιώντας και κάμποσα αποσπάσματα από τον «Εκκλησιαστή». 

  «Την ώρα αυτή που είμαστε ένα, με την ιερή μου ακίδα απόλυτα εφαρμοσμένη στον ιερό σου κύκλο και σε κοιτώ στα μάτια, βλέπω χιλιάδες φορές να με καθρεφτίζεις στην αγάπη σου. Τότε ο άντρας μέσα μου, μπορεί να πεθάνει. Γιατί στην επιθυμία σου τον ανασταίνεις χίλιες φορές. Έτσι κι ο κάθε άντρας μπορεί να πλησιάσει τον θάνατο, να τον αγγίξει ή και να τον νοιώσει. Εφόσον γνωρίζει ότι η γυναίκα με τον έρωτά της θα του επιστρέψει τη ζωή, που αυτός ενταφίασε σε μια στάλα σπέρμα. Γιατί αγάπη μου, εκσπερματώνοντας ο άντρας κατά κάποιο τρόπο πεθαίνει. Έχει φτάσει στην υψηλότερη στιγμή της ζωής του κι εκεί ακριβώς έρχεται αντιμέτωπος με τον θάνατο. Διότι αυτή τη στιγμή, χάνει κάτι απόλυτα δικό του, κάτι που τον επιβεβαιώνει και τον συντηρεί» (σελ. 53).

 

23 /7/22

ΜΑΡΙΑ ΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΥ : Δικηγόρος -Συγγραφέας

«……Πρόκειται για ένα εξαιρετικό και ευφάνταστο μυθιστόρημα γεμάτο συμβολισμούς και αλληγορίες που απαιτεί την προσήλωση του αναγνώστη δοσμένο με τον ιδιαίτερο και αναγνωρίσιμο τρόπο γραφής της μέσα από το οποίο ξεπηδάνε αναβλύζοντας όλα τα διαχρονικά προβλήματα του ανθρώπου όπως το νόημα της ύπαρξης, η παιδικότητα, ο έρωτας και η επανάσταση.”

 

Lina Magnisali: ηθοποιός

Είναι κάτι βιβλία που τα αργοδιαβάζω, σαν να μη θέλω να τελειώσουν. Να καθυστερήσω την ευτυχία της κάθαρσης και της τελευταίας σελίδας! Έτσι περίμενα ότι θα συμβεί με το νέο βιβλίο της κ. Ελένης Στασινού . Με τίτλο λίγο παράξενο και μακροσκελή με παρέπεμπε σε ιστορίες- ψυχογραφίες ανθρώπων όπως μοναδικά η ίδια ξέρει να ζωγραφίζει.

Θα δανειστώ μια φρασούλα της σελίδας 227 και θα πω ,κ. Στασινού ότι                        " κόψατε εγκάρσια την ψυχή μου" με την μυθοπλασία σας και την λογοτεχνική σας πέννα.

 

ΕΥΑ ΣΤΑΜΟΥ: ψυχολόγος-συγγραφέας.. για το FRACTAL

‘’Το βιβλίο ενέχει πολλά από τα χαρακτηριστικά του μαγικού ρεαλισμού. Το φανταστικό και το ονειρικό στοιχείο αναμειγνύονται με το αληθινό και το καθημερινό, το παράλογο με το συνηθισμένο, το παραμύθι με την πραγματικότητα. Οι πληροφορίες που μας δίνονται για τον τόπο και τον χρόνο εξέλιξης του αφηγήματος είναι σκόπιμα περιορισμένες ώστε να επιτείνεται αυτή η ονειρική διάσταση. Έτσι υπάρχουν στιγμές που ο αναγνώστης δεν είναι σίγουρος αν η ιστορία μας διαδραματίζεται στο παρόν ή σε ένα παρελθόν τόσο μακρινό που ο η ύπαρξη του χρόνου μοιάζει να ακυρώνεται, λες και οι χαρακτήρες με τα βιβλικά ονόματα έρχονται κατευθείαν στο φως από τα βάθη των μύθων, πριν ακόμα ξεκινήσει να κυλά ο ιστορικός χρόνος.’’

‘’ Ένα μυθιστόρημα με έντονο στοχασμό για το νόημα της ζωής και τη βαρύτητα της επιλογής. Ένα γοητευτικό παραμύθι που ολοκληρώνεται με την ιστορία του οδηγού που εγκατέλειψε το τρένο του στη μέση της ερήμου, γιατί όπως θα κατανοήσει ο έμπειρος αναγνώστης κάποιες φορές προκειμένου να βγεις από το σκοτάδι στο φως, από την απόλυτη ψυχική ερημιά στη γαλήνη, χρειάζεται να απαλλαγείς από το παρελθόν που σε κρατάει δέσμιο. Και άλλη λύση δεν υπάρχει από το να ξεριζώσεις από μέσα σου τον σπόρο του κακού και να στερηθείς τον ρόλο που κάποτε με χαρά και ευθύνη επωμίστηκες.’

 

ΠΑΝΟΣ  ΝΙΑΒΗΣ : Ποιητής- Συγγραφέας

(απόσπασμα από την ομιλία του -της παρουσίασης του Βιβλίου- στο Νομισματικό Μουσείο)

« Θέλω δε να καταστήσω σαφές πως η κολακεία δεν είναι στα προτερήματά μου. Το βιβλίο της Ελένης Στασινού είναι ένα άρτιο μυθιστόρημα, που το χαρακτηρίζει μια παιγνιώδη στοχαστικότατα και το κατατάσσει ψηλά στη λίστα των φετινών μυθιστορημάτων που ξεχωρίζουν μέσα σε μια πληθωριστική εποχή εκδιδόμενων βιβλίων.»

«Σου δίνει την εντύπωση ενός εύκολοανάγνωστου  βιβλίου, βαδίζοντας το σελίδα-σελίδα εισέρχεσαι χωρίς βαρύγδουπες εκφράσεις σε ένα πυκνό δάσος νοημάτων, ποιητικότητας και οντολογικών ερωτημάτων. Και το σπουδαιότερο αυτό γίνεται με μια παιγνιώδη διάθεση. Επιτρέπει δε, στον αναγνώστη του πολλαπλούς δρόμους ανάγνωσης. Ο Α αν θέλει κρατά την παιγνιώδη ατμόσφαιρα που διαχέεται στις σελίδες του. Η Β μπορεί να το περιδιαβεί παίρνοντας το μονοπάτι του σαρκασμού του. Κάποιος άλλος ή άλλη να κολυμπήσει στα βαθιά νερά της αλληγορίας και της παραμυθίας. Ο νιοστός αναγνώστης να ταυτιστεί με την ωμότητα του ρεαλισμού του  ενώ εγώ που θεωρώ πως είμαι ο Ν Συν 1 αναγνώστης, μπορώ να πω με βεβαιότητα μου διέγειρε το συναίσθημα αλλά αφύπνισε και τη λογική μου. Είδα μέσα στις γραμμές της τη μάχη της ανάγκης ενάντια στις επιθυμίες, τα παιχνίδια της ζωής ανάμεσα στο αναγκαίο και το επίπλαστο και μας, δηλαδή τους ήρωές της να χάνονται μες τα άδυτα των εσωτερικών τους συγκρούσεων. Λες και παλεύει η τυχαιότητα με τη μοίρα μας….»

 

«Οι εικόνες που ξεπηδούν απ' τις σελίδες του βιβλίου μετατρέπονται σε έντονα συναισθήματα που θυμίζουν έργα τέχνης μεγάλων ζωγράφων. Πίνακες με σταθμούς τρένων, όπως του Μονέ, οι δύο φίλοι, ο Ζοχάρ κι ο Μοζέ, όπως τα "Δύο αγόρια" του Έγκον Σίπμε, η Ταμάρ στον κήπο, όπως η "Γυναίκα στον κήπο" του Πικάσο, η κραυγή του Ζακχάρια όπως η "Κραυγή" του Μουνκ, η αυτανάφλεξη της Ταμάρ, όπως ο πάπας Ιννοκεντιος στο θρόνο του Φράνσις Μπέικον, η έναστρη νύχτα του Βαγκ Γκογκ κι η εκκλησία στην Αρλ, το σπίτι της οικογένειας στο λόφο είναι ο πίνακας: "ο κόσμος της Χριστίνας" του Άντριου Γουίεθ και τέλος η έξοδος στους αμμολόφους, θυμίζει τον εμβληματικό πίνακα του Νταλί "Η έρημος".»
 

Γράφει η Ελένη Ιωάννου

[...] Υπάρχει ένα κρυπτικό και μυστηριώδες στη γραφή. Είναι η ιδανική δόση μαγικού ρεαλισμού και μας αρέσει που υπάρχει ένα συχνό νήμα σε κάθε σύντομη ιμπρεσιονιστική αφήγηση στο φθαρτό της ύπαρξης και στη ματαιότητα της αντίστασης στο συναίσθημα. Η γραφή της Ελένης Στασινού είναι η γραφή της αναζήτησης, της επιθυμίας: η ατέρμονη έλξη για ζωή που πετάει σπίθες σοφίας κι επιθυμίες που αντανακλούν σε κάθε σελίδα.

[...]

Κάθε νέο μυθιστόρημά της αποδεικνύεται καινούργια εμπειρία γραφής, δίχως να είναι υποχρεωμένη να ξεπεράσει το προηγούμενο. Είναι μία συνοδοιπόρος του Γκαρσία Μάρκες, της Όλγκα Τουκαρτσουκ, του Κάρλος Ρουίθ Θαφόν, της Ζυράννας Ζατέλη μα πάντα στη δική της μοναδική πορεία [...]