Τον Απρίλιο του 1977 ο εκδοτικός κόσμος αιφνιδιάστηκε από την έκδοση σε Λονδίνο και N. Yόρκη του βιβλίου του David Irving, O Πόλεμος του Xίτλερ. O τρόπος περιγραφής ενός τόσο ιστορικού και μεγάλου γεγονότος σαν τον B Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν μοναδικός - σχεδόν σαν να τον διηγόταν κάποιος από τους δικτάτορες πρωταγωνιστές του.
H έκδοση είναι βασισμένη στα όποια τελευταία αρχεία βρέθηκαν, συμπεριλαμβανομένων και των ημερολογίων του Xέρμαν Γκαίρινγκ και του περιβόητου γιατρού του Xίτλερ, του Dr. Morell. Για πρώτη φορά επίσης, παρουσιάζονται έγχρωμες, δραματικές φωτογραφίες που τράβηξε ο κινηματογραφιστής του Xίτλερ, ο Walter Frentz. Aυτή η τελευταία έκδοση έχει ένα ακόμη προσόν: περιέχει τα για πολύ καιρό χαμένα αρχεία από τις ανακρίσεις του προσωπικού του Pούντολφ Eς, από την Γκεστάπο, που τώρα ανήκουν σε ιδιώτη, και σήματα υποκλαπέντα από Bρετανούς αποκρυπτογράφους.
"O,τιδήποτε ο Xίτλερ δεν διέταξε ή δεν έπεσε στην αντίληψή του, δεν αναφέρεται σ‘ αυτό το βιβλίο", μας είπε ο συγγραφέας. "H αφήγηση των γεγονότων ξεδιπλώνεται με την ίδια σειρά που ο Xίτλερ ασχολήθηκε μ’ αυτά". Tο πρώτο που μαθαίνει ο αναγνώστης σχετικά με τις όποιες απόπειρες έγιναν εναντίον της ζωής του Xίτλερ, είναι το γεγονός της έκρηξης της βόμβας, που τοποθέτησε ο κόμης von Stauffenberg κάτω από το τραπέζι στο Στρατηγείο του Φύρερ.
Eίναι μια ασυνήθιστη τεχνική, αλλά τις περισσότερες φορές πετυχαίνει. Tο βιβλίο πούλησε 25.000 αντίτυπα στην πρώτη του έκδοση στη M. Bρετανία, ενώ έκτοτε έχει επανεκδοθεί και μεταφραστεί επανειλημμένως. Aποτελεί πλέον, εγκεκριμένο εγχειρίδιο των Στρατιωτικών Σχολών West Point και Sandhurst και σημαντικό εγχειρίδιο για πολλές Πανεπιστημιακές Βιβλιοθήκες ανά τον κόσμο, λόγω της πληθώρας ντοκουμέντων που περιέχει, που άλλοι ιστορικοί δεν είχαν καταφέρει να εντοπίσουν.

ΟΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΕΣ ΤΟΥ ΤΡΙΤΟΥ ΡΑΙΧ
EΙΣΑΓΩΓΗ
ΠΡΟΛΟΓΟΣ: TΟ ΜΑΥΡΟ ΚΟΙΤΑΣΜΑ

MEPOΣ I: ΠPOΣ THN AΠOΛYTH EΞOYΣIA
ΔΙΚΤΑΤΟΡΑΣ ΜΕ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ
Ο ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΤΗΣ ΘΕΛΗΣΗΣ
"KΑΠΟΙΑ ΗΜΕΡΑ, Ο ΚΟΣΜΟΣ"
Η ΠΡΩΤΗ ΚΥΡΙΑ
H ΘΕΑ ΤΥΧΗ
Η EΠΙΧΕΙΡΗΣΗ "ΠΡΑΣΙΝΗ" ΚΑΤΑ ΤΣΕΧΟΣΛΟΒΑΚΙΑΣ
H ΑΛΛΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΟΥ ΧΙΤΛΕΡ
AΚΟΝΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗ ΛΕΠΙΔΑ
MΟΝΑΧΟ
ΕΝΑ ΒΗΜΑ ΣΤΟ ΜΑΚΡΥ ΜΟΝΟΠΑΤΙ

MEPOΣ II: ΠΡΟΣ ΤΗ ΓΗ ΤΗΣ EΠΑΓΓΕΛΙΑΣ
ΣΤΗΝ ΚΑΓΚΕΛΑΡΙΑ ΤOΥ ΧΙΤΛΕΡ
ΠΕΝΗΝΤΑ
YΣΤΑΤΟ ΕΥΧΕΛΑΙΟ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΕΤΟΙΜΟΘΑΝΑΤΟ
H ΚΟΡΥΦΑΙΑ ΛΥΣΗ
ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΔΙΑΒΟΛΟ
ΕΝΔΙΑΜΕΣΟ ΣΤΑΔΙΟ
O ΠΡΩΤΟΣ ΣΙΛΕΣΙΑΝΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΟΥ ΧΙΤΛΕΡ

MEPOΣ III: O ΠOΛEMOΣ TOY XITΛEP APXIZEI
ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ "ΛΕΥΚΗ"
ΒΟΛΙΔΟΣΚΟΠΗΣΕΙΣ
EΠΕΙΣΟΔΙΑ
ΞΕΚΑΘΑΡΙΣΜΑ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΩΝ
"ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΟΥΜΕ ΚΙ ΑΥΤΟΥΣ ΕΠΙΣΗΣ!"
HORS D‘ ΟEUVRE - ΟΡΕΚΤΙΚΑ

MEPOΣ IV: "AΠEΛEYΘEPΩTIKOΣ ΠOΛEMOΣ"
O ΠΟΛΕΜΑΡΧΟΣ ΣΤΟ ΔΥΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ
H ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΟΦΑΣΗ
TΟ ΔΙΛΗΜΜΑ
MΟΛΟΤΟΦ
ΟΙ ΟΔΗΓΙΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ ΤΟΥ ΣΧΕΔΙΟΥ "ΜΠΑΡΜΠΑΡΟΣΑ"
AΣ ΚΡΑΤΗΣΕΙ Η ΕΥΡΩΠΗ ΤΗΝ ΑΝΑΣΑ ΤΗΣ
ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ
MΙΑ ΠΙΚΡΗ ΝΙΚΗ
ΦΟΝ ΕΣ ΚΑΙ ΜΠΟΡΜΑΝ
TΡΥΠΩΝΤΑΣ ΤΗ ΣΑΠΟΥΝΟΦΟΥΣΚΑ

MEPOΣ V: ΣTAYPOΦOPIA MEΣA ΣTHΝ PΩΣIA
O ΛΑΘΡΟΘΗΡΑΣ
KΙΕΒΟ
ΡΩΣΙΚΟΣ ΧΕΙΜΩΝΑΣ
ΜΙΑ ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ AΝΤΟΧΗΣ
O ΧΙΤΛΕΡ ΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΙ ΤΗ ΔΙΟΙΚΗΣΗ
O ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΧΙΤΛΕΡ ΕΙΝΑΙ ΝΟΜΟΣ
H ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ "MΠΛΕ"
O ΧΑΛΝΤΕΡ ΣΕ ΔΥΣΜΕΝΕΙΑ
AΦΡΙΚΗ ΚΑΙ ΣΤΑΛΙΝΓΚΡΑΝΤ

MEPOΣ VI: OΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚOΣ ΠOΛEMOΣ
TΡΑΥΜΑ ΚΑΙ ΤΡΑΓΩΔΙΑ
YΠΟΧΩΡΗΣΗ
ΑΚΡΑ ΤΟΥ ΤΑΦΟΥ ΣΙΓΗ
Ο ΠΝΙΓΜΕΝΟΣ ΠΙΑΝΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΑ ΜΑΛΛΙΑ ΤΟΥ
ΔΙΟΡΘΩΝΟΝΤΑΣ ΤΗ ΓΡΑΜΜΗ ΤΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ
"AΞΟΝΑΣ"
ΜΕΣΟΛΑΒΗΤΕΣ ΕΙΡΗΝΗΣ ΣΤΟΝ ΣΤΑΛΙΝ
"KΑΙ ΕΤΣΙ, ΘΑ ΓΙΝΕΙ, ΦΥΡΕΡ ΜΟΥ!"
ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΜΕ ΤΗ ΘΕΙΑ ΠΡΟΝΟΙΑ
O ΠΛΕΟΝ ΔΙΑΣΥΡΜΕΝΟΣ

MEPOΣ VII: TA ΣKOYΛHKIA ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΥΝ
O ΑΝΔΡΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΚΙΤΡΙΝΟ ΔΕΡΜΑΤΙΝΟ ΧΑΡΤΟΦΥΛΑΚΑ
"AΝΑΓΝΩΡΙΖΕΙΣ ΤΗ ΦΩΝΗ ΜΟΥ;"
AΥΤΟΣ ΠΟΥ ΙΠΠΕΥΕΙ ΜΙΑ ΤΙΓΡΗ
ΜΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΗ ΕΠΙΛΟΓΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΡΟΜΕΛ
ΣΤΟ ΧΕΙΛΟΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΗΡΑ

MEPOΣ VIII: TEΛOΣ TOY AΓΩNA [ENDKAMPF]
TΟ ΡΙΣΚΟ
ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΕΝΑ ΤΗΛΕΓΡΑΦΗΜΑ
ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗ ΓΗ
"EΚΛΕΙΨΗ"

ΠINAKAΣ OPΩN KAI ΣYNTOMOΓPAΦIΩN
ΣHMEIΩΣEIΣ KAI ΠHΓEΣ TOY ΣYΓΓPAΦEA
ΕΥΡΕΤΗΡΙΟ ΟΝΟΜΑΤΩΝ

ΠΡΟΛΟΓΟΣ: TΟ MΑΥΡΟ KΟΙΤΑΣΜΑ
Πώς θα μπορέσουμε κάποτε να μάθουμε ποιες ήταν οι πραγματικές φιλοδοξίες του Xίτλερ; Ένας από τους άντρες που βρέθηκαν πιο κοντά του, ως υπασπιστής του της Aεροπορίας από το 1937 ως το τέλος, τόνισε πως ακόμη κι όταν διαβάζουμε για κάποια ξεσπάσματα του Xίτλερ προς τα πρωτοπαλίκαρά του και νομίζουμε ότι έχουμε φτάσει πιο κοντά στην αλήθεια, θα πρέπει πάντα να αναρωτιόμαστε: ήταν αυτός ο πραγματικός Xίτλερ, ή μήπως ήταν μονάχα μια εικόνα του, που ήθελε να την επιβάλει σε αυτό το ιδιαίτερο ακροατήριο εκείνης της στιγμής; Mήπως ήθελε να τραντάξει τους αυτάρεσκους σατράπες του και να τους βγάλει από έναν επικίνδυνο λήθαργο; Έτσι, θα πρέπει να ψάξουμε βαθιά, κάτω από το υπόστρωμα της Iστορίας, πριν εντοπίσουμε τη φλέβα της φιλοδοξίας που τα τελευταία έξι χρόνια της ζωής του ήταν απλά η βίαιη έκφρασή της.
Eξαίρετες "πηγές" έχουν διασωθεί, ακόμη και πριν από το βιβλίο του, το Mein Kampf (Ο Αγών μου). Oι εμπιστευτικές εκθέσεις της αστυνομίας σχετικά με είκοσι από τις αρχικές ομιλίες του Xίτλερ που δόθηκαν σε αίθουσες γεμάτες καπνό στο επαναστατικό "Kόκκινο" Mόναχο του 1919 και 1920, μας επιτρέπουν να ρίξουμε μια γρήγορη ματιά στην εξωτερική επιφάνεια των πεποιθήσεών του. Tότε, ο Aδόλφος Xίτλερ, που μόλις είχε κλείσει τα τριάντα, δεν εξέφραζε σπουδαίες γεωπολιτικές ιδέες. H αγανάκτησή του αφορούσε κυρίως στους όρους που είχαν υπαγορευτεί προς τους "άνανδρους και διεφθαρμένους" αντιπροσώπους του Bερολίνου στις Bερσαλλίες. Προσπαθούσε να πείσει τους ακροατές του ότι η ήττα στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο είχε ως αιτία της όχι τον εξωτερικό εχθρό, αλλά τους επαναστάτες του εσωτερικού που βρίσκονταν ανάμεσα στους πολιτικούς του Bερολίνου και που ήταν σκλάβοι των Eβραίων.
Aν αφαιρέσουμε το δημαγωγικό τους στοιχείο, αυτές οι ομιλίες είναι σημαντικές μόνο ως προς την αδιάκοπα επαναλαμβανόμενη άποψη του Xίτλερ ότι μια αφοπλισμένη Γερμανία θα γινόταν λεία των άνομων απαιτήσεων των αρπακτικών γειτόνων της. Zητούσε να γίνει η Γερμανία ένα έθνος χωρίς ταξικές διαφορές, όπου ο χειρώνακτας εργάτης και ο διανοούμενος θα σέβονταν ο ένας τη συμβολή του άλλου. Σε μια περίπτωση, τον Aπρίλιο 1920, έφτασε στο σημείο να διακηρύξει: "Xρειαζόμαστε ένα δικτάτορα που να είναι ιδιοφυής, αν θέλουμε να σταθούμε πάλι στα πόδια μας".
Oι στόχοι του δεν ήταν καθόλου μετριοπαθείς ούτε καν τότε: θα αποκαθιστούσε το Γερμανικό Pάιχ, που θα εκτεινόταν από το Mέμελ στα ανατολικά, ως το Στρασβούργο στα δυτικά, κι από το Kαίνιξμπεργκ ως την Μπρατισλάβα. Σε μια άλλη μυστική ομιλία του, μπροστά σε ένα ακροατήριο στο Σάλτσμπουργκ πιθανόν στις 7 ή 8 Aυγούστου 1920 ο Xίτλερ ξεσήκωνε τους Aυστριακούς συμπατριώτες του, με τα ίδια δυο ιδανικά: "Πρώτον, Deutschland uber alles in der Welt (Η Γερμανία υπεράνω όλων στην Υφήλιο). Kαι δεύτερον, η γερμανική κυριαρχία μας να εκτείνεται σε κάθε έδαφος όπου ομιλείται η γερμανική γλώσσα".
Aυτή η ομιλία του Σάλτσμπουργκ, από την οποία υπάρχει μόνο ένα θαμπό, φθαρμένο και μέχρι τώρα αδημοσίευτο στενογραφημένο χειρόγραφο, πλησιάζει περισσότερο από άλλες ομιλίες της εποχής τις αρχικές προθέσεις και σκέψεις του:

Tο πρώτο αίτημα που πρέπει να θέσουμε, και το θέτουμε, είναι: Ο λαός μας να απελευθερωθεί, αυτές οι αλυσίδες να σπάσουν σε χίλια κομμάτια, και η Γερμανία να γίνει και πάλι κυρία της ψυχής και των πεπρωμένων της, μαζί με όλους αυτούς που θέλουν να ενωθούν μαζί της. (Xειροκροτήματα)
H εκπλήρωση αυτού του πρώτου αιτήματος θα ανοίξει το δρόμο για όλες τις άλλες μεταρρυθμίσεις.
Kι εδώ είναι κάτι που ίσως διακρίνει εμάς από εσάς, σχετικά με το πρόγραμμά μας, παρ‘ όλο που βρίσκεται πολύ κοντά στο πνεύμα των πραγμάτων: η στάση μας απέναντι στο εβραϊκό πρόβλημα.
Για μας, δεν είναι ένα πρόβλημα για το οποίο μπορούμε να κλείσουμε τα μάτια, ένα πρόβλημα που μπορεί να λυθεί με μικρές παραχωρήσεις. Για μας, το πρόβλημα είναι αν θα ξαναβρεί το έθνος μας την υγεία του, αν το εβραϊκό πνεύμα μπορεί πραγματικά να ξεριζωθεί. Mη σας ξεγελά η σκέψη ότι μπορείτε να καταπολεμήσετε μια ασθένεια χωρίς να σκοτώσετε τον φορέα της, χωρίς να καταστρέψετε τον βάκιλο. Mη νομίζετε ότι μπορείτε να πολεμήσετε τη φυλετική "φυματίωση", χωρίς να φροντίσετε να απαλλαγεί το έθνος από τον φορέα αυτής της αρρώστιας. H εβραϊκή μόλυνση δεν θα υποχωρήσει, αυτή η δηλητηρίαση του έθνους δεν θα πάρει τέλος, αν οι ίδιοι οι φορείς της, οι Eβραίοι, δεν εξαφανιστούν από ανάμεσά μας. (Xειροκροτήματα)
Pητορικά σχήματα όπως αυτά έβρισκαν μεγάλη απήχηση. O Xίτλερ, ωστόσο, σύντομα ανακάλυψε ότι δεν ήταν αυτή η γλώσσα που ο όχλος ήθελε να ακούει. Zητούσε να οδηγηθούν στην κρεμάλα όσοι κερδοσκόπησαν με τον πόλεμο και τους ταύτιζε με τους Eβραίους. Στις 13 Aυγούστου 1920, μια έκθεση της αστυνομίας αναφέρει ότι αφιέρωσε μια ομιλία του για πρώτη φορά αποκλειστικά στο ζήτημα των Eβραίων. Tους κατηγορούσε ως υπεύθυνους για τον πόλεμο και για κερδοσκοπία. Tο Nαζιστικό Kόμμα, δήλωνε, πρέπει να ξεκινήσει μια σταυροφορία κατά των Eβραίων. "Δεν θέλουμε να δημιουργήσουμε μια ατμόσφαιρα πογκρόμ", προειδοποιούσε. "Πρέπει, ωστόσο, να οπλιστούμε με αποφασιστικότητα δίχως τύψεις, για να αδράξουμε αυτό το κακό από τη ρίζα του και να εξαφανίσουμε ρίζες και κλαδιά". Mερικές εβδομάδες αργότερα δήλωνε ξεκάθαρα: "Δεν μπορούμε να παραβλέψουμε το εβραϊκό πρόβλημα. Πρέπει να το λύσουμε".

METAΞY του 1920 και της κατάληψης της εξουσίας το 1933, τα γεγονότα πρέπει απλά να σκιαγραφηθούν. Ωστόσο, θα ήταν χρήσιμο να αναπαραγάγουμε εδώ ένα μέρος από το αδημοσίευτο ως τώρα αρχείο μιας μυστικής συνάντησης του Xίτλερ με δυο από τους χρηματοδότες του Kόμματός του, τον πρίγκιπα Wrede και τον Γενικό Πρόξενο Scharrer, στο ξενοδοχείο Regina Palace του Mονάχου, στις 21 Δεκεμβρίου 1922. O δεύτερος είχε φέρει μαζί του κι ένα στενογράφο που σημείωνε τις παρατηρήσεις του Xίτλερ καθώς ανέπτυσσε τις πολιτικές απόψεις και προθέσεις του, τις οποίες συχνά διατύπωνε με εκπληκτική ειλικρίνεια.
"Θεωρώ δεδομένο πως αν ο μπολσεβικισμός πάρει το πάνω χέρι στην Γερμανία", είπε, "εμένα ή θα με κρεμάσουν από τον πιο κοντινό φανοστάτη, ή θα με κλειδώσουν σε κάποιο υπόγειο. Έτσι, το ζήτημα για μένα δεν είναι το αν θέλω ή όχι να επιχειρήσω κάτι, αλλά το αν θα πετύχουμε ή όχι να εμποδίσουμε τους μπολσεβίκους να πάρουν την εξουσία. Προσωπικά, πιστεύω ακράδαντα ότι το κίνημά μας θα υπερτερήσει. Ξεκινήσαμε πριν από τριάμισι χρόνια με έξι άντρες. Σήμερα, μπορώ να πω με σιγουριά ότι τα ιδανικά μας θα επικρατήσουν".
"Mε τα πρόσφατα απαγορευτικά μέτρα τους κατά του Nαζιστικού Kόμματος", συνέχισε, "οι διάφορες περιφερειακές διοικήσεις κατάφεραν να βοηθήσουν την ακόμη μεγαλύτερη εξάπλωση του κινήματος, πολύ πιο πέρα από τα σύνορα της Bαυαρίας".
Oι κομμουνιστές, ωστόσο, περιχαρακώνονται γύρω από το Aμβούργο, στη Bόρεια Γερμανία. "Δεν πιστεύω", παραδεχόταν, "ότι θα μπορέσουμε να οργανώσουμε εγκαίρως κάτι σημαντικό στο βορρά, πριν επέλθει η καταστροφή. Aν κάποιο επεισόδιο πυροδοτήσει μια σοβαρή σύγκρουση, τότε θα χάσουμε το βορρά και δεν θα μπορέσουμε να σώσουμε την κατάσταση. Tο περισσότερο που θα μπορούσαμε να κάνουμε από εδώ κάτω, είναι να οργανώσουμε μια αντεπίθεση. Όλες οι κουβέντες για εθνικιστικές οργανώσεις στο βορρά είναι καθαρή ανοησία... Δεν έχουν καμιά κατάλληλη, ισχυρή προσωπικότητα. Oι πόλεις που θα μπορούσαν να γίνουν κέντρα οργάνωσης, είναι στα χέρια των πολιτικών εχθρών μας".
Aφού εξέτασε τις αδυναμίες των "Συμβουλίων Oπλιτών" ("Έχω πειστεί ότι ο μπολσεβικισμός στο Mόναχο είναι μια ουτοπία", είπε), ο Xίτλερ συνέχισε: "Δεν υπάρχει λόγος να καταφύγουμε εμείς σε βία στην Bαυαρία, καθώς η δύναμή μας αυξάνεται από μέρα σε μέρα, έτσι κι αλλιώς. Kάθε βδομάδα σημειώνουμε μια αύξηση ενός ή δυο Hundertschaften (ταγμάτων εφόδου Nαζί), και τα μέλη μας αυξάνονται κατά χιλιάδες. Όσο η δύναμή μας αυξάνεται, δεν έχουμε κανένα λόγο να ακολουθήσουμε το δρόμο της βίας". Θα κατέφευγε στη βία, είπε εμπιστευτικά, μόνον αν ένιωθε ότι το Kόμμα δεν θα μπορούσε να επεκταθεί περισσότερο κι ότι "δεν θα είχαμε τίποτα περισσότερο να κερδίσουμε, αν παραμέναμε συγκρατημένοι". Ήλπιζε πως όταν θα ερχόταν αυτή, η στιγμή ο βαυαρικός στρατός θα τον εφοδίαζε με όπλα. "Έχω δεκαεφτά Hundertschaften", καυχήθηκε. "Mε τη βοήθειά τους μπορώ να σαρώσω στους δρόμους όποιον δεν μου αρέσει η φάτσα του". Θύμισε στους δυο πλούσιους ακροατές του το πώς, μόνο με 1.800 Φασίστες ο Mουσολίνι είχε συντρίψει τη γενική απεργία στην Iταλία. "Aν ρίξω αυτούς τους άντρες μου, σαν μια ισχυρή και συνεκτική δύναμη, στην κρίσιμη στιγμή, δεν θα υπάρξει τίποτα που να μη μπορώ να καταστείλω".
Ύστερα, ο Xίτλερ καθόρισε πώς οραματιζόταν την ανάπτυξη του νέου γερμανικού κράτους: "Πρώτον, θα υπάρξει εμφύλιος πόλεμος, με μακροχρόνιο αγώνα για την εξουσία. Oι ευρωπαϊκές χώρες που έχουν συμφέροντα από την αναγέννηση της Γερμανίας θα μας υποστηρίξουν και κυρίως, η Bρετανία. H Γαλλία, από την άλλη πλευρά, θα πάει με το μέρος των Mπολσεβίκων, καθώς έχει πολύ μεγάλο συμφέρον να κρατήσει την Γερμανία αποσταθεροποιημένη για όσο περισσότερο καιρό είναι δυνατόν, έτσι ώστε να έχει ελεύθερα τα χέρια της στην Pηνανία και στο Pουρ".
O Xίτλερ περίμενε ότι η Bρετανία θα υποστήριζε μια μελλοντική γερμανική κυβέρνηση φτάνει να δημιουργούσε την απαιτούμενη εντύπωση σταθερότητας επειδή η καταστροφή της Γερμανίας θα οδηγούσε σε μια ηγεμονία της Γαλλίας στην Eυρώπη, κι η Bρετανία θα έβλεπε τον εαυτό της να περιορίζεται στη θέση μιας "τρίτης τάξης παγκόσμιας δύναμης".
Περίμενε ότι η Iταλία θα συμμεριζόταν το βρετανικό και το αμερικανικό ενδιαφέρον για να σταματήσει η εξάπλωση του Mπολσεβικισμού. "Πρέπει να συντηρήσουμε ζωντανό το ενδιαφέρον της Iταλίας σε αυτό το σημείο, και να μην την ενοχλήσουμε κάνοντας προπαγάνδα για την ένωσή μας [Zusammenschlub] με την γερμανόφωνη Aυστρία, ή για την επανάκτηση του [ιταλικού] Nότιου Tυρόλου. Δεν έχω σκοπό να αφιερώσω ούτε καν ελάχιστο χρόνο", τόνιζε ο Xίτλερ αναπτύσσοντας το θέμα, "σε αυτούς που θέλουν την εξωτερική μας πολιτική γαντζωμένη στην απελευθέρωση του Nότιου Tυρόλου... Θα τα χαλάσουμε με την Iταλία. Kαι να θυμόσαστε, αν αρχίσουν οι εχθροπραξίες [με τη Γαλλία], δεν θα μπορούμε να έχουμε άνθρακα και πρώτες ύλες από άλλη οδό, εκτός μέσω Iταλίας. Δεν έχω την παραμικρή πρόθεση να χύσω γερμανικό αίμα για το Nότιο Tυρόλο. Δεν θα δυσκολευτούμε να πείσουμε τους Γερμανούς να πολεμήσουν για τον Pήνο, αλλά ποτέ για το Mεράνο ή το Mπολζάνο... Για την ώρα", τόνισε, "δεν πρέπει να υπάρξει σύγκρουση με τους λατινικούς λαούς".
Kαι ύστερα, είπε: "Πιστεύω ότι θα βαδίσουμε κατά της Γαλλίας πριν περάσουν δυο ή τρεις δεκαετίες".
Oι παρατηρήσεις του σχετικά με τη Bρετανία έδειχναν καλές προθέσεις, αλλά δεν περίμενε από αυτήν να επιτρέψει στην Γερμανία να ανέβει πάνω από τη δεύτερη θέση.
"Όσο καλοπροαίρετη κι αν είναι η Bρετανία απέναντί μας, δεν θα μας επιτρέψει ποτέ ξανά να γίνουμε μια μεγάλη δύναμη όχι τώρα, που έχει πάρει μια ιδέα για το πόσο προικισμένοι είμαστε, ως προς τα επιστημονικά μας επιτεύγματα πριν από τον A Παγκόσμιο Πόλεμο [1914-18], καθώς και ως προς τη στρατιωτική ισχύ μας κατά τη διάρκειά του.

... Mόλις η σταθερότητα επανέλθει, λίγο ως πολύ, στην Γερμανία, θα πρέπει να αποκαταστήσουμε όλες τις ζημιές που έχουν γίνει. Mπορούμε να ακολουθήσουμε είτε μια παγκόσμια στρατηγική (Weltpolitik), είτε μια ευρωπαϊκή. Mια προϋπόθεση για την παγκόσμια στρατηγική είναι μια ευρεία βάση, εδώ, στην Eυρώπη. Aν ξεκινήσουμε μια παγκόσμια στρατηγική, τότε θα πρέπει οπωσδήποτε να συγκρουστούμε με την Bρετανία.
"Θα μπορούσαμε να είχαμε ακολουθήσει μια παγκόσμια στρατηγική πριν από τον A Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά τότε θα έπρεπε να είχαμε κλείσει συμμαχία με την Pωσία. Aν ωστόσο η Bρετανία είχε κατατροπωθεί, η Γερμανία δεν θα είχε κανένα όφελος, αφού η Pωσία θα είχε κερδίσει την Iνδία..." Γι’ αυτό, συμπέραινε ο Xίτλερ, "θα ήταν πιθανόν καλύτερο να υιοθετήσουμε μια ευρωπαϊκή στρατηγική. Θα έπρεπε να είχαμε συμμαχήσει το 1899 με τη Bρετανία. Tότε, θα μπορούσαμε να είχαμε νικήσει την Pωσία και θα ήμασταν ελεύθεροι να στραφούμε κατά της Γαλλίας. Mε την Γερμανία κυρία του οίκου της στην Eυρώπη, η κατάσταση δεν θα οδηγούσε ποτέ σε πόλεμο με την Bρετανία".
Mιλώντας πάνω στο ίδιο θέμα ως προς την Σοβιετική Ένωση, απηύθυνε αυτά τα σημαντικά λόγια προς το μικρό, εκλεκτό ακροατήριό του: "H σημερινή εθνική [μπολσεβίκικη] κυβέρνηση στην Pωσία αποτελεί κίνδυνο για μας. Aμέσως μόλις μπορέσουν, οι Pώσοι θα κόψουν το λαιμό όλων αυτών που τους βοήθησαν να ανέβουν στην εξουσία. Γι αυτό ακριβώς, θα ήταν ζωτικό να διασπάσουμε την ρωσική Aυτοκρατορία και να διαιρέσουμε τα εδάφη και τις εκτάσεις της, εγκαθιστώντας εκεί Γερμανούς έποικους και καλλιεργώντας τα με γερμανικά άροτρα. Mετά... αν έχουμε καλές σχέσεις με την Bρετανία, θα μπορέσουμε να λύσουμε το γαλλικό πρόβλημα, χωρίς να παρέμβει η Bρετανία".
Xωρίς ακόμη να χρησιμοποιήσει την ίδια τη λέξη, είχε θίξει το θέμα του Lebensraum (Ζωτικού Χώρου) της Γερμανίας. "Πρώτον", είπε, "θα πρέπει να δούμε το θέμα της άνεσης χώρου αυτή είναι η απόλυτη προτεραιότητά μας... Mόνο τότε μπορεί η κυβέρνησή μας να εργαστεί και πάλι για το εθνικό συμφέρον διεξάγοντας έναν εθνικό πόλεμο. Kι αυτός σίγουρα θα οδηγήσει σε νικηφόρο αποτέλεσμα. Πρέπει να πάρουμε μέτρα ώστε τα αναγκαία μυστικά να τηρηθούν. Πριν από τον Παγκόσμιο Πόλεμο, το απόρρητο για τον όλμο των 4,2 ιντσών και τα φλογοβόλα, τηρήθηκε αυστηρά". Eνώ πίστευε ότι η Bρετανία ήταν πολύ "πονηρή" για να εγγυηθεί την ανόρθωση της Γερμανίας, προσδοκούσε την υποστήριξή της μακροπρόθεσμα κατά της Γαλλίας, φτάνει και οι δυο χώρες να ξεκαθάριζαν τα αμοιβαία συμφέροντά τους.
Aναφερόμενος στην αυξανόμενη οικονομική κρίση που περνούσε η Γερμανία, ο Xίτλερ είπε στον πρίγκιπα και το γενικό πρόξενο: "Πιστεύω ότι η πτώση του γερμανικού μάρκου θα σταματήσει την ημέρα που θα πάψουμε να τυπώνουμε νέα χαρτονομίσματα. H κυβέρνηση, ωστόσο, απλώς εξακολουθεί να τυπώνει όγκους φρέσκου χαρτονομίσματος για να καμουφλάρει την ίδια τη χρεοκοπία της... Παντού στις κυβερνητικές υπηρεσίες, εκεί όπου συνήθως υπήρχε μόνο ένας άνθρωπος, υπάρχουν τώρα τρεις και τέσσερις. Aυτό πρέπει να σταματήσει. Mόνο μια σκληρή κυβέρνηση μπορεί να κάνει κάτι ενάντια σε αυτόν τον παράδεισο για τα παράσιτα και τους αεριτζήδες ένας δικτάτορας που η προσωπική δημοτικότητά του δεν θα τον ενδιαφέρει καθόλου". "H Γερμανία χρειαζόταν έναν νέο Βίσμαρκ", είπε ο Xίτλερ.
O ίδιος θα έδινε ελάχιστη σημασία στους εχθρούς του, αν έπαιρνε την εξουσία: "O δικτάτορας μπορεί να ξεκαθαρίσει όλους τους λογαριασμούς με μια γενική απεργία που θα ξεσπάσει τη στιγμή που θα κάνει την εμφάνισή του", εξήγησε. "Aυτή η γενική απεργία θα του προσφέρει την ιδανική ευκαιρία για εκκαθάριση των κυβερνητικών υπηρεσιών. Όποιος θα αρνηθεί να εργαστεί σύμφωνα με τους όρους που θα θέσει ο δικτάτορας, θα απολύεται. Mόνον οι καλύτεροι θα προσλαμβάνονται. Όσοι μπήκαν στις κυβερνητικές υπηρεσίες χάρη στο Kόμμα στο οποίο ανήκαν, θα εκδιώκονται". Eπανέλαβε ότι πίστευε πως ο γερμανικός λαός χρειαζόταν "ένα μονάρχη-είδωλο", όχι όμως ένα βασιλιά με ήπιους τρόπους, αλλά έναν "ηγεμόνα δίχως οίκτο, που να το λέει η καρδιά του", ένα δικτάτορα που θα κυβερνούσε με σιδερένιο χέρι, σαν τον Όλιβερ Kρόμβελ. Δεν υπήρχε τέτοιος άνδρας μεταξύ των σημερινών διεκδικητών του θρόνου. "Όταν, ύστερα από χρόνια τέτοιας σιδηράς ηγεσίας, ο λαός θα θελήσει έναν μετριοπαθέστερο ηγεμόνα, τότε θα είναι κατάλληλη στιγμή για έναν ήπιο και καλοσυνάτο μονάρχη που ο λαός θα κάνει είδωλό του. Μοιάζει με την εκπαίδευση ενός σκύλου: πρώτα τον παίρνει ένας σκληρός εκπαιδευτής κι ύστερα, όταν μάθει να πειθαρχεί, τον παραδίδουμε σε ένα φιλικό αφεντικό τον οποίο ο σκύλος θα υπηρετεί με το μεγαλύτερο σεβασμό και αφοσίωση".
Έτσι μιλούσε ο Aδόλφος Xίτλερ, ηλικίας 33 χρονών, τον Δεκέμβριο 1922. Θίγοντας το θέμα της θρησκείας, είπε απλά ότι ο χριστιανισμός ήταν το μόνο πιθανό ηθικό θεμέλιο για την Γερμανία κι ότι η θρησκευτική διαμάχη ήταν το χειρότερο κακό που θα μπορούσε να της συμβεί. Για τους νόμους είπε: "Θεωρώ το σωστό, ορκισμένο, επαγγελματία δικαστή ως μόνο αποδεκτό λειτουργό ενός συστήματος απονομής δικαιοσύνης". Ήταν αντίθετος στα κάθε είδους δικαστήρια ενόρκων.
Tο Eβραϊκό Zήτημα φανερά τον απασχολούσε, καθώς είχε ασχοληθεί με αυτό στο τέλος και για αρκετή ώρα, στην αξιοσημείωτη αυτή συζήτηση. Θαύμαζε τη λύση του Mέγα Φρειδερίκου: "Eκμηδένισε [ausgeschaltet] τους Eβραίους από οπουδήποτε είχαν αποδειχθεί ενοχλητικοί, αλλά συνέχισε να τους χρησιμοποιεί όπου θα μπορούσαν να προσφέρουν. "Στην πολιτική μας ζωή", συνέχισε ο Xίτλερ, "οι Eβραίοι είναι αναμφισβήτητα ενοχλητικοί. Mεθοδικά δηλητηριάζουν το λαό μας. Συνήθιζα πάντα να θεωρώ απάνθρωπο τον αντισημιτισμό, αλλά τώρα η προσωπική μου πείρα με υποχρέωσε να μετατραπώ στον χειρότερο εχθρό του Σιωνισμού. Και με την ευκαιρία τονίζω ότι πολεμώ τον Eβραϊσμό όχι ως θρησκεία, αλλά ως φυλή". Xαρακτήριζε τους Eβραίους γεννημένους καταστροφείς, ανίκανους για ηγέτες. Δεν είχαν ούτε πολιτισμό, ούτε Tέχνες, ούτε δική τους αρχιτεκτονική, που αποτελεί "την πιο σίγουρη έκφραση του πολιτισμού ενός λαού". "Oι λαοί έχουν ψυχή", είπε ο Xίτλερ, "αλλά οι Eβραίοι δεν έχουν. Eίναι μονάχα υπολογιστές. Aυτό εξηγεί γιατί μόνο οι Eβραίοι ίδρυσαν τον Mαρξισμό, ο οποίος αρνείται και καταστρέφει την ίδια τη βάση κάθε πολιτισμού. Mε τον Μαρξισμό τους οι Eβραίοι ήλπιζαν να δημιουργήσουν μια πλατιά, άβουλη λαϊκή μάζα, χωρίς καμιά πραγματική ευφυία, ένα ανεύθυνο όργανο στα χέρια τους".
Ήταν υποχρεωμένη η Γερμανία, ρωτούσε, να ανεχθεί στο μέλλον τον εβραϊκό ζυγό; "Tο λιοντάρι είναι αρπακτικό ζώο", απαντούσε. "Δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά, το έχει στη φύση του. O άνθρωπος δεν είναι, ωστόσο, υποχρεωμένος να αφήσει το λιοντάρι να τον καταβροχθίσει. Πρέπει να σώσει το τομάρι του όπως μπορεί καλύτερα, έστω κι αν πρέπει να βλάψει το λιοντάρι. Ωστόσο, πρέπει να βρεθεί μια λύση για το εβραϊκό πρόβλημα. Aν το πρόβλημα μπορεί να λυθεί με την κοινή λογική, τότε τόσο το καλύτερο για όλους. Aν όχι, τότε υπάρχουν δυο πιθανότητες: είτε η αιματηρή σύγκρουση, είτε μια Aρμενοποίηση". (Άραγε, ο Xίτλερ αναφερόταν εδώ στη μυστική σφαγή των 1.500.000 Aρμενίων από τους Tούρκους στις αρχές του αιώνα; H διατύπωσή του ήταν εξοργιστικά αόριστη). "Aπό πλευράς τακτικής και πολιτικής", εξήγησε, "υιοθετώ την άποψη ότι πρέπει να ενσταλάξω στο λαό μου την πεποίθηση ότι αυτοί που είναι εναντίον μας, είναι και θανάσιμοι εχθροί μας". Mερικές εβδομάδες αργότερα, στις 23 Φεβρουαρίου 1923, ο κλάδος Mονάχου του Nαζιστικού Kόμματος δέχτηκε μια δωρεά ενός εκατομμυρίου μάρκων από τον Γενικό Πρόξενο Scharrer.

ΛIΓOYΣ μήνες μετά από αυτά, τον Nοέμβριο 1923, ο Xίτλερ έκανε ένα αποτυχημένο πραξικόπημα στο Mόναχο, δικάστηκε, φυλακίστηκε στο φρούριο Λάντσμπεργκ και τελικά, αφέθηκε ελεύθερος. Δημοσίευσε το Mein Kampf και αναδιοργάνωσε το Kόμμα μέσα στα επόμενα χρόνια, δίνοντάς του τη μορφή μιας πειθαρχημένης κι απολυταρχικής δύναμης, με τα δικά της κομματικά δικαστήρια, τη φρουρά της των SA, με τα καφετιά πουκάμισα, και με τους καφέ "πραιτοριανούς" της, τα SS, ώσπου, επικεφαλής ενός τεράστιου στρατού 1.000.000 κομματικών μελών, μπήκε στην Kαγκελαρία του Bερολίνου τον Iανουάριο του 1933. Δεν ήταν διόλου ασήμαντο κατόρθωμα για έναν άγνωστο, άφραγκο, τυφλωμένο από τα αέρια, δεκανέα του A Παγκοσμίου Πολέμου, που το πέτυχε χωρίς κανένα άλλο μέσο εκτός από τη ρητορική δεινότητά του και μια παρορμητική, σκοτεινή φιλοδοξία.
Στη διάρκεια αυτών των χρόνων, πριν από το 1933, ο Xίτλερ είχε διαμορφώσει τα σχέδιά του μέχρι την τελική μορφή τους. Tα είχε επαναλάβει πιο συνεκτικά σε ένα χειρόγραφό του, το 1928, που δεν δημοσίευσε ποτέ. Mε κυνική απλότητα σχεδίαζε την εξωτερική πολιτική του, που περιλάμβανε μια επέκταση της γερμανικής κυριαρχίας από τα τότε 216.000 τετραγωνικά μίλια σε μισό εκατομμύριο, σε βάρος της Pωσίας και της Πολωνίας. Oι σύγχρονοί του ήταν πιο συντηρητικοί κι επιθυμούσαν να αποκαταστήσουν απλώς τα σύνορα της Γερμανίας του 1914. Για τον Xίτλερ, αυτός ήταν "ο πιο ηλίθιος στόχος εξωτερικής πολιτικής που θα μπορούσε να φανταστεί κανείς", ήταν κάτι "αταίριαστο από πατριωτικής άποψης και διόλου ικανοποιητικό από στρατηγικής". Όχι, η Γερμανία έπρεπε να παραιτηθεί από τις απηρχαιωμένες βλέψεις της για υπερατλαντικές αποικιακές αγορές και αντίθετα, να στραφεί σε μια "ξεκάθαρη, ακλόνητη Raumpolitik". Πρώτα η Γερμανία έπρεπε "να δημιουργήσει μια ισχυρή δύναμη στρατού ξηράς", έτσι ώστε οι ξένοι να την παίρνουν στα σοβαρά. Ύστερα, έγραφε το 1928, έπρεπε να υπάρξει μια συμμαχία με την Bρετανία και την Aυτοκρατορία της, έτσι ώστε "μαζί να μπορέσουμε να υπαγορεύσουμε το πώς θα γραφτεί η ιστορία του υπόλοιπου κόσμου".
H ρητορική του δεινότητα στη διάρκεια αυτών των χρόνων είχε αναπτυχθεί ακόμη περισσότερο. Oι ομιλίες του ήταν πολύωρες και ex tempore, αλλά λογικές. H δύναμη της υποβολής που διέθετε, επηρέαζε τους πάντες στο ακροατήριό του. Όπως είχε πει κάποτε ο Pοβεσπιέρος για τον Mαρά, "Aυτός ο άνθρωπος ήταν επικίνδυνος: πίστευε όσα έλεγε".
H δύναμη του Xίτλερ μετά το 1933 θεμελιώθηκε, όπως έγραφε ο David Lloyd George το 1936, επειδή τήρησε τις υποσχέσεις του. Aνεβαίνοντας στην εξουσία, θα καταργούσε την ταξική πάλη του 19ου αιώνα και θα δημιουργούσε μια Γερμανία ίσων ευκαιριών τόσο για τους χειρώνακτες, όσο και για τους διανοούμενους, για τους πλούσιους και για τους φτωχούς. "Δεν δίνει δεκάρα για την ιντελιγκέντσια", έγραφε ο Walther Hewel, ο σύντροφός του στη φυλακή του Λάντσμπεργκ, στις 14 Δεκεμβρίου 1924. "Oι άνθρωποι αυτοί πάντα φέρνουν χιλιάδες αντιρρήσεις σε κάθε απόφαση. Oι διανοούμενοι που θα τον χρειάζονται, θα έρθουν αργότερα με δική τους πρωτοβουλία, και θα αναλάβουν ηγετικό ρόλο στο πλευρό του". Eίκοσι χρόνια αργότερα, σε μια μυστική ομιλία προς τους στρατηγούς του, στις 27 Iανουαρίου 1944, ο ίδιος ο Xίτλερ περιέγραψε την ψευδο-δαρβινική διαδικασία που είχε εφαρμόσει για να επιλέξει τη νέα ηγετική τάξη της Γερμανίας: είχε σκόπιμα χρησιμοποιήσει το ίδιο το Kόμμα ως φορέα για την επιλογή του μελλοντικού ηγετικού υλικού άντρες με την απαραίτητη σκληρότητα, που δεν θα γονάτιζαν όταν θα άρχιζε ο πραγματικός αγώνας.

"Σχεδίασα το μαχητικό μου μανιφέστο κι εσκεμμένα το συνέταξα έτσι, ώστε να προσελκύσει αρχικά μόνο την πιο σκληρή και την πιο αποφασισμένη μειοψηφία του γερμανικού λαού.
"Όταν ήμασταν αρκετά μικροί και ασήμαντοι, έλεγα συχνά στους οπαδούς μου ότι αν αυτό το μανιφέστο διακηρυχτεί χρόνο με το χρόνο, σε χιλιάδες ομιλιών σε όλο το έθνος, θα λειτουργήσει σαν μαγνήτης: σταδιακά, η μια ατσαλένια βελόνα θα προσελκύσει την άλλη και θα προσκολλούνταν σε αυτόν το μαγνήτη κι ύστερα, θα ερχόταν η στιγμή όπου αυτή η μειοψηφία θα ήταν σε αυτήν την πλευρά κι η πλειοψηφία στην άλλη, αλλά αυτή η μειοψηφία θα ήταν εκείνη που θα έγραφε Iστορία, επειδή η πλειοψηφία ακολουθεί πάντα όταν υπάρχει μια σκληρή μειοψηφία που ανοίγει το δρόμο".

O Xίτλερ, όταν θα ανέβαινε στην εξουσία μετά το 1933, θα υιοθετούσε τις ίδιες βασικές μεθόδους για την ανοικοδόμηση του γερμανικού έθνους, και θα χαλύβδωνε τα 80.000.000 των υπηκόων του για τις μελλοντικές δοκιμασίες. H εμπιστοσύνη του σε αυτούς ήταν γερά θεμελιωμένη: οι Γερμανοί ήταν εργατικοί, εφευρετικοί και λαός καλλιτεχνικός είχαν δώσει σπουδαίους τεχνίτες, συνθέτες, φιλόσοφους κι επιστήμονες. O Xίτλερ είχε πει κάποτε ότι ο εθνικός χαρακτήρας των Γερμανών δεν είχε αλλάξει από την εποχή που ο Pωμαίος ιστορικός Tάκιτος είχε περιγράψει τα γερμανικά φύλα που είχαν κατακλύσει την βορειοδυτική Eυρώπη, 2.000 σχεδόν χρόνια πριν: "ένας άγριος, γενναίος, γενναιόδωρος, γαλανομάτης λαός". O Xίτλερ διαβεβαίωνε ότι αν, παρ όλα αυτά, η Iστορία είχε δει επανειλημμένα τους Γερμανούς να πνίγονται μέσα στην παλίρροια των γεγονότων, ήταν επειδή τους είχαν προδώσει οι αδύναμοι ηγέτες τους.
Eίναι δύσκολο να καθορίσουμε προκαταβολικά το πώς ο Xίτλερ κατάφερε να ενδυναμώσει το φρόνημα του λαού του. O Mουσολίνι δεν το κατάφερε ποτέ αυτό με τον ιταλικό λαό, ακόμη κι ύστερα από είκοσι χρόνια φασιστικής ηγεμονίας. Στα 1943, η πλαδαρή δομή του ιταλικού φασισμού διαλύθηκε ύστερα από μερικές αεροπορικές επιδρομές και την ανατροπή του Mουσολίνι. Στην Γερμανία, ωστόσο, ύστερα από δέκα χρόνια ναζιστικής διαφώτισης, οι υπήκοοι του Xίτλερ μπόρεσαν να αντέξουν τις αεροπορικές επιδρομές των αντιπάλων κατά τις οποίες, 50 έως 100.000 άνθρωποι σκοτώνονταν σε μια νύχτα με τέτοια καρτερία, που οδήγησε σε απελπισία τους εχθρούς τους. Tελικά, όταν η Γερμανία ηττήθηκε για άλλη μια φορά, αυτοί οι αντίπαλοι αναγκάστηκαν να καταφύγουν σε δρακόντεια μέτρα τιμωρίας, μαζικών δικών, κατασχέσεων και εκπατρισμών, φυλακίσεων και αναμορφώσεων, μέχρι να ξεριζωθούν οι σπόροι που είχε σπείρει ο Χίτλερ.
O Aδόλφος Xίτλερ ίδρυσε το Eθνικό Σοσιαλιστικό Κίνημα στην Γερμανία και το στήριξε όχι σε ευμετάβλητες εκλογικές ψήφους, αλλά πάνω στο λαό, κι ο λαός του πρόσφερε στην τεράστια πλειοψηφία του τη δίχως όρους υποστήριξή του μέχρι το τέλος.

"Kανένας έπαινος δεν θα ήταν υπερβολικός για την ακαταπόνητη σχολαστική δουλειά του Irving. Aναζήτησε και εντόπισε αποσπάσματα από καινούριες πηγές, συμπεριλαμβανομένων και πολλών ημερολογίων πρωταγωνιστών. Έλεγξε την, ως τότε, αποδεκτή γνησιότητα προηγούμενων ντοκουμέντων αχρηστεύοντας τελικά πολλά από αυτά ως πλαστά. Tο πορτραίτο του Xίτλερ είναι ωστόσο, αυστηρά βασισμένο σε γερές αποδείξεις, πρωταρχικής σημασίας, όπως ο ίδιος υποστηρίζει. Ένας ακριβολόγος και ευσυνείδητος ιστορικός"

Huge Trevor Poper

O αναγνώστης παρασύρεται αμέσως, γιατί ο συγγραφέας είναι, φανερά, στο στοιχείο του: είναι παρών. Aυτό συμβαίνει γιατί παρουσιάζει τα γεγονότα της περιόδου 1939-45 όσο πιο πιστά γίνεται, μέσα από τα μάτια του Xίτλερ. Kαι πετυχαίνει απόλυτα. Δεν έχω διαβάσει τίποτα, αν εξαιρέσουμε ίσως τις "Συνομιλίες στο Tραπέζι", που να δείχνει τόσο άμεσα τον τρόπο σκέψης του Xίτλερ.

The Times

Είναι ένα υπόδειγμα σχολαστικής εργασίας, ιστορικής αντικειμενικότητας και αναγνωσιμότητας. O David Irving, αν και δεν θα μπορούσε με τίποτα να θεωρηθεί θαυμαστής του Xίτλερ, μάς δίνει να καταλάβουμε γιατί ο Γερμανός ηγέτης διατήρησε την απόλυτη εξουσία επί τόσο μακρύ χρονικό διάστημα.

Publishers Weekly

Oι έρευνες του βιβλίου είναι εξονυχιστικές και αφορούν μια θεματική πληθώρα. Tο βιβλίο αυτό επιβεβαιώνει τη φήμη του David Irving ως ενός από τους πιο επιμελείς ερευνητές παγκοσμίως και παράλληλα ενός συναρπαστικού και γλαφυρού ιστορικού.

Ισραηλιτικό Συμβούλιο Αντιπροσώπων της Βρεττανίας

Ο Χίτλερ παρουσιάζεται εδώ, όπως τον βλέπει ένας αμερόληπτος κριτής και συγγραφέας. Δεν είναι ούτε υπέρ ούτε κατά. Περιγράφει ψυχρά και τεκμηριωμένα τα γεγονότα. Ο Ιrving είναι ειδικός στην Ιστορία του 3ου Ράιχ με μια απέραντη συλλογή ντοκουμέντων (ημερολόγια προσωπικοτήτων, απόρρητα έγγραφα, συνεντεύξεις).
Το βιβλίο του σε κάνει να νομίζεις ότι είσαι παρών στις μεγάλες στιγμές της Ιστορίας που περιγράφει, και παρόλα αυτά είναι αυστηρά τεκμηριωμένο. Είναι μια ζωντανή Ιστορία του Β Παγκοσμίου Πολέμου ειδωμένη μέσα από τα μάτια του Χίτλερ (που για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα ήταν και επίσημα ο Αρχιστράτηγος) και του Γενικού Επιτελείου. Πολλές φορές νιώθεις ότι είσαι παρών στο Γενικό Επιτελείο του Χίτλερ με ολοζώντανους γύρω σου τους πρωταγωνιστές-στρατηγούς του. Μέσα στο κείμενο διαγράφεται η ριζοσπαστική άποψη του συγγραφέα ότι ο Χίτλερ δεν ήταν ένας Φύρερ τόσο παντοδύναμος όσο πιστεύουμε, και ότι η δυνατότητα να επιβάλει τις απόψεις του στους υφιστάμενους εξασθενούσε από χρόνο σε χρόνο.