Επίκεντρο του μυθιστορήματος είναι ένα παπούτσι εγκαταλειμμένο πάνω σε μια παρισινή στέγη. Δέκα διαφορετικές ιστορίες ξετυλίγονται γύρω απ’ αυτό το «ουρανοκατέβατο» παπούτσι. Ιστορίες που διαπλέκονται μεταξύ τους και δίνουν την ευκαιρία στο συγγραφέα να υφάνει το περίτεχνο δίχτυ αμφιβολίας καταργώντας τα όρια μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας.
 

Το πέμπτο μυθιστόρημα του Vincent Delecroix περιπλέκει το πεπρωμένο διαφορετικών ανθρώπων σε ένα φιλοσοφικό παραμύθι χρωματισμένο με μελαγχολία και χιούμορ.
La Croix

Αίσθημα μοναξιάς, ζάλη αγάπης, ανάγκη για παρηγοριά και η ωμή πραγματικότητα... Αυτές οι ιστορίες τις οποίες ενώνει το ίδιο νήμα έχουν ως κοινό σημείο αναφοράς το Φιλοκτήτη, τον εγκαταλειμμένο ήρωα του Σοφοκλή.
Liberation

Ένα εγκαταλειμμένο παπούτσι στη στέγη μιας πολυκατοικίας διεγείρει τη φαντασία ενός συγγραφέα που είχε επηρεαστεί βαθιά από την ανάγνωση μιας ελληνικής τραγωδίας. Ο αναγνώστης παρασύρεται σε ένα παράλογο ντελίριο από το οποίο βγαίνει ευτυχής.
Librairie Prado Paradis, Marseille

Άραγε αυτό το παπούτσι ολομόναχο εκεί, στην άκρη της στέγης, με τον ουρανό από πάνω και το κενό από κάτω, δεν αντιπροσωπεύει όλη την αδυναμία της ανθρωπότητας;
Madame Figaro

Με «Το Παπούτσι στη Στέγη», ο μυθιστοριογράφος-φιλόσοφος υπογράφει μια καυστική σάτιρα του σύγχρονου βερμπαλισμού. Δέστε τα κορδόνια σας!
Nouvel Observateur



Σε δέκα κεφάλαια ο Vincent Delecroix καλεί μια χούφτα ηρώων να συλλογιστούν γι’ αυτό το ουρανοκατέβατο πατούμενο. Υπάρχει ένα κοριτσάκι που πιστεύει ότι είδε έναν άγγελο από το παράθυρο του δωματίου της, έπειτα ένας ψευτοδιαρρήκτης που έχει εγκατασταθεί μέσα στην κουζίνα για να απολαύσει ένα Martini. Και είναι και αυτή η ηλικιωμένη γυναίκα που συνεχώς καλεί την πυροσβεστική για να διώξει αυτό το περιβόητο παπούτσι, το οποίο την ενοχλεί. Όμως, συναντάμε επίσης ένα στοχαστικό σκυλί, ένα νεαρό με ένα πόδι κι ένα δειλό ερωτευμένο. Ο Πλάτωνας και ο Καντ έχουν κάτι να πουν, ο Klossowski επίσης. Ο συγγραφέας δε φοβάται να βάλει ψήγματα φιλοσοφίας σε ένα βιβλίο που ξεκινά όπως ένα παραμύθι. «Εγώ, πάντως, αμφιβάλλω», δηλώνει ο πρώτος αφηγητής, και αυτή η αμφιβολία εισχωρεί στο πνεύμα του αναγνώστη, ο οποίος αναμένει την τελική κίνηση, τη λύση του δράματος, το μήνυμα για το πραγματικό και το φανταστικό. Ωστόσο, όσο δεξιοτεχνική κι αν είναι η επιλογή του ύφους του, ο συγγραφέας δε μένει μόνο εκεί. Πίσω από το χιούμορ και το καλλιτεχνικό φινάλε, ο Vincent Delecroix ενώνει μοναξιές. Τα διηγήματά του μοιάζουν με όλα αυτά τα φωτισμένα παράθυρα που βλέπουν στις γεμάτες υποσχέσεις ζωές οι οποίες τελειώνουν με περιττές χειρονομίες. Δεν βρίσκουν ποτέ παπούτσι για το δικό τους πόδι!
Cristine Ferniot, Telerama




Πώς γεννήθηκε η ιδέα του παπουτσιού;

Στη στέγη απέναντι από το σπίτι μου υπήρχε ένα παπούτσι. Αποτέλεσε μια αιτιώδη σύνδεση, όπως θα έλεγε και ο Αριστοτέλης. Άλλωστε, χρειαζόμουν ένα αντικείμενο που θα αποτελούσε το σημείο όπου θα εστιάζονταν όλες οι ιστορίες
- ένα αντικείμενο συνηθισμένο και καθημερινό. Δε σκοπεύω να κρυφτώ πίσω από το δαχτυλάκι μου
- υπάρχουν επίσης επιρροές από τη φιλοσοφία. Επιπλέον, γίνεται μια αναφορά στην κριτική του Heidegger για έναν πίνακα του Βαν Γκογκ, «Τα παπούτσια», ένα κείμενο πολύ όμορφο και ταυτόχρονα εντελώς αλλόκοτο... Τελικά, υπάρχει ένας βασικός συμβολισμός: επέλεξα ένα παπούτσι επειδή είναι αυτό με το οποίο πατάμε στο έδαφος, αλλά αυτό το συγκεκριμένο δε βρίσκεται στο έδαφος. Ακριβώς όπως αυτό το παπούτσι, έτσι και οι χαρακτήρες μου είναι μετέωροι, έξω από τον κοινωνικό τους περίγυρο, σαν παρείσακτοι.
Από συνέντευξη στη Vanessa Postec, Transfuge