Στα χρόνια της ελληνικής επανάστασης, ο έρωτας μεταξύ μιας Χριστιανής κι ενός Αλβανού-Λαλιώτη θα οδηγήσει σε τραγωδία. Μια καρφίτσα περίτεχνη με έναν διαμαντένιο κύκνο, θα ταξιδέψει μέχρι τις μέρες μας, δίνοντας τη δυνατότητα στους κατόχους της, να αναβιώσουν το πάθος, τον ηρωισμό, την αυτοθυσία των ερωτευμένων πρωταγωνιστών. Ένα ταξίδι στον χρόνο και στον χώρο: Κεντρική Πελοπόννησος, Κεφαλλονιά, Πάτρα, Πειραιάς, Αθήνα. Σε εποχές αγώνων, προδοσιών, ηρωισμών. Με ανθρώπους που παλεύουν την άγνοια και τη φτώχεια, με ανθρώπους που βρίσκονται ανάμεσα στις ευρωπαϊκές ιδέες του Διαφωτισμού, και την εντόπια οπισθοδρόμηση. Και μέσα σε όλο αυτό το εκρηκτικό κλίμα οι γυναίκες. «Βρωμοθήλυκα της Ιστορίας» που δεν χειραγωγήθηκαν από οικογενειακά, πολιτισμικά ή κοινωνικά καθεστώτα. Γυναίκες που με τη στάση τους πήγαν τη γυναικεία φύση, τον έρωτα, την προσφορά, την ίδια την κοινωνία, λίγο πιο πάνω. Εκεί όπου μόνο μια γυναίκα μπορεί να αναγάγει σε ιδέα, την πεζή πραγματικότητα.
Δύο αιώνες. Πέντε μάχες. Πέντε δυνατότητες. Πέντε Έρωτες.
Φωτογράφιση:
Πέτρου, Αιμίλιος
Είδος:
Βιβλίο
ISBN:
978-960-446-083-0
Αριθμός έκδοσης:
1η
Έτος έκδοσης:
2016
Πρώτη έκδοση:
2016
Ενιαία Τιμή Βιβλίου:
ΝΑΙ (έως 20/6/2018)
Δέσιμο:
Μαλακό εξώφυλλο
Διαστάσεις:
14 x 21
Σελίδες:
488
Βάρος:
600 γρ.
Πρώτο Βιβλίο - Η ΚΑΤΑΡΑ
Οι φήμες μετά θα λέγανε πως, σαν την πόρτα γκρεμισμένου σπιτιού που την έφαγε ο αέρας κι η βροχή, έτσι προκλητικά στήθηκε μπροστά στη μοίρα, απρόσεκτη και ειρωνική, προκλητικά ωραία και όσο χρειαζόταν παράφρων ώστε να λέγει αλήθειες που δεν θα πιστεύανε, και ψέματα που θα τα προσκυνούσαν ως αλήθειες.
Δεύτερο Βιβλίο - ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΤΗΣ ΓΕΦΥΡΑΣ
Κρατήσου τσώνι μου. Κρατήσου μικροπούλι μου. Φεύγει ο Χειμώνας. Έλα ν’ ανθίσεις με τούτην την Άνοιξη. Δεν πρόκαμες πουλί μου να λαλήσεις. Κρατήσου να σ’ ακούσω να υμνείς τη ζωή. Γύρνα πουλί μου στη ζωή. Κάντο για μένα, που ’ζησα πάντα μονάχος.
Τρίτο Βιβλίο - Η ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ ΠΟΥ ΗΡΘΕ ΑΠΟ ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ
Κανένας δεν τον αγάπησε τόσο ώστε να θυσιάσει κάτι για χάρη του. Ένα σώμα ας πούμε. Έναν γάμο. Μια ηθική. Την πιθανότητα να ζήσει μια ζωή σε τύψεις. Σε ανέχεια. Ακόμα και σε κατακραυγή!
Τέταρτο Βιβλίο - Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΠΗΓΑΔΙΟΥ
Λες και ήταν μια ιερή θάλασσα που κάποιος λατρευτής διέτρεχε, ο αόρατος εραστής, σχεδία πλεγμένη από θεϊκά χέρια, να την διαπερνά δίχως να την πληγώνει, αντιθέτως να της αφήνει την επιθυμία να φωνάξει: «ταξίδεψε, ταξίδεψε και φτάσε εκεί που πρέπει».
Πέμπτο Βιβλίο - Ο ΔΙΑΜΑΝΤΕΝΙΟΣ ΚΥΚΝΟΣ
Και της μιλούσε. Οι λέξεις σαν σταγόνες την ακουμπούσαν και ιστορούσαν την επιθυμία του πρώτα, μετά την ανυπομονησία του που τόσα χρόνια πέρασαν ως να φανεί, ύστερα τις δυσκολίες, τους όρκους, την περιπέτεια της φυγής του, τέλος την απαρχή της ρίζας του.
Στένευε το λιμάνι και μπαίνανε προσεκτικά. Ο Μάριος σήκωσε τον γιακά του παλτού του για πολλοστή φορά· ήταν τέλος Μαρτίου του 1848, και το κρύο αισθητό. Ταξίδεψε το βλέμμα πρώτα ψηλά στις χιονισμένες πλαγιές του ξυραφένιου Αίνου κι έπειτα, με ματιά αναγνωριστική, αφήνεται «να συναντά σε ποικίλους συνδυασμούς ένθεν και ένθεν σύδεντρα και φυτείες, που “σπάνε” με ένα φόντο από μεγαλόπρεπα βουνά. Στα αριστερά, στη δυτική πλευρά του κόλπου, τρία μίλια από την είσοδό του, στέκει η πόλη του Ληξουρίου. Μπροστά από την πόλη, ο κόλπος απλώνεται σ’ ένα “παρακλάδι” με διεύθυνση νοτιοανατολικά για τρία μίλια. Και στη χερσόνησο που δημιουργείται από αυτό το παρακλάδι, και δίπλα στη θάλασσα, βρίσκεται το Αργοστόλι, η πρωτεύουσα του νησιού, χτισμένη πάνω σε μια επίπεδη λωρίδα γης, πάνω στη δυτική πλευρά του κόλπου, στο άκρο μιας στενής γλώσσας γης…»
Κι εδώ πατρίδα, σκέφτεται και χαίρεται που ο χρόνος δεν ήταν αντίπαλός του. Με τέτοιαν κούραση όλα τα χρόνια, άξιζε δα μια γενναία πίστωσή του. Δεν ήταν μόνο το προσωπικό του θέμα που θα τον απασχολούσε και θα απαιτούσε να μην βιαστεί. Ήταν που ήθελε να γνωρίσει και τούτη τη νήσο που έβγαζε κουζουλούς ερωτευμένους, που για τον έρωτά τους άλλαζαν την ζωή τους άρδην, μα και που από φιλοπατρία περνούσαν απέναντι για να πεθάνουν γι’ αυτήν την πατρίδα και την υπόθεσή της.
Κουζουλούς αλήθεια και, μάλιστα, τόσο πολλούς, που λέγονταν ανέκδοτα σωρός γι’ αυτήν την κουζουλάδα. Χαμογελά με τη σκέψη πως θα είχε τώρα την ευκαιρία να ανιχνεύσει την ποσότητα μα και την ποιότητα αυτής της διαβόητης τρέλλας, και σκύβει και παίρνει τις βαλίτσες του ώστε να αποβιβαστεί στις βάρκες που θα τον έβγαζαν στην ακτή.
Κατεβαίνοντας στο λιμάνι δεν προλαβαίνει να κοιτάξει για βοήθεια. Τέσσερα χέρια στιβαρά πιάνουν τις αποσκευές μιλώντας ένα μουσικό συνονθύλευμα γλωσσών και διαλέκτων.
Τα "Βρωμοθήλυκα" είναι ένα πραγματικό μυθιστόρημα, μια γνήσια αναζήτηση στη ροή του χρόνου, με το στοίχημα να μας οδηγήσει ο πραγματικός μύθος στη σάρκα του νοήματος. Και το ιστορικό και η ιστορικότητα εμφανώς πρωταγωνιστούν στη φράση. Πλήθος χαρακτήρων, αφήγηση και δρώμενα και ενσαρκώσεις. Με την υλική μορφή τους τα πράγματα.Ένας άθλος.
Κάθε άνθρωπος είναι ένας κόσμος αξιών που χιλιάδες φορές στην ζωή του γκρεμίζεται και ξαναχτίζεται… Με τα χρέη μας και τα πιστώματά μας. Κι αν ο ένας δεν πρόκαμε, παίρνει σειρά ο επόμενος… (σελ 350)
Κι ανάμεσα από τις ρωγμές της νύχτας περνά η ζωή, άλλοτε σαν όνειρο, άλλοτε σαν εφιάλτης και, που και που, σαν πραγματικότητα ίσως κι αλήθεια. Η μνήμη είναι ευχή και κατάρα (σελ, 171), σαν την Ιστορία. Μάτια και θάνατοι. Κορμιά και Σταυρώσεις. Ψυχές και Αναστάσεις ΄Ερωτες και ελπίδες. Πόλεμοι και θάνατοι. Και εκεί πίσω απ΄όλα αυτά, υπάρχουν πάντα κάποια βρωμοθήλυκα. Τα βρωμοθήλυκα, που αξιώνουν να υπερβούν το ανθρώπινο. Τα βρωμοθήλυκα που ως προπομποί ορίζονται να καταδικαστούν με μόνον αντάλλαγμα την ίδια τους την ζωή. Τα βρωμοθήλυκα η κεντρομόλος δύναμη του κόσμου κατά τον Πλάτωνα και, του βιβλίου αυτού επίσης. Σαν τοιχογραφία ζωντανεύουν μπρος μας όλα εκείνα τα αρχέτυπα που διάβηκαν από νερό και φωτιά και αναστήθηκαν μπρος μας μέσα από ψιθύρους-μοιρολόγια, αθέατες - εξιστορήσεις, μυστηριακές εκμυστηρεύσεις που φυλάσσονταν σαν πολύτιμα κρυμμένα φυλαχτά. Σαν το εξώφυλλο του βιβλίου. Γυναίκες που ξεπήδησαν από την τοιχογραφία της Ιστορίας και συνομιλώντας μας κοιτούν ειρωνικά μα και με δέος. Σαν τι να λένε; Σαν τι θέλουν να μας αποκρύψουν; Σαν τι θα επιτρέψουν να μάθουμε κι εμείς. Το βιβλίο αυτό, πραγματεύεται τον άνθρωπο σε συνάρτηση με τον χρόνο, την ιστορία, την κοινωνία, την εθιμοτυπία, διότι οι νόμοι είναι ανίσχυροι σ΄ ένα κράτος που ακόμη δεν έχει συσταθεί. Σ ένα κράτος που λαβωμένο ανασύρεται μέσα από δεισιδαιμονίες να διαμορφώσει την νέα ηθική, την αυτοδιαχειρίσιμη ψυχή, την νεότερη συνείδηση. Ο έρωτας ο πόλεμος κι, ο θάνατος. Σταθμοί ακέραιοι και μόνοι, ικανά υπολογίσιμοι- απέναντι στην ζωή. Παντού ανθίζει ένας έρωτας πόλεμος, και στον πόλεμο, ο έρωτας πάντα ανθίζει και ορίζεται ως ζωή απέναντι στον θάνατο. Ο έρωτας έχει και φόβο. Σελ 414 Κι ο πόλεμος έχει φόβο. Και ο μόνος λυσιτελής και απόλυτα ακραιφνής σταθμός ο θάνατος, στα χρόνια του πολέμου, μετατρέπεται σε ζωή - ανάσταση. Η Ελένη Στασινού στο έργο της ΒΡΩΜΟΘΗΛΥΚΑ της ΙΣΤΟΡΙΑΣ καταπιάνεται με το πρωτόλειο τρίπτυχο που γέννησε την λογοτεχνία. Τον έρωτα τον πόλεμο τον θάνατο. Σαν τους αρχαίους υμνωδούς. Εξιστορώντας εποχές. Εξυμνώντας ήρωες. Καταγράφοντας ζωές. Ως άλλος Όμηρος, στην Ιλιάδα. Ως άλλος Ευριπίδης, στις Τρωάδες στην Ιφιγένεια εν Ταύροις. Ως άλλος Λόρκα στον Ματωμένο Γάμο. Ως Κων/νος Θεοτόκης στους Σκλάβους στα Δεσμά τους. Ως Κάλβος στις Ωδές. Κι όχι οι παραλληλισμοί μου δεν είναι καθόλου μα καθόλου άσχετοι. Σίγουρα η συγγραφέας Ελένη Στασινού, έχει μελετήσει αρκετά όλους τους προαναφερόμενους δημιουργούς καθώς διαβάζοντας το έργο της ανακαλύπτεις πως διαχειρίζεται επάξια τα αφηγηματολογικά και γλωσσικά της εργαλεία. Οι διάλογοι, ενστερνίζονται και εναρμονίζονται απόλυτα με την χρονική περίοδο της πλοκής. Ο παντεποπτικός χαρακτήρας της άλλοτε ακολουθεί κι άλλοτε επεμβαίνει να μας προϊδεάσει. Εκπληκτικός φυσικά εδώ ο ρόλος κι ο χειρισμός, του στοιχείου της προ-οικονομίας. Κάτι που όλο και πιο σπάνια συναντάμε στην νεώτερη λογοτεχνία. Επίσης παρατηρείται μια μοναδική πολυπλοκότητα στο ύφος της, που σύμφωνα με τον τόπο και το χρόνο διασπάται και αφομοιώνεται απόλυτα με τους χαρακτήρες και το χρόνο. Η πολυμορφικότητα στον ρυθμό της, είναι απόλυτα συνοχική και λειτουργική ορίζοντας την αποτίμηση της αξίας του έργου. Στην ουσία διαχειρίζεται εκπληκτικά την Αλήθεια, το γεγονός, το αξίωμα, το παραλληλισμό, την παρέκκλιση, την αντίθεση. Και εδώ φυσικά χρειαζόμαστε μια πολυσχιδής γλώσσα, που οφείλει να χειρίζεται τους κατάλληλους φθόγγους και να αποτελεί την φωνή της αφήγησης. Και φυσικά η Ελένη Στασινού το κατορθώνει και μάλιστα μας το παρουσιάζει να φαντάζει μπρός μας πανεύκολο. Αυτό αποδεικνύει την δεινότητα της. Πως όλα γίνονται ένα μέσα μας βαφτίζονται αυτόματα δικά μας με την ακριβέστατη χρήση και εισαγωγή των συμβολικών επιρροών, του ποιητικού μέτρου και, των λυρικών συναιρέσεων. Οι ιδιωματισμοί, τα μοιρολόγια, τα ηρωικά έπη, και τα τραγούδια, εισάγονται επίσης με αυστηρή ισονομία και με εκπληκτικό τρόπο, ενισχύοντας το βάθος της δεύτερης γραμμής αφήγησης. Της εν δυνάμει, συναισθηματικής προοπτικής. Τα ΒΡΩΜΟΘΗΛΥΚΑ της ΙΣΤΟΡΙΑΣ, ορίζονται ολόγυμνα μπροστά μας επειδή μόνον ο έρωτας κι ο πόλεμος ήταν τα μόνα - ικανά να αναδείξουν την πολλαπλότητα του ψυχισμού τους, τονίζοντας την φαντασία τους, και την δυνατότητα, της αυτό-ανασύνθεσής τους, και, του αυτό-μετασχηματισμού τους. Κι ύστερα, γεννάται μια νέα αναζήτηση, μια άλλη κατεύθυνση, που λειτουργεί εντός τους πυροδοτώντας τα , αντιδεολογικά απέναντι στο παγιωμένο παρελθόν. Η παλιά αντίληψη περί ηθικής, στέκει μετέωρη για χρόνια, ενεργοποιώντας μια άλλη μεταφυσική διάσταση –μοίρα, στα μάτια των πολλών, ώσπου να εδραιωθεί στις συνειδήσεις τους. Έτσι για να μην χαθεί, ο οδηγητικός μίτος που δικαιώνει τις πολιτιστικές ή πνευματικές αναφορές τους, έτσι για να μην παράγουν άλλο φόβο πάνω στον εφυσηχασμένο παλαιό. ΄Ετσι γιατί είναι δύσκολο ν΄αλλάξει το ηθοκρατικό, θεσμοκρατικό κατεστημένο, παρελθόν τους. Την συνείδηση που καθορίζει και την ηθική τους. Η βούληση, η θέληση, η επιθυμία οφείλουν να είναι γινόμενα και αθροίσματα συμπορεύσιμα με το ‘Ολον. Η αυτοδιάθεση, η αυτοπραγμάτωση, η αυτοεκπλήρωση, η αυτεπίγνωση, η απελευθέρωση, προσλαμβάνονται ως ύβρεις, ως δαιμονικές αυθαιρεσίες αρχικά, που δημιουργούν αυτόματα εσχατολογίες. Κι ύστερα περνούν στην σφαίρα του παράδοξου, αργότερα του μύθου, κι αργότερα του Αποδεκτού. ΄Ετσι θεμελιώνονται οι νέες ιδέες, οι νέες έννοιες, οι νέες θεωρίες, που θ αποτελέσουν βάσεις για τις μετέπειτα γέφυρες, της αγαστής επαναπροσδιοριζόμενης Καθολικότητας. Κάποια βρωμοθήλυκα έγιναν οι ακρογωνιαίοι λίθοι. Θυσιάστηκαν για να σταθούν τα γιοφύρια της Εξέλιξης. Σαν την γυναίκα του Πρωτομάστορα στο γεφύρι της ΄Αρτας. Και μόνον με θυσία και αίμα, αποκαθίσταται η Τάξη του Κόσμου τούτου. Και μόνον τότε τα σκουτιά-ρούχα του φόβου, της θρησκείας, (σελ. 105) της δεισιδαιμονίας, στενεύουν και διαρρηγνύονται αφήνοντας την ψυχή και το πνεύμα ελεύθερο. Ο κύριος και ουσιαστικός παράγοντας που καθορίζει την ατομική ανάσταση και, την ώριμη κοινωνική συμπεριφορά του ατόμου, έγκειται στην κατάλληλη χρήση των ιδιωτικών του εργαλείων ώστε να καταρριφθούν οι φόβοι, οι ιδεοληψίες κι οι ψυχαναγκασμοί. Πρόκειται για ένα σπονδυλωτό ανθρωποκεντρικό έργο της συγγραφέως, που υμνεί την σπουδαιότητα της οικογένειας την βάση του Κόσμου. Μια ωδή για την καλοσύνη μιας κι από αυτή την αξία ξεκινά και κλείνει o περίπλους του μύθου της. Αξία παρεξηγημένη, ίσως και ξεχασμένη σήμερα μα που η είναι η πρωτόλεια δύναμη της αγάπης. Η φιλία που έρχεται δεύτερη κατά σειρά να επιβεβαιώσει μια αξία που φθείρεται στο κοινωνικό σημερινό μας καταναλωτικό γίγνεσθαι. Κι ύστερα ο έρωτας η αρχέγονη κινητήριος δύναμη που το Εγώ μεταλαμβάνεται στο Εμείς. Στην ενσυνείδητη ολοκλήρωση του Ατόμου. Η ορμή του ως άλλος έσω πόλεμος που ενεργοποιεί εκείνους τους προϋπάρχοντας υποσυνείδητους μηχανισμούς μεταμορφώνοντας την μέχρι πρότινος ανθρώπινη ύπαρξη σε κάτι θείο. Κι ο θάνατος αυτός που αναπαραγάγει αυτοστιγμεί το θηρίο που θρέφεται κρυφά στα σπλάχνα σου. Δίκαιος εφησυχασμένος θάνατος… Άδικος ατελεύτητος θάνατος… Ψυχές εν ειρήνη. Ψυχές εν αορίστου μεταβάσεως. Αερικά, δαιμόνια, βουρκόλακες. Κι εδώ η συγγραφέας με την πένα της αναζητά μα δεν ανησυχεί, δεν τρομάζει, δεν καταδικάζει. Μια μεταφυσική αναζήτηση καθόλα ερμηνευτική μέσα από τις περιπλανήσεις της Ειρήνης, τις αμφιλεγόμενες αφηγήσεις της Γιασεμής, τις παράδοξες ονειρικές μεταβάσεις της Βάλιας. Στα μάτια τα ανθρώπινα φαντάζουν χιλιάδες ερωτηματικά, μα μόνο μια είναι η αλήθεια. Η Αλήθεια της μηδαμινότητας, της φθοράς, του μικρού Τεράστιου Τίποτα του ανθρώπου όπως αναγράφεται περίτρανα και από την πένα της συγγραφέως (σελ 187). Κι όπως αναφέρει ο ΄Αγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, Στο ερώτημα «ο άνθρωπος είναι απλώς και μόνο ψυχή και σώμα»; Απαντάει «όχι». Και λέει το εξής εκπληκτικό. «Ό,τι και να προσθέσουμε απ΄ όσα γνωρίζουμε για τον άνθρωπο, ούτε το άθροισμά μας θα είναι ίσο με αυτό που είναι ο άνθρωπος. Γιατί ο άνθρωπος μπορεί να γίνει το όλον». Δηλαδή έχει μέσα του μια υποδοχή για την καθολικότητα. Αυτή την καθολικότητα πραγματεύεται και αναδεικνύει η συγγραφέας με το κατάστικτο, από συμβολισμούς και αρχέτυπα έργο της. ΒΡΩΜΟΘΗΛΥΚΑ της ΙΣΤΟΡΙΑΣ. Τίτλος σαρκαστικά παραπλανητικός μα και αντιπροσωπευτικός με την ευρεία έννοια του όρου μιας κι εκεί αναλύονται οι γυναίκες ως κοινωνικές υποστάσεις αλλά και αρχέτυπα μιας καταναλωτικής αστικής κοινωνίας. Γυναίκες γεμάτες αγωνία, σύνθετο αυθεντικό ψυχισμό, και με πολλαπλά αρχέγονα – αληθινά όμως συναισθήματα. Αγάπες, κι ανασφάλειες που χαρτογραφούνται με χιούμορ, ειρωνεία, συμπάθεια και συγχωρητική διάθεση από πλευράς της συγγραφέως αποδίδοντας άριστα το κοινωνικό αλλά και ανθρωποκεντρικό ανάγλυφο που τείνει να αναπαριστά εξαιρετικά ρεαλιστικά όλη την μυθιστορία της. Δανειζόμενη τις δικές της γυναίκες υφαίνει ψηφίδα την ψηφίδα το δικό της ψηφιδωτό, που πάνω του θα κεντηθούν οι νέες ζωές. Αδιάφορος ο δρόμος της ζωής απέναντι στα πρέπει και στα δεν ενός πεπρωμένου. Ξεπληρώνεται το άδικο από γενιά σε γενιά. Με σώμα και αίμα φτάνουμε στην Σωτηρία περνώντας από σπίτια ρημάδια πηγάδια ακοίμητα δρόμους αφύλακτους, Η Μαρία Δρακοπούλου, η Αγγελίνα Καννέτου, η Αννέτα Καννέτου, η γυναίκα - κορίτσι, η γυναίκα-παιδί που μπορούσε να καταπατήσει όρια και κανόνες. Μια τέτοια γυναίκα στο πλάι ενός άντρα θα αποτελούσε κινητήριο δύναμη για επιτεύγματα που δεν θα φανταζόταν κάποιος (σελ, 253)…….η Μαρία Πανοπούλου, η Μαριλίτα Κάλλαρη, η Λίνα Πανοπούλου, Ματζίκα-Λίνα η Σουζάνα Φαρή, θυσιάστηκαν για να στηθούν τα νέα θεμέλια ενός Νέου κόσμου. Για να στηθούν τα Νέα σπίτια. Οι νέες πολιτείες. Τα κράτη. Οι πολιτισμοί. Οι νόμοι. Όλα ως συνέχεια και μόνον του αρχέγονου και μόνου πολυτίμου δώρου. Του δώρου της Ζωής. Με εξόχως έμπειρο λογοτεχνικό τρόπο, προβάλλονται οι πολυάριθμες ανθρώπινες αδυναμίες, οι κυκλόθυμες μέρες, οι δύσθυμες διαθέσεις, οι ανταγωνιστικές εκρήξεις και, οι άτολμες οι τολμηρές σεξουαλικές παρενοχλήσεις Η συγγραφέας με οδηγό- ιχνηλάτη, την Ιστορία, επιχειρεί να μας καθοδηγήσει, να διανύσουμε χρόνους σταθμούς, σε μια Ελλάδα που πάντα προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της. Από την περίοδο της λεηλασίας του 1819 έως το 1971. Χωρίς περιστροφές, μας τονίζει ότι ναι, το πεπρωμένο μας, αποτελεί βασικό αίτιο, που ενεργεί καταλυτικά στην προσωπικότητά μας. Τολμά να μας καταγράψει πως είναι μια συνάρτηση χιλιάδων ψηγμάτων που έχουν άμεση σχέση, με την καταγωγή, το οικογενειακό περιβάλλον, την μόρφωση, την οικονομική, κατάσταση, και την πολιτική ιδεολογία. Τίποτα αμετάκλητο τίποτα σταθερό τίποτα βέβαιον και προπάντων ο άνθρωπος. Ελένη Στασινού σ΄ευχαριστώ. Ευχαριστώ τα αξιολάτρευτα θηλυκά σου.
Μαρία Φουσταλιεράκη, η άποψή μου για τα
"ΒΡΩΜΟΘΗΛΥΚΑ" της Ιστορίας, Ελένη Στασινού, Εκδόσεις ΓΚΟΒΟΣΤΗ.
Ένα βιβλίο αριστούργημα, ένα δείγμα ξεχασμένης καλής ελληνικής λογοτεχνίας.
Μία ιστορική μυθιστορία, ένα κόσμημα-σύμβολο που ακολουθεί ή και καθορίζει ακόμα τις ζωές άσχετων αρχικά ανθρώπων, όπου ο ένας εισχωρεί στη ζωή του άλλου με παράδοξους, για τους φυσικούς νόμους, τρόπους.
Ένα γαιτανάκι απίστευτης ομορφιάς, περίτεχνα φτιαγμένο, έτσι όπως αξίζει για να υμνηθεί η ζωή, ο έρωτας, η ελευθερία, η λύτρωση, ο σκοπός που γεννηθήκαμε και το χρέος απέναντι στον εαυτό μας και απέναντι στον υλικό και τον πνευματικό κόσμο.
Είναι γεμάτο με μάχες, εξεγέρσεις, με φυγές, αλλά και με αγάπες και έρωτες που άλλοτε είναι καρμικοί και άλλοτε είναι απαγορευτικοί.
Με υποσχέσεις που όταν δεν τηρούνται, βαραίνουν τους απόγονους και με όρκους που όταν καταπατώνται είναι για καλό σκοπό.
Η άρτια ελληνική γλώσσα και η αριστοτεχνική γραφή γίνονται νυστέρι ακριβείας στα χέρια της συγγραφέως. Δεν υπάρχει άρθρο, επίθετο, ουσιαστικό που να είναι περιττό ή αταίριαστο.
Είναι ένα πυκνογραμμένο βιβλίο χωρίς να κάνει κοιλιά στην ιστορία του, δεν κουράζει με ανούσια και δε γεμίζει με άσκοπα λόγια ούτε μια παράγραφό του.
Η ιστορία του είναι πρωτότυπη, υπέροχη και τόσο
αληθοφανής και ρεαλιστική με τις ντοπιολαλιές που χρησιμοποιεί.
Ξετυλίγεται σε μάκρος (καλύπτει σχεδόν δύο αιώνες) και είναι τοποθετημένη σε ένα πραγματικών γεγονότων ιστορικό πλαίσιο.
Τα πολυάριθμα ιστορικά στοιχεία, τα τοπωνύμια, οι εξηγήσεις, τα αίτια, τα αποτελέσματα και οι πηγές της έμπνευσης, είναι εντυπωσιακά και φανερώνουν τεράστια έρευνα και δουλειά από τη συγγραφέα.
Είναι ένα βιβλίο-πολιτιστικός θησαυρός που όταν το ξεκινήσει κανείς, παρά τον όγκο του, δε μπορεί να το αφήσει απ' τα χέρια του.
Η Ελένη Στασινού γεννήθηκε στην Πάτρα το 1948 και προέρχεται από εργατική οικογένεια, γεγονός που θεωρεί απολύτως τιμητικό. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και συνέχισε με μεταπτυχιακές σπουδές στη Διοίκηση Επιχειρήσεων. Έγραψε τις ποιητικές συλλογές «Οι οδύνες της μετάλλαξης» και «Πιο πέρα», καθώς και τα μυθιστορήματα «Η κουμπάρα η Μαργαρίτα», «Απόδραση προς το φως», «Ο Στέφανος του ελαιώνα», «H Αγία πόρνη της καρδιάς του» (best seller 2001), «H αυτοκρατορία των δήθεν», «Οντισιόν», «Νύχτες Υποταγής», «Η Γυναίκα των Δελφών». Το τελευταίο βραβεύτηκε το 2011 στο πλαίσιο των πολιτιστικών εκδηλώσεων του φορέα “Insula Europea” στην Perugia στις Ιταλίας (www.insulaeuropea.eu). Ακολουθούν «Οι Πιρογιέρηδες του Έρωτα» και το ιστορικό μυθιστόρημα «Ο Χορός των Κρυστάλλων». Συμμετείχε στη συλλογή διηγημάτων «Το λιμάνι της ζωής μου». Ασχολείται με τη δραματοποιημένη βιογραφία (Ερίκ Σατί, Σαίξπηρ, Διονύσιος Λαυράγκας). Από τις Εκδόσεις Γκοβόστη κυκλοφορούν, επίσης, τα μυθιστορήματα «Βρωμοθήλυκα της Ιστορίας», «Μαινάδες του Κηφισού» και «Ο οδηγός που άφησε το τρένο στη μέση του πουθενά».
Επιλέξτε νομό για να δείτε τα μεταφορικά του προϊόντος:
* Για πιο ακριβή αποτελέσματα προσθέστε όλα τα προϊόντα στο καλάθι σας και υπολογίστε τα μεταφορικά στην ολοκλήρωση της παραγγελίας. Οι δυσπρόσιτες περιοχές επιβαρύνονται με 2.5€
Όταν βγαίνω στο διάδρομο, βρίσκομαι αντιμέτωπη με τρεις κλειστές πόρτες, τη μία δίπλα στην άλλη. Ποια κρύβει από πίσω της αυτόν που αγαπώ, δεν μπορώ...
Ένας άντρας στέκεται πίσω από το παράθυρο. Παρακολουθεί μια πομπή. Ανακαλεί τα γεγονότα που τον οδήγησαν σε τούτη την κρυψώνα. Μελετάει τα απομεινάρια...
0
Αγορά
