Ο Dinu Flamand ('Dinu / Ντίνος' εκ του Anchidim = Ακίνυνος!) γεννήθηκε το 1947 στην Ρουμανία, περιοχή της βόρειας Τρανσυλβανίας. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του στο Πανεπιστήμιο του Cluj-Napoca συμμετέχει στη δημιουργία του περιοδικού Echinox ('Ισημερία'), γύρω από το οποίο συσπειρώθηκε μία από τις σημαντικότερες λογοτεχνικές ομάδες της εποχής, στην χώρα του, με διάρκεια αρκετών δεκαετιών και με χαρακτηριστικό γνώρισμα το αντιδογματικό πνεύμα και το άνοιγμα προς τις όπου γης ανθρωπιστικές αξίες.

Μετά την αποφοίτηση, μετακομίζει στο Βουκουρέστι και εργάζεται σε διάφορους εκδοτικούς οίκους και λογοτεχνικά περιοδικά. Εκδίδει ποίηση, δοκίμια, ρεπορτάζ και άρθρα λογοτεχνικής κριτικής· την ίδια περίοδο, ασκεί κατά καιρούς, αλλά και επί μονίμου βάσεως, την κριτική υποδοχής σε διάφορα φιλολογικά έντυπα. Πλην όμως, καθώς το ιδεολογικό κλίμα γίνεται όλο άι σκληρότερο  στην Ρουμανία και ο ασφυκτικός έλεγχος της λογοκρισίας τείνει να ισοπεδώσει κάθε εκδήλωση πρωτοτυπίας και ανεξαρτησίας του πνεύματος, στρέφεται προοδευτικά στην κατεύθυνση των μεταφράσεων από μεγάλους συγγραφείς του κόσμου όπως οι Fernando Pessoa, César Vallejo, Borges, Carlos Drummond de Andrade, Umberto Saba, Beckett, Pablo Neruda, Martin Booth, Herberto Helder, Miguel Torga, Sophia de Mello, Antonio Lobo Antunes κ.ο.κ. 

Μετά από σύσταση του τελευταίου, το 1985 του χορηγείται υποτροφία του πορτογαλικού ιδρύματοςGulbenkian προκειμένου να μελετήσει. στη Λισσαβόνα. το έργο του Fernando Pessoa, το οποίο εν συνέχεια θα μεταφράσει συστηματικά στην ρουμανική. Μια δεύτερη πρόσκληση στην Πορτογαλία του δίδει την ευκαιρία να σταματήσει στην επιστροφή του στο Παρίσι, όπου ζητά και λαμβάνει πολιτικό άσυλο. τον Μάρτιο του 1989, αφού είχε καταγγείλει το τυραννικό καθεστώς της χώρας του, στον γαλλικό Τύπο (Libération, Le Monde). Αφού συνεργάσθηκε ως free lancer με τους ραδιοφωνικούς σταθμούς Free Europe και το BBC Radio, εργάζεται για 20 και πλέον χρόνια ως δίγλωσσος δημοσιογράφος στο Radio France Internationale, στο Παρίσι. Επιστρέφοντας στην Ρουμανία, μετά την ανατροπή του κομμουνιστικπού καθεστώτος το 1989, χρημάτισε παρφαγωγός εβδομαδιαίας τηλεοπτικής εκπομπής και δημοσίευσε στον ημερίσιο τύπο άρθρα και σχόλια για θέματα επικαιρότητας. Το 2012 έγινε σύμβουλος του Υπουργείου Εξωτερικών  και, από το 2013 έως το 2014, διορίστηκε σύμβουλος υπουργός, εκπροσωπώντας στο Παρίσι την Ρουμανία, στα πλαίσια του Διεθνούς Οργανισμού Γαλλοφωνίας.

Έχει δημοσιεύσει πολλές ποιητικές συλλογές, δοκίμια και μεταφράσεις, του έχουν απονεμηθεί διακρίσεις και  βραβεία, συμπεριλαμβανομένου του Εθνικού Βραβείου Ποίησης "Mihai Eminescu". Αρκετά βιβλία και ανθολογίες του δημοσιεύονται στη Γαλλία, την Ισπανία, την Πορτογαλία, την Ιταλία, τη Γερμανία, το Μεξικό και τη Χιλή. Τα πιο πρόσφατα είναι: Ίσκιοι σε απόκρημνες ακτές (Μεξικό, Γερμανία, Πορτογαλία, Ιταλία), Στον ύπνο και στον ξύπνο, 2016 και Άνοιξη στην Πράγα, 2017 (Ρουμανία). Campos de cáñamo de mi Transilvania, Casa de Libros Editores, Μπογκοτά, Κολομβίαw, 2018=. Πρόσφατα κυκλοφόρησε η εκτενέστερη επιλογή από το ποιητικοό του έργο, Ξυλώνω και υφαίνω, 2 τόμοι (εκδ. Școașa Ardeleană, Cluj-Napoca, 2018).

*

Ο ανά χείρας τόμος, «Κατάσταση πολιορκίας και άλλα ποιήματα»  έχει ως άξονες τις ποιητικές συλλογές «Κατάσταση πολιορκίας» (1983) και «Δοκιμαστικός ζην (1998), οι οποίες, χρονολογικά, πλαισιώνουν δεκαπέντε από τα είκοσι χρόνια η εξορίας του ποιητή, χρόνια απουσίας, αναγκαστικής και επώδυνης σιωπής. Ο τόνος αυτών των ποιημάτων είναι ο πικρός προβληματισμός και η διαμαρτυρία, αντανακλώντας αφενός την ατμόσφαιρα της «σατανικής δεκαετίας» της ολοκληρωτικής δικτατορίας στη Ρουμανία, και αφετέρου τα χρόνια του ξεριζωμού, της νεύρωσης και της αλλοτρίωσης της εξορίας.

Φυσικά, δεν λείπουν ούτε μεγάλα και αιώνια θέματα της ποίησης, όπως η αγάπη, το πέρασμα του χρόνου, η ανθρώπινη κατάσταση στον ορίζοντα του θανάτου ...

Μια σπαρφακτική υπαρξιακή, έως και πολιτική μαρτυρία, δοσμένη όμως στην αδαμάντινη γλώσσα ενός ώριμου ποιητή.

Βίκτωρ Ιβάνοβιτς