Οι στερεοτυπικές αντιλήψεις κατέχουν κυρίαρχη θέση στη γνώμη που έχουν διαμορφώσει οι περισσότεροι άνθρωποι για τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Παραδείγματος χάριν, νεαροί Βρετανοί στρατιώτες, πολλοί από αυτούς εκκολαπτόμενοι ποιητές, έχασαν πρόωρα και με φρικτό τρόπο τη ζωή τους σε λασπότοπους όπου τους είχαν οδηγήσει ανίκανοι στρατηγοί, κατά τα φαινόμενα επί ματαίω. Μολονότι οι στερεοτυπικές αντιλήψεις δεν είναι κατ’ ανάγκην ψευδείς, συνιστούν στην καλύτερη περίπτωση μια επιλεκτική παρουσίαση της αλήθειας.
Στο επίτομο συγγραφικό έργο του Hew Strachan επιχειρείται μια εντυπωσιακή, νέα καταγραφή των εχθροπραξιών, με πολλές νέες ερμηνείες και αποκαλύψεις για ένα από τα καθοριστικά ιστορικά γεγονότα του 21ού αιώνα. Ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, που συχνά χαρακτηρίζεται εσφαλμένα ως μια παρατεταμένη, εξ αποστάσεως αντιπαράθεση στο Δυτικό Μέτωπο, εξετάζεται πρώτη φορά υπό το πρίσμα των παγκόσμιων εξελίξεων.
Ο Strachan υποστηρίζει με πειστικό τρόπο ότι η εν λόγω σύρραξη είχε λάβει τις διαστάσεις ενός παγκοσμίου πολέμου πολύ πριν από τη συμμετοχή των Ηνωμένων Πολιτειών και τη Ρωσική Επανάσταση του 1917. Ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, που κάθε άλλο παρά μια ευρωπαϊκή υπόθεση ήταν, αφορούσε τις αποικιακές κτήσεις των ευρωπαϊκών δυνάμεων, αλλά και απόμακρες περιοχές που χαρακτηρίζονταν από έλλειψη σταθερότητας και ισορροπίας, όπως τα Βαλκάνια, η Αφρική και η Οθωμανική Αυτοκρατορία. Η ύπαρξη των εδαφών αυτών καθιστά κατανοητούς τους λόγους για τους οποίους ο πόλεμος δε φαινόταν μάταιος εκείνη τη χρονική περίοδο^ για τους Βρετανούς και τους Γάλλους, ο πόλεμος έγινε σύντομα ένας αγώνας για την υπεράσπιση του φιλελευθερισμού.
Προσιτό στο μέσο αναγνώστη, συναρπαστικό, άκρως αξιόπιστο και εμπλουτισμένο με πλούσιο φωτογραφικό υλικό, μεγάλο μέρος του οποίου δεν έχει δημοσιευτεί κατά το παρελθόν, το παρόν συγγραφικό έργο αποτελεί μια υποδειγματική καταγραφή σύγχρονων ιστορικών γεγονότων.

Ένας από τους αξιωματικούς του, ο Vladimir Littauer, παραδέχθηκε αργότερα: «Το θέαμα στη γερμανική πλευρά των συνόρων ήταν… τρομακτικό. Σε έκταση πολλών μιλίων υπήρχαν αγροκτήματα, θημωνιές και στάβλοι που καίγονταν… Λεηλατούσαμε και καταστρέφαμε, όπως κάθε στρατός, και αργότερα αρνούμασταν να το παραδεχθούμε». Στις 23 Αυγούστου, ο Max Hoffmann, ο διευθυντής του Γραφείου Επιχειρήσεων της 8ης Γερμανικής Στρατιάς, έγραψε στο ημερολόγιό του: «Δεν υπήρξε –αλλά ούτε και θα υπάρξει– ποτέ ξανά ένας τέτοιος πόλεμος που να διεξάγεται με τόσο κτηνώδη μανία».Την ίδια ημέρα έφθασαν στο Βερολίνο πρόσφυγες οι οποίοι μιλούσαν για «αποκεφαλισμούς, παιδιά που κάηκαν, γυναίκες που έπεσαν θύματα βιασμού». Οι διαδόσεις και η προπαγάνδα, όπως και στην περίπτωση των φρικαλεοτήτων στο Βέλγιο, χαρακτηρίζονταν πάντα από έναν βαθμό υπερβολής, αλλά οι αναφορές από την Ανατολική Πρωσία ήταν πολύ περισσότερο αναξιόπιστες. Μετά το τέλος του πολέμου η επίσημη γερμανική ιστορία αναφέρει ότι εντός τεσσάρων εβδομάδων οι Ρώσοι είχαν δολοφονήσει 1.620 πολίτες, αλλά το 1915 οι ίδιοι οι Γερμανοί είχαν κάνει λόγο για τη δολοφονία 101 ανθρώπων. Επιπλέον, δεν υπάρχουν αποδείξεις ότι κατά την εισβολή αυτή η Ρωσική Ανώτατη Διοίκηση χρησιμοποίησε εσκεμμένα την τρομοκρατία ως ένα προληπτικό μέσο εναντίον της λαϊκής αντίστασης, σε αντίθεση με αυτό που είχε συμβεί στο Βέλγιο και τη Σερβία. Ο διοικητής της 1ης Ρωσικής Στρατιάς, Paul Rennenkampf, είχε εκδώσει την ακόλουθη οδηγία: «Επιθυμία του Τσάρου Πασών των Ρωσιών είναι να αντιμετωπιστούν με επιείκεια όλοι οι φιλήσυχοι κάτοικοι».  Παρ’ όλα αυτά η Ρωσική Ανώτατη Διοίκηση δεν είχε δώσει ιδιαίτερο βάρος στα θέματα της επιμελητείας πριν από τον πόλεμο, με αποτέλεσμα να καταρρεύσει το σύστημα ανεφοδιασμού του ρωσικού στρατού σχεδόν αμέσως με την έναρξη της προέλασής του. Επομένως, προκειμένου τα ρωσικά στρατεύματα να εξασφαλίσουν τους αναγκαίους πόρους επιβίωσής τους, κατέφευγαν σε λεηλασίες, ενώ κατέστρεφαν ό,τι δεν μπορούσαν να μεταφέρουν μαζί τους. Σε αυτήν την περίπτωση, όπως είχε συμβεί και σε ανάλογες περιπτώσεις, ο πόλεμος ελιγμών συνοδεύθηκε από βαναυσότητες.[...]