ΤΑ ΤΥΜΠΑΝΑ
ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ
ΤΟΥ ΚΑΙΡΟΥ ΣΟΥ ΤΟ ΣΚΕΥΟΣ
Του καιρού σου το σκεύος κροταλεί στον αιθέρα
Των ματιών σου το χάος τον πλανήτη ζαλίζει
Λαγκαδιά σκουριασμένη σ’ άλλον κόσμο γυαλίζει
Του καιρού σου το σκεύος περπατά νύχτα-μέρα.
Tου αγέρα το μένος ξαγρυπνά όλη νύχτα
Kι ο αγώνας τεράτων ζωγραφιά στη μετώπη
Στη γραμμή των συνόρων ανοιχτοί όλοι οι τόποι.
Ηρεμεί και το γαύγισμα του σκύλου που αλύχτα.
Tο ποτάμι το παίρνει σ’ άλλον κόσμο η ρουφήχτρα
Μια υπόγεια τρύπα στην καρδιά του ανθρώπου
Και στον άλλον κόσμο βαθύ σκοτάδι πήχτρα.
Και στο σώμα σου αυλάκι πηγή σκεπασμένη
Τη γύμνια σου κρύβοντας καλά του μετώπου
Κι η φύτρα μαραίνεται σε πέτρες θαμμένη.
ΣΤΟΝ ΥΠΝΟ ΤΩΝ ΦΥΛΛΩΝ
Ταράζουν τα βήματα τον ύπνο των φύλλων
Σαπίζουν τα όνειρα στον ίσκιο των μύλων
Μακρύ το ποτάμι κι ο δρόμος της μοίρας
Βουβό το κουφάρι στην όχθη της λύρας.
Πλατάνια στο χάος υδάτων στενάζουν
Φωνές σιωπής τη φωνή σου σκεπάζουν
Κανείς δεν απλώνει ποτέ ένα χέρι
Βουλιάζουν τα μέλη στης αβύσσου τα μέρη.
Βαθιά η χαράδρα στης ζωής το φαράγγι
Η κοίτη δε σ’ άφηνε να βγεις απ’ το δρόμο
Πληγή ανοιχτή σαν μεγάλη ανάγκη.
Περπάτησες δίπλα του δεμένη στο νόμο
Μια καινούργια υμνούν σοδειά όλοι οι πάγκοι
Τα όνειρα όλα γραμμένα σε τόμο.
ΧΑΜΗΛΩΣΕ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ
Χαμήλωσε το βλέμμα ο καιρός
Και ένας κόμπος στο λαιμό της μέρας
Ασήκωτος σαν πέτρα ο σκοπός
Και δε φυσά από πουθενά αγέρας.
Όλες οι πόρτες στη σειρά κλειστές
Να τις ανοίξει άδικα γυρνά η σκιά σου
Και δεν ακούς φωνές στις γειτονιές
Παρά το χτύπο μόνο της καρδιάς σου.
Μια σκέψη από την άκρη των ματιών
Στάζει ως της καρδιάς το μέγα βάθος
Κι ο αντίλαλος των νεκροποταμών.
Και μια φωνή στης σιωπής το πάθος
Ο σταλακτίτης των υπόγειων στεναγμών
Χτίζει το σταλαγμίτη δίχως λάθος.
ΠΙΣΩ ΑΠ’ ΤΗΝ ΚΟΥΡΤΙΝΑ
Πίσω απ’ την κουρτίνα κρυφακούει μια φλόγα
Στου φωτός τη σάλα εσπάσαν τα μπαλόνια
Άναυδο το φύλλο κρέμεται η ρόγα
Πόθος καβαλάρης έρχετ’ απ’ τ’ αλώνια.
Στάζει από τα χείλη μια διπλή κουβέντα
Γέμισε το σπίτι σου νερό πλημμύρα
Έβγα από τον κύκλο σου, του ήλιου αφέντρα
Στα σκοτεινά μπορείς να ψηλαφάς τη μοίρα.
Πίσω απ’ τα παράθυρα μάτια σβωλομένα
Σάλπιγγας αχός φυσάει στα κατακάθια
Στήνοντας βουβά όνειρα τα χαμένα.
Άνεμοι ξυπόλυτοι στης αυλής τ’ αγκάθια
Βήματα στην πλάκα λόγια παγωμένα
Σίδερο κι ατσάλινα ασήκωτα καλάθια.
ΜΑΤΙΑ ΣΠΑΡΜΕΝΑ
Μάτια σπαρμένα σε βαθύ χωράφι
Γη που σαρώνει η ριπή του ανέμου
Φλόγα στη ρίζα κι ο πόθος ξυράφι
Πέτρα ολοκόκκινη σήμα πολέμου.
Άπιαστα χέρια ψηλά τα μαντήλια
Φως που τρυπάει του τοίχου τη μοίρα
Δε σβήνουν στο μέτωπο ποτέ τα καντήλια
Ό,τι κι αν πεις, μου πήρες σου πήρα.
Στάζει ο ιδρώτας πικρός ως τη ρίζα
Κι άγρυπνη μετανιώνεις τα βράδια
Τ’ αστέρια μετρώντας ψηλά που αναβλύζαν.
Χώμα σκισμένο βαθιά φυλλοκάρδια
Κρυμμένες Ερινύες μουρμουρίζαν
Απλώνοντας στις πέτρες παραγάδια.
ΦΩΝΕΣ ΠΕΤΑΧΤΕΣ
Φωνές πεταχτές στου δρόμου το ρείθρο
Απάνω σου δυο μάτια καρφωμένα
Δροσιά πρωινή του χρόνου το κλείθρο
Άδεια της μοίρας ερμιά τα γραμμένα.
Κλειστά μιας ψυχής αθώας τα φύλλα
Πέτρα πετάς στου ηλιού την αλάνα
Και στα κεραμίδια μια ανατριχίλα
Άπατα η καρδιά νερά σαν τη μάνα.
Οι ράγες λάδι γλυστράει το τραίνο
Κάτι λέει στα μαλλιά τ’ αεράκι
Το μέλλον πουλάρι στο χόρτο λυμένο.
Και μουρμουράει το νερό στο ρυάκι
Μακρύ το σχοινί στην άκρη δεμένο
Και συ περπατάς με τριμμένο σακάκι.
ΣΤΗ ΓΡΑΜΜΗ ΤΩΝ ΟΡΙΖΟΝΤΩΝ
Σημείο στη γραμμή των οριζόντων
Με το ’να μάτι πίσω από τη ράχη
Και τ’ άλλο στο βασίλειο των ζώντων
Με έτοιμη την ασπίδα για τη μάχη.
Άσπρη κουκίδα στ’ ουρανού το βάθος
Και μια σημαία πονεμένη ελπίδα
Φωνή σχεδόν πνιγμένη από το πάθος
Κι οι αισθήσεις σου στο στόχο τους βολίδα.
Συνήθισες στου ίσκιου την αψίδα
Να περπατάς στη χώρα των ανέμων
Ψυχή γυμνή σα μια βρεγμένη αχτίδα.
Μια λέξη μόνο στο βιβλίο των χαμένων
Η μόνη που σου έμεινεν ελπίδα
Που στάζει από τα χείλη των γραμμένων.
ΓΡΑΜΜΕΣ ΕΥΘΕΙΕΣ
Η ομορφιά χυμένη από πάνω ως κάτω
Σώμα γραμμές ευθείες κι ατέλειωτος δρόμος
Ένα πλατύ χαμόγελο μυαλό αφράτο
Το κλουβί ξεκλειδώνει κι ασπρίζει ο ώμος.
Τα πόδια πατούν κρυφή πηγή στο σκοτάδι
Σχοινιά κομμένα και καρδιά πλημμυρισμένη
Του κόσμου το νόημα σιωπή σα λάδι
Χέρια κουπιά σε μια θάλασσα κοιμισμένη.
Λέξη καμιά στον αέρα μα η ζώνη λυμένη
Και πίσω απ’ την πόρτα στοιβαγμένες φωνές
Κι απέραντες κορδέλες απλώνεις λευκές.
Πέρα απ’ τα σύνορα παλιές βραγιές σπαρμένη
Η λευτεριά σου με ξέμπλεκες μελλοντικές
Κι απ’ το λαιμό σου αφορμές αστραφτερές.
0
Αγορά
