Διαβάζω από το οπισθόφυλλο του βιβλίου: «Η Κατερίνα Αυγέρη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1982. Σπούδασε Αρχαιολογία και Ιστορία της Τέχνης στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και είναι κάτοχος Μεταπτυχιακού Διπλώματος στην Πολιτιστική Διαχείριση από το Πάντειο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Η πρώτη της ποιητική συλλογή “Νυχτερινή Λήψη” (εκδόσεις Αλεξάνδρεια) δημοσιεύτηκε το 2009». Σταματώ εδώ για να προβληματιστούμε ομού για τις διακειμενικές αναφορές-παραπομπές στο έργο μιας νέας γενιάς ποιητών που είναι τόσο μορφωμένοι και γραμματιζούμενοι που νιώθουν αναγκασμένοι να αποδείξουν την παιδεία τους ή –για να το πω αλλιώς– η παιδεία τους κραυγάζει μέσα από το έργο τους, προς όφελος βεβαίως του «έντεχνου» λόγου κι ενίοτε εις βάρος του πηγαίου αυθορμητισμού κάθε γνήσιου ποιητή που επιθυμεί να επι-κοινωνήσει διά του εκπεφραζόμενου νοήματος-αισθήματος. Εξηγούμαι για να μην παρεξηγηθώ. Η ποίηση ήταν ανέκαθεν κοινωνικώς στοχευμένη ενέργεια, ακόμα κι όταν απευθυνόταν σε ένα –κάθε φορά– αντικείμενο του πόθου. Ακόμα κι οι τροβαδούροι του Μεσαίωνα, οι υπεύθυνοι για τις ερωτικές καντάδες, οι αρχαίοι έλληνες λυρικοί, εγνώριζαν ότι –εφΆ όσον δημοσιοποιούν το αποτέλεσμα της ποιητικής τους εγρηγόρσεως– γίνονται αυτόχρημα λειτουργοί μιας αισθητικής θέασης του κόσμου που τους υπερβαίνει. Η μόρφωση και τα πτυχία –ειδικά στο βιογραφικό μιας ποιητικής συλλογής– είναι μια έξωθεν μαρτυρία για το έντεχνο και μη αυτοσχέδιο ή «ναΐφ» του κοινωνούμενου νοήματος. Έτσι η γραπτή, τυπωμένη ποίηση (γιατί ο κόσμος του Διαδικτύου είναι εξ ορισμού περισσότερον πηγαίος και αυθόρμητος) ερωτοτροπεί με το δοκίμιο και την πεζολογία, καθίσταται «μικρή φόρμα» εκφράσεως συμπεπυκνωμένων νοημάτων-καταστάσεων-αισθημάτων. Αυτός είναι ίσως κι ο λόγος που –όταν δεν συνοδεύεται από αξιοσημείωτη δραματικότητα– γίνεται με τα χρόνια περισσότερο φιλολογική, μεταθέτοντας το κοινό της σε ένα «target group» με πτυχία και μεταπτυχιακά υψηλού επιπέδου. Μόνο που τότε υποκαθιστά ή εκλαϊκεύει τη φιλοσοφία και καθίσταται ποιητικός στοχασμός μάλλον παρά ποίηση. Η αυτοψυχανάλυση, η ομφαλοσκόπηση, η ξενάγηση σε δαιδαλώδη εσωτερικά τοπία σε μια γλώσσα λόγια που μοιάζει μάλλον «επίσημη» παρά επικοινωνιακή, έφτασε σε τέτοιον ύψιστο βαθμό, όπου η άλλοτε θεατρική-κοινωνική λειτουργία της Ποιήσεως να μετατρέπεται σε ατομική μη διαδραστική επιβολή ενός μονολόγου, παραλλήλως με τους μονολογούντες κατά τις παρουσιάσεις των ποιητικών συλλογών. Τελικά, ποιος ο κοινωνικός ρόλος της ποίησης σήμερα;
Αυτό αναρωτιέται ορθώς κι η επαρκής αναγνώστρια-ποιήτρια Κατερίνα Αυγέρη στο ποίημα «Υπολογισμοί» (σελ. 30):
Ξυπνώντας καθημερινά με μια ώρα λιγότερη ζωή
Δεν προλαβαίνουν να ρωτήσουν τους στίχους τους πώς να γραφτούν
Παρά τους σκαλίζουν όπως
Όπως για να δουν αν θα καούν και ζεστάνουν κάποιον.
Τέλειο. Πιο καθαρά δεν θα μπορούσε να ειπωθεί. Όμως η ποίηση της Κατερίνας Αυγέρη, όσο κι αν είναι «λόγια», δεν είναι ποίηση ποιητικής, αλλά εκπεφρασμένη ποιητική αγωνία για το ανούσιο της ύπαρξης, την απώλεια της παιδικής αθωότητας και τη νοσταλγία της, για την αλλοτρίωση και τους συμβιβασμούς, για τον έρωτα και τις δεσμεύσεις, για τις συμβάσεις και την ανάγκη για ελευθερία, για τον Θάνατο –εν τέλει– που καραδοκεί στη σκοτεινιά περιμένοντας να προσποριστεί το νόμισμα από το στόμα του νεκρού, το οποίο προλαβαίνουν –φευ– οι επιτήδειοι ζωντανοί να υποκλέψουν. Πολύ ωραία εικόνα κι εύρημα. Σωστή κι ακριβοδίκαια παρατήρηση της ανθρώπινης φύσης, που δεν ορρωδεί προ ουδενός και δεν έχει ούτε ιερό ούτε όσιο, ειδικά στα χρόνια της Κρίσης που επιβιώνουμε όπως όπως.
Θα περίμενα περισσότερη ειρωνεία, περισσότερο αυτοσαρκασμό και βιτριολική μαχητικότητα από μια σύγχρονη ποιήτρια. Είναι πολύ ωραιοποιημένα, πολύ «στρογγυλά» τα λόγια της. Δεν έχουν αιχμές και γωνίες. Όμως η σφαίρα είναι ένα τέλειο σχήμα που δεν υπάρχει στη Φύση και μόνον στον κόσμο των πλατωνικών Ιδεών ανευρίσκεται. Επομένως, αναμένω περισσότερο πραγματισμό ή –έστω– αληθοφάνεια από τους σύγχρονους ποιητές.
Αυτό βεβαίως δεν συνιστά ψόγον αλλά ευσεβή πόθο ενός συν-δημιουργού επαρκούς αναγνώστου.
Η Κατερίνα Αυγέρη γράφει στις «Βιβλιοπαρουσιάσεις»
01 Μαΐου 2015 - 21:03
Η Κατερίνα Αυγέρη γράφει στις «Βιβλιοπαρουσιάσεις»
ΕΝΑΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ, ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ
Επιμέλεια: Μαρία Σφυρόερα
Όταν φοβούνται να κοιμηθούν κοιτούν τα σβησμένα παράθυρα παρακαλώντας να ανάψουν, αλλά αργά καταλαβαίνουν πως η πόλη κοιμάται νωρίς μη σπαταλάει ξύπνια πολύ όνειρο.
Τα ποιήματά μου είναι στιγμιότυπα της ζωής στην πόλη που περιγράφονται με κινηματογραφική ακρίβεια, ενόσω διατηρείται η συναισθηματική νηφαλιότητα που απαιτεί η καταγραφή τους, καθώς και η απόσταση ασφαλείας που εξασφαλίζει η οπτική μέσα από ένα φωτογραφικό φακό. Ένα φακό παραμορφωτικό που κάνει την πόλη και το άτομο να διαστέλλονται και να συνδιαλέγονται ανταλλάσσοντας ρόλους.
Η πόλη, το τρίτο πρόσωπο που συ-ζει με τους ήρωες μου σε είκοσι τέσσερα ποιήματα γραμμένα σε τρίτο πληθυντικό πρόσωπο, κινείται στο φόντο επιτείνοντας και συντροφεύοντας τη μοναξιά τους. Το αστικό τοπίο σχεδόν εφιαλτικό, επιδρά στο ψυχισμό των ηρώων οι οποίοι όχι μόνο δεν προσπαθούν να απεγκλωβιστούν από την ασφυκτική ατμόσφαιρα που επικρατεί, αλλά αντιθέτως -ως γνήσια τέκνα της πόλης- ρουφούν τις εικόνες γύρω και προβάλλουν στους τοίχους της τη μεταμέλεια, το φόβο, την αγωνία, τη συγγνώμη τους.
Οι εικόνες που με κινητοποιούν, διάσπαρτες μέσα στην πόλη, είναι ο άστεγος που ζητιανεύει στην εσοχή του πεζοδρομίου, η γυναίκα που γράφει στίχους πίνοντας τον καφέ της στο φουαγιέ ενός θεάτρου, ή ο κύριος με το κοστούμι που περιμένει την πτήση του παρέα με την μικρή βαλίτσα του. ¶λλοτε πάλι είναι το τραπεζομάντιλο που κρέμεται από το μπαλκόνι μετά την οικογενειακή γιορτή, τα μεγάλα γυαλιά της κοπέλας στο μετρό, τα σβησμένα παράθυρα στις απέναντι πολυκατοικίες ή οι ανθισμένες νεραντζιές δίπλα στη στάση του λεωφορείου.
Η διάθεση δηλώνεται ήδη από το μότο της συλλογής και τους στίχους του Μίλτου Σαχτούρη θέλησα να σου γράψω για τις παλιές μας τις χαρές όμως έχω ξεχάσει να γράφω για πράγματα χαρούμενα, για να συμπληρωθεί κάπου μέσα στη συλλογή από τη διαπίστωση πως αν μάθουν να κρατάνε την αναπνοή τους αρκετά θα απαλλάξουν τη σιωπή από την υποχρέωση να απαντήσει.
Κατερίνα Αυγέρη
Η ποιητική συλλογή της Κατερίνας Αυγέρη Σε τρίτο πρόσωπο κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Γκοβόστη (σελ.: 40, τιμή: 5,00
- ).
Εικόνα εξωφύλλου: Francis Bacon, Tree Studies for a Self-Portrait
Η ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΑΥΓΕΡΗ γεννήθηκε στην Αθήνα το 1982. Σπούδασε Αρχαιολογία και Ιστορία της Τέχνης στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και είναι κάτοχος Μεταπτυχιακού Διπλώματος στην Πολιτιστική Διαχείριση από το Πάντειο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Η πρώτη της ποιητική συλλογή Νυχτερινή Λήψη (Εκδόσεις Αλεξάνδρεια) δημοσιεύτηκε το 2009. Ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί σε ελληνικά και ξένα λογοτεχνικά περιοδικά και έχουν συμπεριληφθεί σε ανθολογίες. Το 2014 συμμετείχε στο 2ο Διεθνές Φόρουμ Νέων Ποιητριών στο Μπακού, Αζερμπαϊτζάν και στο 3ο Ετήσιο Συνέδριο Συγγραφέων του Πανεπιστημίου Γέιλ.
Η τιμή (από την ποιητική συλλογή "Σε τρίτο πρόσωπο")
Πέρασαν δέκα χρόνια χωρίς να πάρουν τα μάτια τους από το δρόμο.
Ακόμα και όταν συναντούν τυχαία τους νεκρούς τους
αλλάζουν πεζοδρόμιο
μήπως από ευγένεια υποχρεωθούν να πουν καλημέρα.
Μάζεψαν χούφτες τιμαλφή στις τσέπες,
μην τους σηκώσει ο αέρας.
Τα βράδια όμως πριν πέσουν στο κρεβάτι,
τρέμουν να μην ονειρευτούν ότι φοράνε δαχτυλίδια
και ξυπνήσουν τη στενοχώρια στο πατάρι.
Έχτισαν τη ζωή τους ακριβά
και τώρα που αδυνάτισαν τα νύχια τους
θυμήθηκαν να ξύσουν παλιούς έρωτες
για να αρωματίσουν το νεκροκρέβατό τους.
Όταν αποφάσισαν να περιφέρουν την προίκα τους στην πόλη
για να κερδίσουν τη χαμένη τους υπόληψη,
λίγα κοράκια μόνο σήκωσαν το χέρι
για να σιγουρευτούν πως θα πιαστεί η χαμηλότερη τιμή.
0
Αγορά
